၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ စြမ္း ေဆာင္ရည္ ျမင့္မားလာရင္ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ္။ တိုင္းျပည္ ဖံြ႕ၿဖိဳး တိုး တက္လာမယ္။ ဒီစာကို ကြၽန္ေတာ္ ေရးမိတာဟာ ျပည္သူ ေတြစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔နဲ႔ တိုင္းျပည္ ဖံြ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ ဖို႔ဆိုတဲ့ အ႐ိုးခံေစ တနာသက္သက္ပါ။
၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ ရည္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ကို ၃.၉.၂၀၁၄ ရက္ထုတ္ 7Day News ဂ်ာနယ္မွာ ဖတ္ရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ ေအာင္ ေအာင္ (IR) ရဲ႕ ‘၀န္ထမ္းမ်ား၏ စြမ္းေဆာင္ ရည္ႏွင့္ ျမန္မာ့ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရး’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါး ပါ။ ေဆာင္းပါးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ဒီလိုေရးပါတယ္။‘‘အခုဆို ၀န္ထမ္းအဖဲြ႕အ စည္းေတြကို စြမ္းေဆာင္ရည္သင္ တန္းေတြ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပး တယ္။ ျပည္ တြင္း ကလည္း ေပး တယ္။ ျပည္ပလည္း ေပးတယ္။ ဒီမွာ ေျပာစရာရွိတာက ၀န္ထမ္း ေတြဘက္ကလည္း လစာ ကိစၥ၊ ခံစားခြင့္ ကိစၥေတြ တင္ျပတယ္။ လစာသာ ေလာက္ေလာက္ေပး၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားျပမယ္ ဆိုတာမ်ိဳး ၾကားရ တယ္။ မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အရင္ ႀကိဳးစား အရင္ေျပာင္းလဲ၊ တိုင္း ျပည္ တကယ္ တိုးတက္လာၿပီ၊ ၀င္ေငြေတြ ရလာၿပီဆုိမွ ၀န္ထမ္း ေတြ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိဖို႔ ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ မဆို ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ၀န္ထမ္းေတြကို ေခတ္နဲ႔အညီ လစာတိုးေပးဖို႔ဆို တာ ကိုယ့္ဘက္က အၿပီးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲႀကိဳးစားမွ ေနာက္က လိုက္လာတာမ်ိဳးပါ’’
ဆရာေအာင္္ေအာင္ရဲ႕ စာ ကို ဖတ္ရေတာ့ အဖိုးနည္းရင္ အိုး ကဲြပဲရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သတိ ရမိတယ္။ အိုးကဲြေတြနဲ႔ပဲ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ စခန္းသြားေနရတာ ႏွစ္ ေပါင္းကို မနည္းေတာ့ပါဘူး။
အဖိုးနည္းနည္းပဲေပးထားတဲ့ အစိုးရဘဏ္၀န္ထမ္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ အဖိုးေပးထားတဲ့ ပုဂၢလိက ဘဏ္၀န္ ထမ္း တို႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းအားလံုး အိုးကဲြခ်ည္းပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္မဆို လိုပါ။ အိုးေကာင္းမ်ားလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ့ကို ရွားပါတယ္။
၀န္ထမ္းမ်ားအရင္ႀကိဳးစား၊ အရင္ေျပာင္းလဲ၊ တိုင္းျပည္တ ကယ္တိုးတက္လာၿပီ၊ ၀င္ေငြရ လာၿပီဆုိမွ ၀န္ ထမ္းေတြသက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိိဖို႔ (လစာတိုးဖို႔) ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာ မတူ ပါဘူး။
