ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒသည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ၏ ေက်ာက္တိုင္၊ ေၾကးမုံ စသည္ျဖင့္ ပညာရွင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးက ဂုဏ္ယူစြာ တင္စားခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေက်ာက္တိုင္ ျဖစ္ေသာ ေၾကးမုံျဖစ္ေသာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒသည္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ႏိုင္ငံသား တို႔ အက်ဳိးစီးပြားကို ျမႇင့္တင္ ကာကြယ္ ေပးပါမွ ရွည္ၾကာစြာ တည္တံ႔ ခိုင္ၿမဲတတ္ သည္ကို ကမၻာ့ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ မ်ားက ညႊန္ျပ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏိုင္ငံသည္ ပင္လွ်င္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံ က ၁၉၆၂ တြင္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပုံ က ၁၉၈၈ တြင္ လည္းေကာင္း နိဂုံး မလွစြာမ်ားျဖင့္ အဆုံးသတ္ ခဲ့ရေလသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ထိသည္လည္း ေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ သည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အထိ သည္ လည္းေကာင္း ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒမဲ့ တိုင္းျပည္ အျဖစ္ ရွင္သန္ ရပ္တည္ ခဲ့သည္။ ဆိုရေလ လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ၆၅ ႏွစ္တာ ကာလ အတြင္း ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ျဖင့္ ေနထိုင္ ႏိုင္ခဲ့သည္ မွာ ယခု အခ်ိန္အထိ ၂၉ ႏွစ္၀န္း က်င္ သာျဖစ္ၿပီး က်န္ ၃၆ ႏွစ္တာ ကာလသည္ အာဏာ ရွင္စနစ္ျဖင့္ သာ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ ခဲ့ရသည္။ ဤသည့္ ေနရာတြင္ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ သည္ တစ္ပါတီ ႀကီးစိုးမႈျဖင့္ တံခါးပိတ္ ၀ါဒ က်င့္သုံးသည္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ထိုဖြဲ႕စည္းပုံ ရွင္သန္ရာ ၁၃ ႏွစ္ကို ထပ္ႏႈတ္ လွ်င္ျမန္မာႏိုင္ငံ သားတို႔ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ၏ အကာ အကြယ္ ေအာက္ အမွန္ ရွင္သန္ ခဲ့ၾကရသည္ မွာမရွိ သေလာက္ နည္းပါး ခဲ့ေလသည္။
မည္သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွ် ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ေအာက္ သက္တမ္း ေစ႔ေအာင္ မရွင္သန္ ခဲ့ဖူးၾကေပ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မ်ား အေနျဖင့္လည္း ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ျဖင့္ စနစ္တက် စုဖြဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စြမ္းရည္ လည္း မရိွသ ေလာက္ နည္းပါး ခ႔ဲရသည္။ က၊ြမ္းက်င္ ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ သည္ အာဏာ ဗဟုိျပဳ အုပ္ခ်ဳပ္နည္း ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ အတြက္ လည္း အစိုးရ အဖြဲ႕အတြင္းပင္ လွ်င္ ျပည္သူကို ထမင္းတစ္နပ္ ေလွ်ာ့စား ခိုင္းသူ၊ နယ္လွည့္ ပါး႐ိုက္ႏိုင္သူ၊ တ႐ုတ္ကို ေၾကာက္ရသူ စသည္တို႔ျဖင့္ စုဖြဲ႕ထား ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ အေန အထားမ်ားစြာ ျဖစ္တည္ ေနပါလွ်က္ အခ်ဳိ႕ေသာ ပညာရွင္မ်ား က ျပည္သူ ကိုပင္ အျပစ္ျမင္ၿပီး ျပည္သူ တို႔ကပင္ အသိအျမင္ နည္းပါး သေယာင္ ေဗာင္းစတစ္ လူလူ အလံထူ ေနၾကျပန္သည္။
