ဦးဘဂ်မ္း၊ စင္ဒီကေရာဖို႔ဒ္နဲ႔ ေၾကာ္ျငာေလာကရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား

(တစ္)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးကို ဗဟိုကခ်ဳပ္ကိုင္သည့္ စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္မွ ေစ်းကြက္စီး ပြားေရး စနစ္ဆီသို႔ ေရြ႕လ်ားပစ္လုိက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေစ်းကြက္ႏွင့္အတူတကြ ဖံြ႕ထြားလာ သည့္ လုပ္ငန္းမွာ   ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းပဲျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာ္ျငာအက်ဳိးေဆာင္လုပ္ငန္းမ်ား တည္ေထာင္ လာၾကကာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေပၚက စာနယ္ဇင္းမ်ားေပၚက၊ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ေလလႈိင္းေပၚက၊ လမ္းေဘး ၀ဲယာ ဧရာမဆုိင္းဘုတ္ႀကီးမ်ား ေပၚကေန၍ ကိုယ္တာ၀န္ယူထားသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ မႈရရွိေစရန္ ေၾကာ္ျငာေပးၾကသည္မွာကား သဘာ၀ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေၾကာ္ျငာေပါင္းစုံတို႔ကို ၾကည့္ရင္း၊ နားေထာင္ရင္း၊ ဖတ္႐ႈရင္းက ဖတ္မိသမွ် မွတ္မိသမွ် ကေလးမ်ားကို သတိရလာမိကာ အေတြးတခ်ဳိ႕တေလကို ေဖာက္သည္ျပန္ခ်လုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ Business ethic ဟု ေခၚမလား။ Advertising ethic ဟု ေခၚမလား။ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းႏွင့္ စီးပြားရွာသူတို႔ လုိက္နာသင့္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားဟုပဲ ဆုိၾကပါစို႔။

(ႏွစ္)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံ၌ နာမည္ေက်ာ္ကာတြန္းဆရာႀကီးတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အလကၤာေက်ာ္စြာ ကာတြန္းဆရာႀကီးဦးဘဂ်မ္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီးဦးဘဂ်မ္းသည္ တုိင္း က်ဳိးျပည္ျပဳႏုိင္ ငံေရး ကာတြန္းမ်ားကို မည္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေရးခဲ့႐ုံမွ်မကဘဲ ေၾကာ္ျငာကာတြန္းတစ္ခု
ကိုလည္း ဆဲြခဲ့ပါေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္က ထင္ရွားခဲ့သည့္ “ေအာင္ဆုပန္” ထီဆိုင္ကို ေရးေပးသည့္ ေၾကာ္ျငာပဲျဖစ္ပါသည္။

ပုံတြင္ လူငယ္တစ္ေယာက္ က ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေနပါသည္။ သူ႔အက်အိတ္ထဲမွာက ထီလက္မွတ္ကေလးေတြကို ေတြ႕ေနရသည္။ မိန္းမပ်ဳိကေလးက မိမိ၏ခ်စ္သူအား ဧည့္ခံရန္ အစားအေသာက္ လင္ပန္းကေလးႏွင့္ ထြက္လာလို႔။ အေဖႏွင့္ အေမက စကားတိုးတုိးေျပာေနၾကသည့္ ပုံ။ အေဖက အေမ့ကို ေျပာေနသည့္စကားက ေကာင္ကေလးကို သာမန္အဆင့္နိမ့္ ၀န္ထမ္းကေလးဟုဆုိကာ သမီးႏွင့္ သေဘာမတူေၾကာင္း အျပတ္မေျပာလုိက္ဖို႔။ ေကာင္ကေလး၏ အိတ္ထဲတြင္ ေအာင္ဆုပန္က ထုိးလာသည့္ ထီလက္မွတ္ေတြ ေတြ႕မိလို႔ စသည့္ စကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အလြန္လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ ကာတြန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ေအာင္ဆုပန္ထီဆုိင္သည္ ထီအလြန္ေပါက္တတ္သည္ဆိုသည့္ အာေဘာ္ကိုလည္း မည္သည့္လူတစ္ေယာက္ေယာက္လုပ္ငန္းတစ္ခုခုကိုမွမထိခုိက္မေစာ္ကားမိေစဘဲ ေရာက္ရွိသြားေစသည့္ေၾကာ္ျငာကာတြန္း
ကေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ျဖင့္ ထိုကာတြန္းလူႀကိဳက္မ်ားသြားေလေသာအခါ အျခားအျခားေသာ ထီလုပ္ငန္းရွင္မ်ားကလည္း ဆရာႀကီးဦးဘဂ်မ္းကို ေၾကာ္ျငာကာတြန္း ဆဲြေပးဖို႔ လာေရာက္ကာ အလုပ္အပ္ႏွံၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးဦးဘဂ်မ္းက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ျငင္းဆန္ခဲ့ပါသည္။ ထီဆုိင္တုိင္းကို
ဘဂ်မ္းကာတြန္းႏွင့္ ေထာက္ခံေၾကာ္ျငာေပးေနပါက ေအာင္ဆုပန္ထီဆုိင္အေပၚ ယုံၾကည္မႈေလ်ာ့  နည္းသြားမွာေပါ့ဟုဆိုကာ ျငင္းဆန္လုိက္ျခင္းဟု ဆိုပါသည္။ ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္း၏ ကိုယ္က်င့္  တရားေစာင့္ထိန္းပုံတစ္ကြက္ကို ဖ်တ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္ရပါသည္။