လံုၿခံဳေရး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ဂိတ္ေစာင့္မွအစ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၊ဦးေဆာင္ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးအထိေသာ ၀န္ထမ္းေတြ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားက ခန္႔ထားျခင္းခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြပါ။ မိမိနဲ႔ မိသားစု စား ၀တ္ေနေရး အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံအတြက္၊ လူမ်ိဳးအတြက္ လို႔ေတာ့ ေျပာခ်င္ ေျပာၾကမွာေပါ့။ တကယ္လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခအလြန္ နည္းပါတယ္။ ကိုယ့္ မိသားစု လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႔က ပထမဦးစားေပးပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒီလိုပဲ ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ဒုတိယ၀န္ႀကီးကေန သမၼတႀကီးအထိကိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခံပုဂၢဳိလ္မ်ားလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ၀င္လုပ္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ နားလည္ပါ တယ္။ အဲဒီလိုပဲ နားလည္ခ်င္ပါ တယ္။ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ၾကတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ ေတြကို ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္ ေပးတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္ေတြကိုေပါ့။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္က သမၼတကိုေရြး၊ သမၼတကမွ ၀န္ႀကီး၊ ဒု၀န္ႀကီး ေတြကို ျပန္ခန္႔။ အဲဒီေတာ့ သမၼ တႀကီးနဲ႔ သူ႔၀န္ႀကီး၊ သူ႔အဖဲြ႕၀င္ ေတြကိုသာလွ်င္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူ မ်ိဳးအတြက္ဆုိတဲ့ ေပတံနဲ႔ တိုင္းရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ား အတြက္ သူတို႔ထမ္းေနတဲ့ တာ၀န္ ဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးကိစၥမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ လမ္း စဥ္အတြက္ ကိုယ္စြမ္းႏိုင္ရာကို ကိုယ္၀င္ထမ္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ ဒီလိုျဖစ္မွလည္း ႏိုင္ငံ ေတာ္ကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေန ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ ညီမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအ တြက္ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ၀န္ထမ္း ေတြကို ႀကိဳးစားၾကကြာ၊ ေျပာင္း လဲၾကကြာ၊ လစာေတာ့ ေလာက္ ေအာင္ မတိုးႏိုင္ေသးဘူးဆိုလို႔ ၀န္ထမ္းေတြ ႀကိဳးစားလာၾကလိမ့္ မယ္၊ ေျပာင္းလဲ လာၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာက စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ လုပ္ခလစာက ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ မျဖစ္ေသး တာေတာင္ ေခတ္ကာလနဲ႔ လိုက္ ေလ်ာညီေထြေလးရွိေနလို႔ ေလာက္ငေနတယ္ဆိုရင္ ႀကိဳးစားၾကကြာ၊ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာလာရင္ ပိုလွ်ံေအာင္ တိုးေပးမယ္လို႔ ေျပာလို႔ေကာင္းေသးတယ္။
ဒီေန႔ (၉.၉.၂၀၁၄) အေျခ အေနကို ကြၽန္ေတာ္တြက္ျပမယ္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ အစိုးရ၀န္ထမ္း (လံုၿခံဳေရး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ဂိတ္ ေစာင့္စသည္) တစ္လကို လစာ ရင္း ၇၅,၀၀၀ နဲ႔ ေဆာင္းေငြ ၃၀,၀၀၀) စုစုေပါင္း တစ္သိန္းနဲ႔ ငါးေထာင္ရတယ္။ အဲဒီ၀န္ထမ္း အဆင့္ဟာ အတန္းပညာမ်ားမ်ား တတ္စရာ မလုိဘူး။ အသက္သိပ္ မႀကီးေသးဘူး၊ မိသားစုရွိခ်င္မွ ရွိမယ္။ တာ၀န္ယူ၊ တာ၀န္ခံစရာ မ်ားမ်ားစား စားမရွိဘူး။ သူရ တဲ့ လစာနဲ႔ သူ႔စား၀တ္ေနေရးကို ထိန္းထားႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရ တယ္။
ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိဆိုပါ ေတာ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဦးစီး ဌာနေတြမွာဆိုရင္ ျပန္တမ္း၀င္ အရာရွိဆိုတာ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုကို တာ၀န္ယူရတယ္။ ဥပမာေျပာရ ရင္ လ.၀.က၊ ရဲ၊ ျပည္တြင္းအခြန္၊ ေထြ/အုပ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ျပန္ တမ္း၀င္အရာရွိလစာ (လစာရင္း ၁၄,၀၀၀၀+ေဆာင္းေငြ ၃၀,၀၀၀)တစ္သိန္း ခုနစ္ေသာင္း ရတယ္။
