လူတိုင္းမွာ စဥ္းစားဖို႔ ေခါင္းတစ္လံုး ရွိတယ္

ဒီေဆာင္းပါးကို လူထုစိန္၀င္းက ၂၀၁၀ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္းမွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဆင္ဆာ (ျဖဳတ္) ထိခဲ့တာေၾကာင့္ ေဖာ္ျပခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္။

‘ ျမန္မာေတြ ဒီမိုကေရစီအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ရဲ႕လား’ ႏိုင္ငံျခားသားမဟုတ္တဲ့ ျမန္မာ လူမ်ဳိး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္က ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိး ထြက္လာတာၾကားရေတာ့ ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ‘ ဒီပုတ္ ထဲက ဒီပဲေတြခ်ည့္ ပါပဲလား’ လို႔လည္း ေကာက္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္။
ပညာေရခ်ိန္နိမ့္ေသးလို႔
‘ျမန္မာေတြ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မတန္ေသးဘူး’ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ရွစ္ဆယ္ တုန္းကလည္း ဒီစကားမ်ဳိးေတြ ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕သမားေတြက ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ပါးစပ္ကေျပာခဲ့ၾကတာ။ နယ္ခ်ဲ႕သမားေတြက လက္ သပ္ေမြးထားတဲ့ ဘိလပ္ျပန္ေတြ၊ ၿမိဳ႕အုပ္၀န္ေထာက္ေတြက ေျပာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ ပညာေရနိမ့္က်ေနေသးလို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မထုိက္တန္ေသးဘူး။ ဟုမၼ႐ူးလို ဘုရင္ခံရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလို စနစ္မ်ဳိးကိုသာ ေတာင္းသင့္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့ ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားႀကီးတစ္ ခုလံုးကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား သူပုန္ထမႈႀကီးကို နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရက ေသာင္းက်န္းသူဓားျပေတြလို႔ တံဆိပ္တပ္ခဲ့သလို၊ အလို ေတာ္ရိျမန္မာအရာရွိေတြကလည္း ဘုရင္႐ူး ႐ူးေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လံႈ႕ေဆာ္မႈေနာက္ကို လိုက္ပါသြားခဲ့ၾကတဲ့ ပညာမဲ့ေတာသားမ်ားရဲ႕ ေသာင္းက်န္းမႈလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတယ္။

ေသဒဏ္ေပးခဲ့တာ ျမန္မာ
ဆရာစံ ေခါင္းေဆာင္တဲ့မ်ဳိးခ်စ္ သူပုန္ေတြကို ႐ံုးတင္စစ္ေဆးၿပီး ေသဒဏ္ေပးခဲ့တာလည္း ျမန္မာေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီေခတ္ ဘိလပ္ျပန္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕အုပ္၀န္ေထာက္စတဲ့ ေရေပၚဆီလူတန္း စားအားလံုးလိုလိုက နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကိုပဲ လိုလားၾကတယ္။ လြတ္လပ္ ေရး ရသြားရင္ သူတို႔ မ်က္စိဆံပင္ေမႊးစူးေနတဲ့ သခင္ေပါက္စေတြက သူတုိ႔အထက္ကေနၿပီး အစိုးရတက္လုပ္ၾကမွာကို နည္းနည္းေလးမွ မ႐ႈဆိတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာျဖဴဘုရင္ ခံမင္းႀကီးေအာက္က ဟုမၼ႐ူးအဆင့္ေလာက္ ဒိုမီနီယံအဆင့္ေလာက္ပဲ ေတာင္းသင့္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ျမန္မာေတြပညာတတ္ေအာင္ အရင္လုပ္ၾကဦးလို႔လည္း ၾသ၀ါဒေခြၽခဲ့ ၾကတယ္။

သားေျမးေရေပၚဆီေတြ
နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္လက္ကိုင္တုတ္ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားေတြက လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မတန္ေသးဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ၾကသလုိ အခုေခတ္ သူတို႔ရဲ႕သားေျမး ေရေပၚဆီေတြ (အီလစ္)ေတြ ကလည္းျမန္မာေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ ေျပာဆိုေနၾက ျပန္တယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ တစ္ သံတည္း အတူထြက္ၾကတယ္ ‘ပညာေရခ်ိန္နိမ့္ေသးလို႔’ တဲ့။ ပညာတတ္မွပဲ စကားေျပာခြင့္ရွိသ လို၊ နားၾကားခြင့္ရွိသလို ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီဆုိတာ လူတိုင္း လူ တိုင္းရဲ႕ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္။ ေပးမွရ တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ သဘာ၀တရားက လူ တုိင္းကို ေမြးကတည္းက စဥ္း စားဖို႔ ေခါင္းတစ္လံုး၊ စကားေျပာဖို႔ ပါးစပ္တစ္ေပါက္၊ နား ေထာင္ဖို႔ နားရြက္တစ္စံုအျပင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္သမွ်အားလံုး ဖန္တီး ေပးလုိက္တယ္။ လူျဖဴကိုမွ ပါးစပ္ထည့္ေပးထားၿပီး လူမည္း၊ လူညိဳ၊ လူ၀ါေတြကို ပါးစပ္ထည့္မ ေပးဘူးဆိုတာမ်ဳိး မရွိဘူး။