ကမၻာေက်ာ္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးစင္ဒီကေရာ့ဖို႔ဒ္ (Cindy Crawford) ကလည္း သည္အတုိင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ သူက အိုမီဂါ ( OMEGA) နာရီေၾကာ္ျငာ အတြက္ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္ျမင္သည့္ နာရီေၾကာ္ျငာျဖစ္ေလရာ    အျခားအျခားေသာ နာရီကုမၸဏီမ်ားကလည္း စင္ဒီကေရာ့ဖို႔ဒ္ကို ေၾကာ္ျငာကိစၥ လာေရာက္ကမ္းလွမ္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ျငင္းပါသည္။ အိုမီဂါနာရီအေပၚ စားသုံးသူတုိ႔၏ ယုံၾကည္မႈ မပ်က္ ျပားေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိပါ၏။ ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္းႏွယ္ ကိုယ္ေၾကာ္ျငာေပးသည့္ လုပ္ငန္းအေပၚ၌ ေစာင့္ထိန္းပုံျဖစ္ပါသည္။

ဒါဆို ပုဆိုးမွန္သမွ်၊ ထဘီမွန္သမွ်၊ ဖေယာင္းတုိင္မွန္သမွ်၊ ဆပ္ျပာမွန္သမွ်၊ ေကာ္ဖီမစ္မွန္သမွ်၊ အိမ္သုံးေဆးမွန္သမွ်၊ ဒါအေကာင္းဆုံးပါ။ဒါအေကာင္းဆုံးပါဟု ေမာ္ဒယ္လ္တစ္ေယာက္တည္းက
ေၾကာ္ျငာေပးေနျခင္းမ်ားမွာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္း႐ုံမွ တစ္ပါးထုိသက္ဆုိင္ရာ ကုန္ပစၥည္းအေပၚ၌ ယုံၾကည္မႈႈေလ်ာ့ပါးျခင္းရွိ မရွိ ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ သိသာႏုိင္ပါသည္။

(သုံး)

ကြယ္လြန္သူစာေရးဆရာႀကီး ပါရဂူငယ္ငယ္က မေအာင္ျမင္ေသာ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ကိုထုတ္ေ၀ရာ၌ ပါ၀င္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တစ္လ၊ ႏွစ္လႏွင့္ ရပ္ဆုိင္းသြားေသာ မဂၢဇင္းျဖစ္ပါ၏။ မဂၢဇင္းနာမည္မွာ သာမာ၀တီလား ဘာလား ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထား။ ကၽြန္ေတာ္
ယခုေျပာလိုသည့္ကိစၥ၌ မဂၢဇင္း နာမည္ကလည္း အဓိကမက်လွပါ။ဆရာပါရဂူတို႔   ထိုမဂၢဇင္းကို သတင္းစာ၌ ေၾကာ္ျငာထည့္ၾကေလေသာအခါ ကၽြဲအုပ္၊ ႏြားအုပ္ ႀကီးကို ဓာတ္ပုံ႐ုိက္၍ ထည့္ကာ သာမာ၀တီ မဂၢဇင္းကို တို႔မဖတ္ဆုိသည့္ စာသားထည့္သြင္းလ်က္ ေၾကာ္ျငာခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုပါ၏။ ေၾကာ္ျငာကို ဖတ္မိသူမ်ားက ထုိ မဂၢဇင္းကို ရြံသြားၾက ခ်ဥ္သြားၾကေၾကာင္း ဆရာပါရဂူကိုယ္တုိင္    သုံးသပ္ေ၀ဖန္ခ်က္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။ မိမိတို႔၏ မဂၢဇင္းမဖတ္သူမ်ားအား ကၽြဲ၊ ႏြား
တိရစာၦန္ေတြဟု ေစာ္ကားသလို ျဖစ္သြားခဲ့ရေၾကာင္းလည္း ဆရာက ဖြင့္ဟခဲ့ဖူးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္းက်႐ႈံးခဲ့ပုံရပါ၏။