အဲဒီအဆင့္ ေရာက္ဖို႔အ တြက္ စာေတြ အမ်ားႀကီး သင္ခဲ့ရ တယ္။ အခ်ိန္ေတြေပးခဲ့ရတယ္။ အသက္ ၄၀ ၀န္းက်င္ရွိေနၾကၿပီ။ မိသားစုရွိတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕နယ္လံုး ကို တာ၀န္ခံရတယ္။ စဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ တစ္ေန႔ ၆,၀၀၀ ၀င္ ေငြနဲ႔ သူ႔မိသားစုစား၀တ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး ေတြကို သူဘယ္လို ထိန္းမလဲ။ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ အရာရွိဆိုတဲ့ အ ဆင့္နဲ႔ ညီေအာင္ သြားလာေန ထိုင္စားရတာလည္း ရွိေသးတယ္။
အဲဒီလို ၀န္ထမ္းေတြကို စြမ္း ေဆာင္ရည္ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစား ၾက၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္လာရင္ လစာတိုးေပးမယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆို ရင္ လူအမ်ားေရွ႕မွာေတာ့ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲ၊ သူ႔အသည္းႏွလံုးထဲကို ေတာ့ ၀င္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ အဆင့္၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ ႂကြား ဖို႔၊ ၀ါဖို႔မပါ။ စားဖို႔၊ ေနဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔ဆို တဲ့ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ကိုပဲ တစ္ ေန႔တစ္ေသာင္း မျဖစ္မေန လို အပ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ ဘာလုပ္မလဲ။ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိတယ္ေလ။ အဂတိလိုက္စား တာေတြ၊ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူဆို တာေတြ ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက လ စာသိန္းငါးဆယ္ရတယ္။ ကား ေျခာက္စီးသံုးခြင့္ရွိတယ္။ အိမ္ ေတာ္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ အျပည့္အစံု။ သမၼတႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔ရာထူး၊ သူ႔တာ၀န္နဲ႔ တန္ေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမႇင့္တာကို ၀မ္းသာပါတယ္။ သမၼတနဲ႔ သမၼတရဲ႕ အစိုးရအဖဲြ႕၀င္ေတြကို ႏုိင္ငံေတာ္က ခ်ီးျမႇင့္ေနတဲ့လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ေတြဆိုတာ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ဖူလံုေလာက္ငဖို႔ဆိုတာထက္ ရာထူးတာ၀န္နဲ႔ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။သူတို႔ရတဲ့ လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ေတြဟာ သူတို႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘယ္လိုမွ ကုန္ႏိုင္စရာမရွိပါဘူး။ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံရွိမွာေသခ်ာပါတယ္။
၀န္ထမ္းေတြကို လစာ မ ေလာက္မငေပးထားတဲ့အတြက္ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ စား၀တ္ေန ေရး မေလာက္ ငလို႔ ဆိုတဲ့ အ ေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အဂတိလိုက္ စားမယ္။ စားဖန္မ်ားလာေတာ့ အက်င့္ပါသြားၿပီး ခ်မ္းသာႂ ကြယ္၀ဖို႔ ဆက္စားတယ္။ ကာလၾကာ လာေတာ့ အဂတိလိုက္စားတယ္ ဆိုတာ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီလို အေနအထားမွာ အ ရင္ ႀကိဳးစား၊ အရင္ေျပာင္းလဲ တိုး တက္လာၿပီဆိုမွ ေခ်ာင္ခ်ိေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ဒီ၀န္ထမ္း ေတြနဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ႏုိင္ငံေတာ္ ကို ခ်စ္ဖို႔၊ ႐ိုးသား ဖို႔၊ ႀကိဳးစားဖို႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာခဲ့တယ္။ ႐ိုး သား၊ ႀကိဳးစား၊ လုပ္အားျဖင့္ ႏုိင္ငံတည္ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ လမ္းေဘးမွာ ဆုိင္းဘုတ္အႀကီးႀကီး ခ်ိတ္ၿပီး လံႈ႔ေဆာ္စည္း႐ံုးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမွ မနည္းဘဲ။ ဒီေန႔အထိ ဘာမွ ထူးျခားမလာတာ လက္ေတြ႕ပါ။