ေရေပၚဆီေတြလက္ထဲထားခ်င္လို႔
ဒါျဖင့္ရင္ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြက ဘာေၾကာင့္ ‘ပညာေရခ်ိန္ျမင့္မွ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ထိုက္တန္တယ္’ လို႔ ေျပာဆိုေနၾကတာလဲ။ အေျဖကရွင္းပါတယ္။ ေက်းပိုင္ ကြၽန္ပိုင္စနစ္က်င့္ သံုးတဲ့ ေရွးေရာမ ေခါမေခတ္က ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ ‘ပညာရွင္မ်ားကသာ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သင့္တယ္’ ဆိုတဲ့ အယူ အဆကို စြဲကိုင္ထားသူေတြက ေျပာၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ အယူအဆကို စြဲကိုင္ထားသူ ေတြက ေျပာၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ စတင္ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ အဲဒီေခတ္အခါက မိန္းမ ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတြဟာ မဲေပးခြင့္ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ဂုဏ္သေရရွိ သခင္ လူတန္းစား ေယာက်္ား ေတြပဲ မဲေပးခြင့္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရွိတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္ ေဒသႏၲရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာလည္း ေျမပိုင္၊ ယာပိုင္၊ အိုး ပိုင္၊ အိမ္ပိုင္နဲ႔ အလုပ္အကိုင္ရွိသူေတြ သာ မဲေပးခြင့္ရွိခဲ့တယ္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ ႏိုင္ငံသားအားလံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး မေပးလိုဘဲအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကို ေရ ေပၚဆီ လူတန္းစားကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားလိုတဲ့ သေဘာ ျဖစ္တယ္။

ဘ၀ေပးအသိ
ဘယ္ေခတ္က ဘယ္အခါမဆို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြမွာ ေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္စားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လက္ေ၀ခံ ကုန္သည္ပြဲစား လူတန္းစားေတြကသာ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ၾကၿပီး ေတာင္သူလယ္လုပ္ ဓားမခုတ္ေတြနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားေတြက ဆင္းရဲၾကတယ္။ ဆင္းရဲေတာ့ ပညာေကာင္း ေကာင္း မသင္ႏိုင္ဘူး။ ပညာေရခ်ိန္နိမ့္က်ေပမယ့္ မိုုးရြာခ်ိန္မွာ မ်ဳိးေစ့ခ်စိုက္ပ်ဳိးရမယ္။ ရင့္မွည့္ လာခ်ိန္မွာ ရိတ္သိမ္းရမယ္။ မိုးေခါင္ရင္ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျမာင္းေတြက ေရေတြကို ေျမာင္းေဖာက္ သြယ္ယူၿပီး လယ္ကိုေရေပးရမယ္ ဆိုတာေတြကို သိၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ လာၿပီး သင္ေပး စရာမလိုဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေပးအသိနဲ႔ လုပ္တတ္ၾက တာျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ေပၚလာခ်ိန္ ကစၿပီး စားသံုးလို႔ပိုလွ်ံတဲ့ သီးႏွံေတြကိုေစ်းၿမိဳ႕တက္ေရာင္းမယ္။ ကိုယ္လိုတဲ့ပစၥည္း ျပန္၀ယ္ မယ္။ ဒါေတြလည္း ဘ၀ေပးအသိနဲ႔ လုပ္တတ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သူကမွ သင္ေပးစရာမလိုဘူး။

ျပည္သူ႕အေစခံ
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘာလဲ။ အလြယ္ဆံုး ေျပာမယ္ဆိုရင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ နယ္နိမိတ္ အပိုင္း အျခား တစ္ခုအတြင္းမွာ တည္ရွိေနတဲ့ တုိင္းျပည္ တစ္ျပည္နဲ႔ အဲဒီတိုင္းျပည္အတြင္း မွီတင္းေန ထိုင္ၾကတဲ့ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ အေရးကိစၥ မွန္သမွ်ဟာ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံသားအား လံုးရဲ႕ အေရးကိစၥ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံသားအားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ရွင္ဘုရင္ ျဖစ္ ေစ၊ သမၼတအ စိုးရမ်ဳိးျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ားဆီကရတဲ့ အခြန္အတုပ္ကို စားရသူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားရဲ႕ အေရးကိစၥအ၀၀ကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ၾကရတယ္။ ပေဒသရာဇ္စနစ္မွာ ဘုရင္ကအကန္ေတာ့ခံ ေနရာမွာေနေပမယ့္လည္း တိုင္းျပည္၀န္ကို ထမ္းရ သူျဖစ္တယ္။ သမၼတစနစ္၊ ပါလီမန္စနစ္ေခတ္ေတြ ေရာက္ေတာ့ သမၼတတို႔၊ ၀န္ႀကီးတို႔ ဆိုတာ ေတြကို အကန္ေတာ့ခံေနရာမွာ မထားေတာ့ဘူး။ ျပည္သူလူအမ်ားရဲ႕ လစာရိကၡာကိုစားၿပီး ျပည္သူ႕၀န္တာကို ထမ္းေဆာင္သူမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘Public Servant’ ျပည္သူ႕အေစခံ ဒါမွ မဟုတ္ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။