ယေန႔ အခ်ဳိ႕ေၾကာ္ျငာမ်ား၌ သည္ေကာ္ဖီမ်ဳိးကို ေသာက္ဖူးလုိ႔လားဟူသည့္ေလသံမ်ဳိး။ လူ႔အဆင့္ အတန္းရွိသူေတြမွ သည္ဆန္မ်ဳိးကို စားၾကတာဟူ သည့္ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ေၾကာ္ျငာေနၾကျခင္းမ်ားသည္ မိမိ၏ ပစၥည္းကို ယခုမသုံးျဖစ္ေသးသူ(သို႔မဟုတ္) မသုံးႏုိင္ေသးသူမ်ားကို ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌   မိမိထံသို႔ ေရာက္ရွိလာေစရန္ ဆဲြေဆာင္ရာမေရာက္ဘဲ မိမိကို ရြံ႕သြား၊ မုန္းသြား၊ ခ်ဥ္သြားေအာင္    ေစာ္ကားေနသည္ႏွင့္ တူရာ စဥ္းစားသင့္ၾကသည္ဟု ယူဆပါ၏။

(ေလး)

နည္းပညာအရ တစ္ဆင့္နိမ့္ေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားအေပၚ႐ႈတ္ခ်ျပစ္တင္ျခင္းမ်ဳိးျဖင့္လည္း မိမိပစၥည္းကို မိမိမေၾကာ္ျငာသင့္ဟု ထင္ပါသည္။

ဆိုၾကပါစို႔။ မိမိက ဆပ္ျပာအရည္တစ္မ်ဳိးကို ထုတ္လုပ္လုိက္သည္။ ဤတြင္ ေၾကာ္ျငာအက်ဳိးေဆာင္က ဆပ္ျပာရည္၏ ေကာင္းကြက္၊ အားသာ ကြက္မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ကာသာ ထိုဆပ္ျပာရည္ကို   ေၾကာ္ျငာသင့္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ဘဲ ဆပ္ျပာတုံးေတြက အလကား၊ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြက
အလကား စသည္ စသည္ျဖင့္ ေၾကာ္ျငာေနခဲ့လွ်င္ နည္းပညာအနိမ့္က လုပ္ငန္းငယ္မ်ားကို ထိုးႏွက္တုိက္ဖ်က္ပစ္ရာ ေရာက္သြားႏုိင္ပါသည္။ ကားျဖင့္ ခရီးသြားတာေကာင္းေၾကာင္း   ေၾကာ္ျငာႏုိင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ အေႏွးယာဥ္လုပ္ငန္းကို မထိုးႏွက္စေကာင္း။ ခရီးေဆာင္လက္ဆဲြေသတၱာ
ေကာင္းေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာႏုိင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သင္ျဖဴးဖ်ာ လုပ္ငန္းကို မထိုးႏွက္စေကာင္း။

(ငါး)

ေစ်းကြက္ႏွင့္အတူ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ေပၚေပါက္လာရာ မိမိတို႔လုပ္ငန္းလူသိဖုိ႔ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေၾကာ္ျငာျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းၾကရသည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါ ေၾကာ္ျငာဖန္တီးသူမ်ား၌ ဉာဏ္ခံႀကီးရန္ လုိအပ္ပါသည္။ ဉာဏ္ခံမႀကီးေသာအခါ ကုန္ပစၥည္းႏွင့္ လုပ္ငန္းကိုပါ ထိခိုက္ၿပီး အမႈိက္လိုလႊင့္အပစ္ခံရတတ္ပါသည္။ Business ethic ေခၚ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ ကိုယ္က်င့္တရားဆုိသည္မွာ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္ပါ။ မည္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘဲ မိမိလုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ။

 

ေမာင္သာခ်ိဳ