သာမန္ပန္းရန္၊ လက္သမား ေန႔စားတစ္ေယာက္ေတာင္ တစ္ ေန႔ က်ပ္ ၆,၀၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ ဆရာအဆင့္ျဖစ္သြားရင္ ၁၀,၀၀၀။မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီေလာက္ထိ လုပ္ရတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ တန္ေအာင္ရတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ထမ္းအရာရွိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔၀င္ေငြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါဦး။ လစာဘယ္ ေလာက္ ရသလဲ ေမးရင္ အဲဒီအ ရာရွိ မေျဖခ်င္ဘူး။ အရာရွိက လည္း လစာကို သိပ္စိတ္မ၀င္စား ပါဘူး။ ငါ့ရာထူးမွာ ငါဘာေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသလဲဆုိတာပဲ စဥ္း စားတယ္။
၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ ရည္ ျမင့္မားလာဖို႔ဆိုရင္ ကြၽန္ ေတာ္ကေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ေစခ်င္ပါ တယ္။
၁။၀န္ထမ္းအဆင့္အလိုက္ ေခတ္ကာလရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိမယ့္ လစာ ကိုေပးပါ။
၂။တန္ေအာင္ခုိင္းပါ။ လုပ္ ေဆာင္ခိုင္းပါ။ တာ၀န္ယူခုိင္းပါ။ တာ၀န္မေက်ဟု ယူဆသူကို လက္တဲြျဖဳတ္ပါ။
၃။ဌာနဆိုင္ရာမ်ားရဲ႕ လုပ္ငန္း အဆင့္မ်ားကို ေလွ်ာ့ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်ပါ။
၄။၀န္ထမ္းအဖဲြ႕အစည္းအခ်ိဳ႕မွာ ၀န္ထမ္းေတြ ေဖာင္းပြေနပါ တယ္။ ကိုယ္က်ိဳးကို ခဏဖယ္လို႔ သမာသမတ္ က်က်ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ပိုလွ်ံ၀န္ထမ္းေတြကို စနစ္တက် ဖယ္ရွားပါ။
၅။ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား ကိုယ္တိုင္က စံနမူနာျပပါ။ အ လုပ္ႀကိဳးစားပါ။ အဂတိကင္း ေအာင္ေနပါ။ စည္းကမ္းဥပေဒကို လိုက္နာပါ။
၆။ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခား ပါနဲ႔။ ေတာ္သူကို ေတာ္သလို ခ်ီး ေျမႇာက္ပါ။ လူသိရွင္ၾကား ေၾက ညာပါ။ အျပစ္ရွိသူကို ရွိသလို ဒဏ္ေပးပါ။ မည္သူ႔ကို မည္သို႔ အျပစ္ဒဏ္ ေပးလိုက္ေၾကာင္း ျပည္သူကို အသိေပးပါ။ ေနာက္ ထပ္က်ဴးလြန္မယ့္သူမ်ား လက္ တြန္႔သြားပါလိမ့္မယ္။
၇။တိုင္းျပည္ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ လာတာနဲ႔အမွ် ထိုက္သင့္ေသာ လစာ၀င္ေငြကို တိုးေပးပါ။
ေလာက္င႐ံုမက ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ရလာရင္ ၀န္ထမ္းေတြ အရမ္း ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မေတာ္ ေလာဘ ရွိေနသူမ်ား ေက်နပ္ ေအာင္ေတာ့ မည္သူမွ် တတ္ႏိုင္ မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေရြးခ်ယ္ခံ ႏိုင္ငံ့ေခါင္း ေဆာင္မ်ားက စတင္မႀကိဳးစား မျပဳျပင္ဘဲနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္း ေက်ာင္းအတြက္ အလုပ္လုပ္ေန တဲ့ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းေတြကို မ၀ေရစာေပးထားၿပီး ႀကိဳးစားၾက ကြာ၊ ျပဳျပင္ၾကကြာ လို႔ ေျပာလို႔က ေတာ့ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္ မထင္ ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
(ေဆာင္းပါးရွင္၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္။)
7Day DAILY
No comments:
Post a Comment