ယခု ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး တြင္ပင္ ေလ႔လာၾကည့္ပါ။ ေရးဆြဲစဥ္ ကလည္း ျပည္သူ႔ အသံကို နားမေထာင္ ခဲ့ပါဘဲ ေရးဆြဲ ခဲ့သည္။ အတည္ျပဳ ေတာ့ လည္း အျငင္းပြား ဖြယ္ ဇြတ္လုပ္ ခဲ့သည္။ ျပင္ဆင္ေရး တြင္လည္း ယခု အခ်ိန္ အထိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ လြန္စြာ အားနည္း ေနျပန္သည္။ ျပည္သူမ်ားစြာ က ျပင္ဆင္ရန္ အဓိက ေတာင္းဆို ေနၾကေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္ မ်ားကို အဓိက ထား မျပင္ႏိုင္ ေၾကာင္း လွည့္ကာ ပတ္ကာ ကစားေနၾက သည္။ ““စတုတၳ မ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ စာနယ္ဇင္း မ်ားရဲ႕ အခန္း က႑ကို အေလးထား ဖို႕လိုအပ္ ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းမ်ား က တစ္ဆင့္ ျပည္သူေတြ သိသင့္တဲ႔ အခ်က္မ်ားကို အသိေပး သြားဖို႔ လိုသလို စာနယ္ဇင္းမ်ား က အျပဳ သေဘာ ေဆာင္ အႀကံျပဳခ်က္ မ်ားကိုလည္း အေလးထား ဖို႔ လိုအပ္ မွာျဖစ္ပါတယ္””ဆိုသည့္ ၃၁.၃.၂၀၁၁ ရက္ေန႔ ပထမ အႀကိမ္ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ပုံမွန္ အစည္း အေ၀း ၁၉ ရက္ေျမာက္ေန႔ တြင္ ေျပာၾကား ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ၏ မိန္႔ခြန္း သည္ အေဟာ သိကံ ျဖစ္သြား ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္ အျပဳ သေဘာေဆာင္ အႀကံ ျပဳရန္ တိက်ေသာ သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ားကို သတင္းစာ မ်ားႏွင့္ စာနယ္ဇင္း မ်ားတြင္ ရွာေဖြ ေစာင့္ဖတ္ျငား ေသာ္လည္း တိပသည့္ ေၾကညာခ်က္ ထြက္မလာ ခဲ့သည္က အံ႔ၾသဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။ ထြက္ေပၚ သမွ် ၾကည့္ျပန္ ေတာ႔လည္း ျပည္သူ႔ ဆႏၵႏွင့္ အဟႀကီး ဟေနေပသည္။ သိရ သေလာက္မွာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ေလ႔လာ သုံးသပ္ေရး ပူးေပါင္း ေကာ္မတီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္ အရ ဖြဲ႕စည္းပုံ ျပင္ဆင္ေရး အႀကံျပဳခ်က္ ေပါင္း (၃၂၃၁၁၀) ရွိသည္ ဆိုေၾကာင္း၊ အခန္း(၁) ပုဒ္မ ၆(စ)၊ ပုဒ္မ ၄၂၊ အခန္း(၃) ပုဒ္မ ၅၉(စ) ႏွင့္ အခန္း (၁၂) ပုဒ္မ ၄၃၆၊ အခန္း (၇) ပုဒ္မ ၃၃၇၊ ၃၃၈၊ အခန္း (၁၄) ပုဒ္မ ၄၄၅ တို႔ကို မျပင္ဘဲ ထားရွိရန္ အႀကံျပဳ သူေပါင္း ၁၀၆၁၀၂ ဦးမွ စုစည္း လက္မွတ္ ေရးထား ပါေၾကာင္း၊ ပုဒ္မ ၅၉(စ) အား မူလ ျပ႒ာန္းခ်က္ ကို ပယ္ဖ်က္၍ ျပင္ဆင္ ေပးရန္ ၅၉၂ ဦးမွ သီးျခား အႀကံျပဳ ခ်က္ ေပးပို႕ထားပါ ေၾကာင္း၊ ပုဒ္မ ၄၃၅၊ ၄၃၆ အား မူလျပ႒ာန္းခ်က္ ကို ျပင္ဆင္ ေပးရန္ ၅၄၃ ဦးမွ သီးျခား အႀကံျပဳခ်က္ ေပးပို႔ထား ပါေၾကာင္း ႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းပုံ ျပင္ဆင္ေရး မူၾကမ္းေရး ဆြဲေရး ေကာ္မတီကို ေကာ္မတီ၀င္ ၃၁ ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း ထားသည္ ဆိုတာ ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။
