ဆူနာမီ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္

၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔က ဆူနာမီလိႈင္းဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံခဲ့ ရတဲ့ ထိုင္းႏုိင္ငံအတြင္းက ျမင္ကြင္းတခု

လူေပါင္းႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့တဲ့ အိႏၵိယသမုဒၵရာ ဆူနာမီလႈိင္း သဘာ၀ေဘးအႏၱာရာယ္ဆိုးႀကီး ေပၚ ေပါက္ခဲ့တာ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ ရက္ပိုင္းပဲလိုပါေတာ့တယ္။ ဆူနာမီအဆိုးရြားဆံုးဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေနာက္ ေတာင္ပိုင္းမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအမ်ားစု ေသဆံုးခဲ့ၾကၿပီး အခုခ်ိန္ထိ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြဟာ ေမ့ေပ်ာက္လို႔မရႏိုင္ၾကဆဲပဲရွိပါေသးတယ္။ AFP သတင္းတပုဒ္ကို အေျခခံၿပီး မအင္ၾကင္းႏိုင္က တင္ျပေပးထားပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဆူနာမီလိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ထိုင္းအေနာက္ ေတာင္ပိုင္းမွာ ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားအေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ရွိလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွအတိအက်မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး။ သတင္းမီဒီယာ အမ်ားစုကလည္း သူတို႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ ေဖၚျပတာမ်ဳိးမရွိခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ (၃၀) အရြယ္ပဲရွိတဲ့ မိေဌးရဲ႕ ရွစ္ရက္သားအရြယ္သားငယ္နဲ႔ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ သူ႔မိခင္နဲ႔ တူတေယာက္လည္း ေသဆံုးခဲ့တာပါ။ တႏွစ္အၾကာမွာ ဖန္ငါးခ႐ိုင္ ဘန္နန္ခမ္း ကမ္း႐ိုးတန္းရြာကေလးကို ျပန္လာၿပီး ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမွာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆူနာမီလိႈင္းႀကီး ဟာ သူရင္ခြင္မွာပိုက္ထားတဲ့ ရက္သားအရြယ္သားငယ္ကို ဆဲြယူသြားခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ဆိုးကို မေမ့ႏိုင္ဘဲ အျခားကေလးငယ္ေတြကိုျမင္တိုင္း သတိရေနမိတယ္လို႔ မိေဌးက ေျပာပါတယ္။

“အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာဆို ေမ့ေပ်ာက္ရမွာေပါ့ေနာ္၊ သူမ်ားကေလးေတြ စားလို႔ သြားလို႔ျမင္ရင္ မိသားစုေလးသြားလို႔ျမင္တယ္ဆိုရင္ ဝမ္းနည္းတယ္။ ဘယ္သူမွလည္းမရွိရင္ ဒီလိုပဲ ေနရမွာေပါ့ေနာ္၊ မိသားစုစံုစံုလင္လင္- ကိုယ္က တကဲြတျပားေနရေတာ့ သတိရတယ္။ တရက္မွ ေမ့လို႔မရဘူး။”

ဆူနာမီလိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား (၂,၀၀၀) ေက်ာ္ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ အမ်ားက ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အိႏၵိယ သမုဒၵရာထဲမွာ စၿပီးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆူနာမီေရလိႈင္းဟာ ကမၻာေပၚမွာ လူအေသ အေပ်ာက္ အေတာ္မ်ားခဲ့တဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱာရာယ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆူနာမီျဖစ္ၿပီးေနာက္ အေလာင္း ေတြထဲက DNA စမး္သပ္ခ်က္အရ အေရအတြက္ (၃,၀၀၀) ေထာင္ေက်ာ္ကို ပိုင္ရွင္ေတြ လက္ထဲ ျပန္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မိေဌးရဲ႕ေပ်ာက္ေနတဲ့ ကေလးသံုးေယာက္မပါ၀င္ခဲ့ပါဘူး။

“အခုထိ အေလာင္းမေတြ႔ဘူးဆိုေတာ့ တကယ္ပဲ သူမ်ားေတြဆီပဲ ေရာက္ေနပလား၊ စံုစမ္းတဲ့သေဘာ ေပါ့ေနာ္၊ တေန႔က်ရင္ ေပၚလာအံုးမလား။ အဲလိုေပါ့ေနာ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္ကေလးေတြ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ ေအာ္…ကိုယ့္ကေလးေတြပဲ ပါေနမလား၊ စိ္တ္ထဲမွာ အဲလိုျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္ပဲ သြားလို႔ မရဲဘူး၊ ဒီေနရာမွာ…”

ဘန္နန္ခမ္းရြာရဲ႕လူဦးေရ (၅,၀၀၀) ေထာင္ေလာက္မွာ တ၀က္ေလာက္ဟာ ဆူနာမီလိႈင္းဒဏ္သင့္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီရြာမွာ မိေဌးလို ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြဟာ တေန႔ကို (၁၀) ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းေတြမွာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ။

၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာလမွာ ဆူနာမီလႈိင္း႐ိုက္ခတ္ၿပီးေနာက္ ျမန္မာအလုပ္သမား (၂,၅၀၀) ေထာင္ေက်ာ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ၿပီးပို႔ခဲ့တဲ့ ထုိင္းအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေသသြားတဲ့ မိသားစု၀င္ အေလာင္း ေတြကို ျပန္ယူဖို႔အခက္အခဲေတြျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ျမန္မာ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားအေရးေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာပါတယ္။

“ျပန္ပို႔ခံရတဲ့အလုပ္သမားအမ်ားစုရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြဟာ ဒီဆူနာမီလိႈင္းေၾကာင့္ ေသသြားၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေလာင္းေတြျပန္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔ဟာ ထိုင္းကို ျပန္မလာခ်င္ၾကပါဘူး။”

ဖန္ငါးခ႐ိုင္တခုထဲမွာ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား (၁,၀၀၀) ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားေၾကာင္း ဦးထူးခ်စ္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ HRW လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေရးအဖဲြ႔ ကေတာ့ ဆူနာမီဒဏ္ခံရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ခ႐ိုင္ေျခာက္ခုမွာ ျမန္မာ အလုပ္သမား ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ေသဆံုးခဲ့တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားပါတယ္။

အဲဒီရြာနဲ႔မနီးမေ၀းက Bang Muang သခ်ဳႋင္းမွာေတာ့ ပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္း (၄၀၀) နီးပါးျမႇဳပ္ႏွံထားပါတယ္။ DNA စစ္ေဆးလုိ႔ မရေသးတဲ့ အတြက္ အမ်ားစုဟာ ျမန္မာေတြျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေၾကးေပးေျပာဆုိ ေနၾကတာလည္း ရွိပါတယ္ရွင္။

VOA