ျမက္စားတဲ့လူမရွိ
ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သမၼတျဖစ္ ျဖစ္ ျပည္သူေပးတဲ့ လစာရိကၡာကိုစားၿပီး ျပည္သူ႕၀န္ကို ထမ္း ၾကရသူေတြခ်ည့္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ျပည္သူေတြက အရွင္သခင္ ေတြ ျဖစ္ၿပီး အစိုးရေတြက ျပည္သူ႕ အေစခံေတြျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းတဲ့စကားနဲ႔ေျပာရင္ ျပည္သူ႕ ၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္တယ္။ တိုင္းသူျပည္သားတိုင္းဟာ ၿမိဳ႕ေနျဖစ္ျဖစ္၊ ေတာေနျဖစ္ျဖစ္ ပညာ တတ္သူ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမတတ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ အားလံုး အခြန္အတုပ္ေပးရသူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ လခစားမွန္သမွ်ရဲ႕ အလုပ္ရွင္ေတြလို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမွန္ရင္ပညာေရခ်ိန္ နိမ့္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ျမင့္သည္ျဖစ္ေစ ပူတာ ကိုပူမွန္းသိတယ္။ ေအးတာကိုေအး မွန္းသိတယ္။ ေကာင္းတာ ကို ေကာင္းမွန္းသိတယ္။ မေကာင္းတာကိုလည္း မေကာင္းမွန္းသိတယ္။ ပညာမတတ္လို႔ ျမက္စားတဲ့ လူမရွိ ဘူး။

ပိတ္ပင္ခြင့္မရွိ
လူတိုင္းမွာ ေခါင္းရွိလို႔ စဥ္းစားတတ္တယ္။ နားရွိလို႔ နားေထာင္တတ္တယ္။ မ်က္စိရွိလို႔ ၾကည့္ တတ္တယ္။ ပါးစပ္ရွိလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ပညာမတတ္လို႔ မစဥ္းစားရဘူး။ မ ၾကားရဘူး၊ မ ၾကည့္ရဘူး၊ မေျပာရဘူးလို႔ တားဆီးလို႔မရဘူး။ ဒါဟာ လူတိုင္းအတြက္ သဘာ၀တရားက ဖန္တီးေပးထားတဲ့ ေမြးရာပါ အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္။ ပညာေရခ်ိန္နိမ့္ေသးတဲ့ အတြက္ ဒီအခြင့္ အေရးေတြနဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ ပိတ္ပင္ တားဆီးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ ပညာေရခ်ိန္ျမင့္တယ္ထင္ၿပီး လူအမ်ားကို ဒီမိုကေရစီနဲ႔မထိုက္တန္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေန သူမ်ားဟာ အမွန္တကယ္ေတာ့ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို အသိဥာဏ္ပညာ နိမ့္က် ႏံုခ်ာသူေတြျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္စကားပံုတစ္ခုရွိတယ္။ (He who thinks, he knows everything knows nothing) ‘သူ႕ကိုယ္သူ ဘာမဆိုသိတယ္၊ တတ္တယ္ထင္ေနတဲ့ သူဟာ ဘာမွကို မသိမတတ္သူ ျဖစ္တယ္’ ဆိုတာပါပဲ။

ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္းမီးမႈတ္
ျမန္မာလိုေတာ့ ‘မျပည့္တဲ့အိုး ေဘာင္ဘင္ခတ္’ ေပါ့။ သူ႕ဟာသူ ေဘာင္ဘင္ခတ္တာ ခတ္ ခ်င္တိုင္းခတ္ပါေစ။ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ေဘာင္ဘင္ခတ္သူခ်င္း စုၿပီး တတိယအုပ္စုဖြဲ႕ဖြဲ႕၊ စတုတၳအုပ္စုဖြဲ႕ဖြဲ႕ ဖြဲ႕ခ်င္သေလာက္ဖြဲ႕ပါေစ လူရာမ၀င္ပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကို ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ ကားလုပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီနဲ႔မထိုက္တန္ေသးဘူး၊ ပညာေရခ်ိန္ျမင့္ေအာင္ လုပ္ပါဦးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေတြေတာ့ မေျပာလာနဲ႔ ျပည္သူေတြ႕ၾကက္ေခါင္း ဆိတ္မခံဘူးသာမွတ္။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ ေန႐ံုနဲ႔ေတာ့ မီးေတာက္ လာမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေဘာင္ဘင္ ခတ္သူေတြ မသိေပမယ့္ ျပည္သူ ေတြ သိတယ္။ လူတိုင္းမွာ စဥ္းစားဖို႔ ေခါင္းတစ္လံုးစီ ရွိပါတယ္။

Ref:လူထုစိန္၀င္း