ႏုိင္ငံပိုင္ သတင္းစာမ်ား တြင္ ေဂါက္သီး ႐ိုက္ရာတြင္ တစ္ခ်က္တည္း က်င္း၀င္ ဆိုေသာ သတင္းမ်ား ကိုပင္ ေဖာ္ျပ ေပးႏိုင္ပါလ်က္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတို႔ အတြက္ အသက္ တစ္မွ် အေရးပါေသာ ဖြဲ႕စည္းပုံ ျပင္ဆင္ေရး ကိစၥ တြင္ အေသးစိတ္ အဘယ္ေၾကာင့္ မတင္ျပ ႏိုင္ရပါ သနည္း။ ျပည္သူတို႔၏ အသံကို ေၾကာက္၍ ေလာ၊ ျပည္သူ တို႔ ဘာမွ သိမည္ မဟုတ္ဟု ယူဆေန၍ေလာ အေတြးပြား မိေစသည္။ ““မိဘျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ာ””ဆိုသည့္ သမၼတ ႀကီး၏ မိန္႔ခြန္း အာလုပ္သံ သည္ ၾကားေကာင္း႐ုံ ေခၚတာ မဟုတ္ပါဘဲ ျပည္သူသည္ သာ အုပ္စိုးသူ တို႔၏ မိဘဟု ယူဆ ထားပါလွ်င္ ထိုသည့္ မိဘမ်ားကုိ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးျပစ္ ပြင့္လင္းစြာ တိုင္ပင္ၿပီး ထိုသည့္ မိဘမ်ား၏ ဆိုဆုံးမမႈ ကို အုပ္စိုးသူ တို႔ နာခံၾက ရေပမည္။
မျပင္လိုဘူး ဟု အဆိုရွိသည့္ ထိုျပ႒ာန္းခ်က္မ်ား ကို မည္သည့္ အက်ဳိး၊ မည္သည့္ အျပစ္ေၾကာင့္ မျပင္လိုၾက သည္ကို ပြင့္လင္း ျမင္သာမႈရွိစြာ ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္ မည္။ ထိုမျပင္ လိုဟူေသာ အရာမ်ား ေနာက္၀ယ္ မည္သည့္ အရာမ်ား ရွိေနသည္ကို ေလ႔လာၾကည့္ပါမည္။
ဦးစြာ မျပင္လိုပါ ဟု ဆိုလာသည့္ အခန္း (၁) ပုဒ္မ ၆(စ) သည္ ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ တြင္ တပ္မေတာ္က ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္””ဆိုသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မျပင္ႏိုင္ ၾကပါနည္း။ ထိုျပ႒ာန္း ခ်က္သည္ အျခားႏွင့္ မဆိုထားဘိ၊ ၄င္း၏ အထက္ကပ္ လ်က္တြင္ ပင္ရွိေနေသာ ပုဒ္မ ၆ (င) ပါ ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ၌ တရား မွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ႏွင့္ ညီမွ်ျခင္း တည္း ဟူေသာ ေလာကပါလ တရားမ်ား ပိုမို ထြန္းကားေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္”” ဆိုသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ ေနေပသည္။ ဥပေဒ စကားဆိုရလွ်င္ ေရွ႕ေနာက္ စကားရပ္ တို႔ မညီျဖစ္ေနသည္။
အမွန္အား ျဖင့္ဆိုလွ်င္ တပ္မေတာ္ သည္ ျပည့္သူ ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ ေပးရမည့္ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ သီးျခား ရပိုင္ခြင့္မ်ားစြာ ေပးထား သည့္ (ဥပမာ- ထူးျခားေသာ လုပ္ငန္း သေဘာသဘာ၀ အရဟုဆိုကာ အျခား ၀န္ထမ္း မ်ားႏွင့္ မတူေသာ ခံစားခြင့္မ်ား ေပးထားသည္။) ထို အဖြဲ႕အစည္း ကိုသာ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ ပါ၀င္ ေရးခြင့္ျပဳၿပီး အျခားေသာ အဖြဲ႕ အစည္းမ်ား ကို ထိုအခြင္ ့သတ္မွတ္ခ်က္ မေပးပါမူ ႏိုင္ငံ ေတာ္၌ တရား မွ်တျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ညီမွ်ျခင္း ဆိုသည့္ ပုဒ္မ ၆(င) သည္ လိမ္လည္႐ုံ ရည္ရြယ္ၿပီး ျပ႒ာန္း ထားသကဲ႔ သုိ႔ျဖစ္သြား ေပမည္။ ဤသို႔ဆို လွ်င္ ပုဒ္မ ၆(စ) ကို မျပင္ဘဲ ၄င္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေန သည့္ ပုဒ္မ ၆(င) ကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ႏိုင္ငံကို ေလာကပါလ တရားမ်ား ဆိတ္သုဥ္း ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ ႀကံစည္ ေနၾက ျခင္းေတာ႔ မျဖစ္တန္ရာ။
ထို ပုဒ္မ ၆(စ) ကို ထပ္မံ စဥ္းစားပါဦးမည္။ ပုဒ္မ ၄ တြင္ ““ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ သည္ ႏိုင္ငံသား မ်ားထံမွ ဆင္းသက္ၿပီး ႏိုင္ငံ တစ္၀န္းလုံး၌ တည္သည္””ဆိုသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ႏွင့္ လည္း မကိုက္ညီ ျဖစ္ေနသည္။ မူလ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ႏိုင္ငံသား မ်ားထံတြင္သာ ရွိရမည္။ ထိုႏိုင္ငံသားမ်ား က တစ္ဆင့္ခံ အာဏာ လႊဲအပ္ ေပးထားမွသာလွ်င္ ထိုသူ အေနျဖင့္ အာဏာ ပိုင္ရေပမည္။ ထိုအာဏာပိုင္ျပည္သူမ်ားက မိမိတို႔အား ဦးေဆာင္မည့္ ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑ကို မိမိတို႔ အလိုက် ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိရေပမည္။ ယခု ပုဒ္မ ၆(စ) သည္ ထိုသုိ႔ ျပည္သူ၏ ေရြးခ်ယ္ ပိုင္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး အလို အေလ်ာက္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးမည့္ အဖြဲ႕အစည္း အျဖစ္၊ တစ္နည္း ဆိုေသာ္ ျပည္သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ အိမ္ဦးခန္း တြင္ အသင့္ထိုင္ကာ ၾသဇာေပးဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးထားသည့္ ျပ႒ာန္း ခ်က္ျဖစ္ေနသည္။ အထက္က တင္ျပ ခဲ့သလို ပုဒ္မ ၆(စ) ကို မျပင္ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုပုဒ္မႏွင့္ ဆန္႔က်င္ သေဘာ ေဆာင္သည့္ ဤ ပုဒ္မ ၄ ပါ ျပ႒ာန္း ခ်က္ မ်ားဖ်က္ပစ္ ဦးမည္လား။ ထိုသုိ႔ဆိုလွ်င္ “ၾကက္မဖင္ ကြဲခ်င္ ကြဲပါေစ၊ ငါ့ၾကက္ဥ ေတာ့ မေသးႏိုင္” ဆိုသည့္ အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္ရွိ သြားေပမည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ တပ္မေတာ္ ၏ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံမဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ကာလမ်ားစြာ တည္ရွိ ခဲ့ရျခင္း၊ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္လည္း မိမိတို႔ အသာ စီးရ ထားသည့္ အခြင့္ အာဏာမ်ားကုိ လတ္တေလာ ကိုင္စြဲ ထားလိုျခင္း၊ အကူး အေျပာင္း ကာလ၀ယ္ အာဏာ ထိန္းညိႇ ထားလိုျခင္း
စသည္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုသုိ႔ အဆင္မေျပေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္၀ယ္ ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈႏႈန္း မည္မွ် က်ဆင္းခဲ့ရ၊ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မ်ားကိုလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ပစ္ပယ္ ထား၍ မရေပ။ လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္ အအုံႀကီးကို တပ္မေတာ္ ကပဲ တည္ခဲ့သည္ ေျပာေျပာ၊ လမ္း တံတားေတြ တပ္မေတာ္ က ေဖာက္လုပ္ ေဆာက္လုပ္ ခဲ့သည္ဆိုဆို အရာ အားလုံး သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ႏွင့္ျပည္သူ႔ ဘ႑ာ မ်ားျဖင့္သာ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည့္ ေခတ္၀ယ္ မည္ သည့္အစိုးရ တက္တက္ မျဖစ္မေနကို လုပ္ေဆာင္ၾက မည့္ ကိစၥရပ္ မ်ားသာျဖစ္သည္။
မွန္တာကို ေျပာ၍ မွန္တာကို ဆိုၾကပါစို႔။ တပ္မေတာ္ တစ္ခုတည္း မွ သီးျခား အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ကာလ မ်ားက ျပည္သူမ်ား ၏ ဘ၀ကို ျပန္ေျပး ျမင္ေယာင္ ၾကည့္ပါ။ စေနေန႔ တိုင္း လုပ္အား ေပး၍ အလွဴႀကီး တိုင္း ေငြထည့္၀င္ ခဲ့ၾကရသည္။ က၊ြန္ေတာ္တို႔ ေဒသ (ကသာ ခ႐ိုင္အတြင္း) လြယ္ေမာက္ ေတာင္ (ခေမာက္ ေတာင္၊ ေလွ်ာ္ပုံေတာင္ ဟုလည္း ေခၚၾက) ေပၚတြင္ ရွမ္းဘုန္း ႀကီး အိပ္မက္ အရဟုဆိုကာ ေစတီႀကီး တစ္ဆူ တည္ခဲ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ကသာ တစ္ခ႐ိုင္လုံး က ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာတို႔မွ ျပည္သူမ်ား ထိုေတာင္ ေပၚသုိ႔ လုပ္အား ေပးသြားၾကရသည္။ ေန႔ခင္းတြင္ ေရာမ ကၽြန္မ်ားကဲ႔ သုိ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ လုပ္ခဲ့ၾက ရၿပီး ညအခ်ိန္ တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဗိုလ္မွဴးဆိုသူ ငါကိုင္ တုတ္ျခင္းကုိ မေအႏွမ မက်န္ ခံစားခဲ့ၾက ရသည္။
ထိုမွ်မက ခင္းခဲ့သည္ ဆိုေသာ လမ္းတိုင္း နီးပါး သည္ ေရာမေခတ္ က ကၽြန္မ်ားႏွင့္ တူစြာ က၊ြန္ေတာ္ တို႔ ျပည္သူမ်ား၏ ေခၽြးျဖင့္ ရင္းခဲ့ၾကရသည္။ ယာဥ္လိုင္း အားလုံး နီးပါး ေခ်ာလိုက္ ပါခဲ့ရသည္။ ျပည္သူတို႔ စိတ္ မခ်မ္း သာေအာင္ မည္သူတို ႔လုပ္ခဲ့ေလ သနည္း။ ျပည္သူ တို႔စိတ္နာ ေအာင္ မည္သူတို႔ လုပ္ခဲ့ေလ သနည္း။ ေက်းဇူး ရွင္ေနရာ ေနဖို႔ဆိုလွ်င္ ေက်းဇူးရွိ ေနဖို႔လိုေပသည္။ ျပည္သူႏွင့္ တပ္မေတာ္ မည္သူက ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္မည္ နည္း။ တပ္မေတာ္ က ေက်းဇူးရွင္ ဆိုလွ်င္ တပ္မေတာ္ က အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ အစဥ္ တစ္စုိက္ ပါ၀င္သင့္ၿပီး ျပည္သူက ေက်းဇူးရွင္ ဆိုလွ်င္ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ တြင္ ျပည္သူ ကသာ ပါ၀င္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္မူ ျပည္သူ သည္သာ ၀န္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္း အားလုံး၏ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသည္။ တပ္မေတာ္ သည္လည္း ထူးျခားသည့္ လုပ္ငန္း သဘာ၀ ရွိသည္ ဆိုေစဦးေတာ့ ၀န္ထမ္း အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ သည္။ တပ္မေတာ္ သည္ ျပည္သူ ကို အလုပ္ အေကၽြး ျပဳရာ၌ သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ သင့္ၿပီး အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦး ေဆာင္မႈအခန္း က႑ကို ျပည္သူတို႔ လက္၀ယ္သုိ႔ ျပန္ေပး သင့္ၿပီျဖစ္ သည္။ ထို႔အတြက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၆(စ) ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ၏ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္ က ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေရးကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္””သည္ မျဖစ္မေန ကို ပယ္ဖ်က္ ရမည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ ပင္ျဖစ္သည္။
သမိုင္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ မကြယ္ မေထာက္ဘဲ စဥ္း စားၾကည့္ၾက လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္း မႈမ်ားကို စတင္ လႈပ္ရွား တိုက္ပြဲ၀င္ၾက သည္မွာ တပ္မေတာ္ မဟုတ္ ဘဲ ရဟန္းရွင္ လူ ျပည္သူမ်ား သာ ျဖစ္ပါသည္။ တပ္မေတာ္ ဆိုသည္ မွာကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႀကိဳးပမ္း မႈျဖင့္ ရဲေဘာ သုံးက်ိပ္မွ အစျပဳ ကာ ေပၚေပါက္ လာရျခင္း ျဖစ္ သည္ ကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံသား တိုင္း သိၿပီးျဖစ္ပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ ျပည္သူ သည္သာ အခရာျဖစ္ခဲ့သည္။
လြတ္လပ္ ေရးရၿပီး ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္း ပုံျဖင့္ ႏိုင္ငံကို စီမံခဲ့စဥ္ အခ်ိန္တြင္ လည္း ပုဒ္မ ၁၂ တြင္ ““ဆႏၵမဲ ေပးပိုင္ခြင့္ ရွိေသာ ႏိုင္ငံသားတို႔က ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ သည့္ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ သည္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို ႏိုင္ငံသား မ်ားထံ မွခံယူ၍ ဤဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ႏွင့္ အညီ သုံးစြဲျခင္း၊ ခြဲေ၀ အပ္ႏွင္းျခင္း ျပဳသည္””ဟု ျပ႒ာန္း ကာ ျပည္သူမ်ား ကို အာဏာပိုင္ မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ ျပည္သူတို႔ က ဦးေဆာင္ ခဲ့ေလသည္။ မလိုလား အပ္ေသာ အာဏာ မက္ေမာမႈ၊ မညီညြတ္မႈ၊ အျပန္အလွန္ မေလးစားမႈ၊ အယူ၀ါဒ ကြဲျပားမႈ စသည္မ်ား ေၾကာင့္ ေရာင္စုံ ေသာင္း က်န္းမႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာ၍သာ ျပည္သူ႔ အာဏာႏွင့္ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ ပတ္သက္မႈ လုံးေထြး ပတ္သက္လာရ ျခင္းျဖစ္ သည္။ ထိုသည္မွာ ျပည္သူ႔ အာဏာ တျဖည္းျဖည္း လုံးပါးပါး လာရျခင္း အစျဖစ္သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အာဏာ စတင္ ရယူခ်ိန္မွစၿပီး ျပည္သူ႔ အာဏာသည္ တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ေပ်ာက္ သည့္ အဆင့္ေရာက္ သြားေလသည္။ ထို ၁၉၆၂ မွ ၁၉၇၄ အထိ စစ္တပ္ပုံ အုပ္ခ်ဳပ္ နည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံ ကိုစီမံခဲ့ၿပီး ၁၉၇၄ မွစကာ ဖြဲ႕စည္းပုံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကို ျပန္ အသက္ သြင္းခဲ့သည္။ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပုံ ပုဒ္မ ၃ တြင္လည္း ““ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ႏိုင္ငံသား တို႔၌ တည္သည္””ဟု ျပည္သူ႔ အာဏာျပန္ သတ္မွတ္ ေပးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဦးေဆာင္မႈ သည္ တစ္ပါတီ ဦးေဆာင္မႈ သာျဖစ္ၿပီး ထို တစ္ပါတီမွာ လည္း တပ္မေတာ္ ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္ တြင္ရွိေနျခင္း၊ ဦးေဆာင္သူ အမ်ားစုမွာ တပ္မေတာ္ က ျဖစ္ခဲ့ျခင္း စသည့္ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ အာဏာ သည္ ထိုကာလမ်ား တြင္လည္း ဦးမေထာင္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ ရသည္။ “စာထဲက ဆား၊ ဆလိမ္ဆား သည္၊ လ်က္ ကားမငံ”ဆိုသကဲ႔ သုိ႔ ထိုကာလ အတြင္း ျပည္သူ ကို ေပးခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ အာဏာ သည္ ဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္ စာ အျဖစ္သာ ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည့္ အတြက္ ျပည္သူတို႔ ပင္လွ်င္ ၄င္းတို႔ ကိုယ္ ၄င္းတို႔ အာဏာ ပုိင္ျဖစ္ေၾကာင္း မသိလိုက္ ၾကရေပ။
၁၉၈၈ မွ သည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တိုင္ ေအာင္မွာေတာ႔ တပ္မေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္သုိ႔ျပန္ ေရာက္ၿပီး ယခင္က စာေပး ေပးခဲ့သည့္ ျပည္သူ႔ အာဏာ သည္လည္း အေငြ႕ ပ်ယ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့သည္။ ၂၀၁၁ တြင္မွ အာဏာ သက္ေရာက္ ခဲ့သည့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄ တြင္ ““ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ႏိုင္ငံသား မ်ားထံမွ ဆင္းသက္ၿပီး ႏိုင္င ံတစ္၀န္းလုံး ၌ တည္သည္””ဟု ျပည္သူမ်ား ကုိ အာဏာျပန္ေပး ခဲ့ေပ သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုေပး ခဲ့ေသာျပည္သူ႔ အာဏာသည္ ပုဒ္မ ၆(စ)တြင္ ျပ႒ာန္း ထားသည့္ ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါ၀င္ ထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေရး ကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္””ဆိုသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ ေၾကာင့္ ေမွးမွိန္ ကြယ္ေပ်ာက္ လုနီးပါး ျဖစ္ေနရျပန္သည္။
၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပုံ အရ ထိုေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ သည္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ကို အဓိကထား ပုံေဖာ္ေသာ ကာလ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ျပည္သူ႔ အာဏာကို အေယာင္ေဆာင္ အာဏာ အျဖစ္ ထားျခင္းသည္ သိပ္ႀကီး မသိသာ လွေပ။ ယခု ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၇ ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ စစ္မွန္၍ စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ပါတီစုံ ဒီမို ကေရစီစနစ္ ကို က်င့္သုံးသည္”” ဟူသည့္ ျပ႒ာန္းခ်က္ အရ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီ စနစ္ ကို ဦးတည္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ ေနပါသည္။ (စစ္မွန္၍ စည္းကမ္း ျပည့္၀ေသာ ဟူသည့္ စကားလုံး အျငင္းပြားမႈ ကို ဤေနရာတြင္ မေဆြးေႏြး လိုပါ။) ပါတီစုံပါ၀င္ သည့္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္တြင္ ပါတီ မဟုတ္ သည့္ တပ္မေတာ္ က ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ ပါ၀င္ လာႏိုင္ျခင္း၊ ျပည္သူ အတြက္ ျပည္သူ႔ အာဏာျဖင့္ ျပည္သူ က အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း ဆိုသည့္ ဒီမိုကေရစီ အႏွစ္သာရ တြင္ တပ္မေတာ္ က ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ ပါ၀င္လာျခင္း၊ စသည္တို႔မွာ ေတာ႔ ျပည္ပန္း ညိဳခ်ဳိခ်င္ပါလ်က္ ဆားကဖ်က္ ေနသည္ဟု ဆိုရ မည္ျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ပညာရွင္မ်ား က ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ တပ္မေတာ္ ပါ၀င္ရျခင္း သည္ လိုအပ္ ခ်က္ အရလည္းေကာင္း၊ လိုအပ္ သည့္ အတိုင္းအတာ အရ လည္းေကာင္းဟု ထုေခ် ကာကြယ္ၾက သည္ကို ေတြ႕ရ သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုပညာရွင္ မ်ားကုိယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္ မည္သည့္ အတိုင္း အတာအထိ ပါ၀င္ သင့္သည္၊ မည္သည့္ အတိုင္းအတာ အထိ လိုအပ္သည္ ကို ယတိျပတ္ ခ်မွတ္ ျခင္း မျပဳႏိုင္သည္ ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ သည္။ တပ္မေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံတြင္ မျဖစ္မေန အင္အားႀကီးစြာ တည္ရွိ ေနသင့္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ သည္ကို က၊ြန္ေတာ္ လက္ခံပါ သည္။ သို႔ရာတြင္ တပ္မေတာ္ သည္ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္သာ ရွိေနျခင္းက ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာ တပ္မေတာ္ အတြက္ပါ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ အေျခအေန ဖန္တီးႏိုင္ မည္ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရးကို ဦးစားေပး ေတြးဆ ေနရမည့္ တပ္မေတာ္ အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးမွာပါ ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ ယူေနျခင္းသည္ တပ္မေတာ္ အားကို မွ်သုံးရာ ေရာက္ေနသလို ႏိုင္ငံေရးတြင္ လည္း ရွင္းလင္း သည့္ ႏိုင္ငံေရး သတ္မွတ္ ခ်က္မ်ား ေပၚထြက္ မလာႏိုင္ ေတာ့ေပ။ အနီးစပ္ဆုံး ႏွင့္ အျမင္သာဆုံး ဥပမာ ေပးရလွ်င္ တပ္မေတာ္ အစိုးရ တက္လာၿပီး အရာရာကုိ လုံၿခဳံေရး အျမင္စြက္ဖက္ လာသည့္အတြက္ တကၠသုိလ္ ေပါင္းမ်ား စြာကို ျပင္ပ ထုတ္ျခင္း၊ ပညာေရး ကိစၥတိုင္းတြင္ လုံၿခဳံေရး အျမင္ အဓိက ထားျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးႀကီး အလုံးစုံ ပ်က္စီး သြားသည္ကို အမ်ား အသိျဖစ္သည္။ (ဥပေဒ ပါေမာကၡ တစ္ဦး ပညာပို႔ခ် အၿပီး ေထာက္လွမ္း ေရးမွ ဆရာႀကီး စာပဲသင္ပါဟု ေခၚယူ သတိေပးျခင္း ခံရဖူးသည္။)
ဆိုရလွ်င္ လူတစ္သိန္းေက်ာ္ က ပုဒ္မ ၆(စ) ပါ ““ႏိုင္ငံေတာ္ သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ ၏ အမ်ဳိးသား ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္း က႑တြင္ တပ္မေတာ္ က ပါ၀င္ထမ္း ေဆာင္ႏိုင္ေရး ကို အစဥ္တစိုက္ ဦးတည္သည္”” ဆိုသည့္ အခ်က္ ကို မျပင္ လိုျခင္းသည္ ျပည္သူ႔ အာဏာ သတ္မွတ္ ေပးထားေသာ၊ အဆိုပါ ပုဒ္မ ၆(စ) ႏွင့္ ေရွ႕ေနာက္ ဖီလာျဖစ္ ေနေသာ ျပ႒ာန္းခ်က္ မ်ားကုိ ပယ္ဖ်က္ ပါဆို သည္ႏွင့္ အတူတူျဖစ္ ေနသည္။ ဒီမိုကေရစီ ၏ စံႏႈန္း သည္ ျပည္သူ႔ အာဏာျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ ရျခင္းျဖစ္သည့္ အတြက္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ကိုသာ အမွန္ ဦးတည္ပါလွ်င္ ထို ပုဒ္မ ၆(စ) သည္ မျဖစ္မေန ပယ္ဖ်က္ ရမည့္ ျပ႒ာန္း ခ်က္ျဖစ္ သည္။ ထို ျပ႒ာန္းခ်က္ ကို ပယ္ဖ်က္ျခင္း သည္ ျပည္သူ႔ အာဏာကို ျပန္ေပးျခင္ သာျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ ပုဒ္မ ၆(စ) ကို ပယ္ဖ်က္ ျခင္းျဖင့္ ျပည္သူ႔ အာဏာျပန္ေပးပါ ဟု ေတာင္းဆို လိုက္ပါသည္။
ေသာ္ေနေဇာ္ (ဥပေဒ)
Messenger News Journal
No comments:
Post a Comment