" ဗမာလူမ်ားစုက လူလည္းမ်ားေတာ့ အမွားေတြလည္း ပုိမ်ားတယ္"

 ဒီဇင္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔က ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ မဲလ္ဘုန္းၿမိဳ႕၌ ျမန္မာမိသားစု မ်ားႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ေတြ႕ဆံုစဥ္ ေျပာၾကားသည့္ မိန္႔ခြန္း။ 

             
(ဓာတ္ပုံ - NLD)

ဒီလိႈင္းဂ်ာနယ္ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာကေန ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
"ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အထူးအေရးပါသည့္ မိန္႔ခြန္း" လုိ႔ ဒီလိႈင္းက ညႊန္းထားပါတယ္။

• ပထမပုိင္း

က်မတို ၾသစေၾတးလ်မွာေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာဆိုရင္ ေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားဟာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ လာေရာက္ႀကိဳဆိုတယ္ဆိုရင္ က်မ အၿမဲပဲ၀မ္းသာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မတို႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြက ႀကိဳဆိုတယ္ဆိုတာ က်မ အထူး၀မ္းသာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ ထပ္တလဲလဲေျပာေနရတဲ့ကိစၥပါ။ ျပည္ေထာင္စုထဲမွာ အားလံုး အဆင္ေျပဖို႔ဆိုတာ အားလံုးကေန အေပးအယူလုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္႐ွိဖို႔ လုိပါတယ္။ က်မတို႔ ဗမာလူမ်ားစုက လူလည္းမ်ားေတာ့ အမွားေတြလည္း ပုိမ်ားတယ္ ဆိုတာ ဒါဟာသဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနည္းစုမ်ားျဖစ္တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကလည္း သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပန္လည္ၿပီးေတာ့ ညီၫြတ္ေရးအတြက္ ခြင့္လႊတ္သည္းခံတဲ့စိတ္။

ပုိၿပီးေတာ့ေကာင္းမြန္တဲ့ဆက္ဆံေရးတည္ေဆာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကုိ ေမြးေပးမယ္ဆိုလို႔႐ွိရင္ က်မတို႔ အတြက္ တစ္တပ္တစ္အားျဖစ္မွာပါ။

ညီၫြတ္ၾကရဲ႕လား

ဘယ္သြားသြား က်မေျပာရတဲ့ကိစၥက ဗမာေတြျမင္တိုင္းေမးရတယ္ ႕ ႕ ႕ ညီၫြတ္ၾကရဲ႕လားလို႔ ေမးရတယ္။ အဲဒီလိုေမးရင္ သူတို႔ကရယ္ၾကတယ္။ ရယ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ အေျဖကေတာ့ ႕ ႕ ႕ (ရယ္လ်က္)။ မေန႔က က်မဒီလိုပဲ ျမန္မာတစ္စုနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ညီၫြတ္ၾကရဲ႕လားဆိုေတာ့ အစဥ္အလာ ထိန္းသိမ္းေသာအားျဖင့္ မညီၫြတ္ပါဘူးတဲ့ (ရယ္လ်က္)။ ဒါဟာ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာျဖစ္သင့္ တဲ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ေနာ္ ႕ ႕ ႕ တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကုိယ့္မွာအျပစ္႐ွိ မွန္းသိတာဟာ မ႐ွိဘူးလို႔ ထင္တာထက္ အမ်ားႀကီး ပုိေကာင္းတယ္ေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ္ဟာ မညီၫြတ္ဘူးဆိုတာ သိၿပီ။ အားနည္းခ်က္ဆိုတာ သိၿပီဆိုရင္ ဒါဟာျပဳျပင္ေရးအတြက္ အစပဲ။ ပထမဆံုး ကုိယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ကုိယ္ျပဳျပင္စရာေတြကုိ အသိအမွတ္ျပဳမွ က်မတို႔ဟာ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိျပဳျပင္ႏိုင္မွာ။ ပုိၿပီးေတာ့ေကာင္းမြန္တဲ့၊ ပုိၿပီး အင္အားေကာင္းတဲ့အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားႏိုင္မွာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ညီၫြတ္ဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာေနတာဟာ ျပႆနာျဖစ္ေစ ခ်င္လို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ အႀကီးစားျပႆနာကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ေစခ်င္လို႔ေျပာေနတာပါ။ ဘ၀ဆိုတာ စိမ္ေခၚမႈပါပဲ။ က်မတို႔ဟာ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့စိမ္ေခၚမႈႀကီးျဖစ္တဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ျပည္ေထာင္စုထူေထာင္ေရး လုပ္ဖို႔ဟာ က်မတို႔မွာ အခြင့္အလမ္း ရတယ္။ ဒါဟာ မ်ိဳးဆက္တိုင္း၊ မ်ိဳးဆက္တိုင္းမွာ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားမ်ားဟာ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာ ေမြးလာၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး၊ ျပန္လည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပန္လည္ညီၫြတ္ေရးကုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္႐ွိတာဟာ အထူးအခြင့္ အေရးလို႔ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီဟာကုိ ျပႆနာႀကီးလို႔ မျမင္ေစခ်င္ပါဘူး။ စိမ္ေခၚမႈဆိုတာ အခြင့္အေရး ပါ။ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစိမ္ေခၚမႈကုိ က်မတို႔အေနနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ လုိတာျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ားအတြက္ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ်ေအာင္
က်မတို႔ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလာတယ္ ဆိုတာလည္း တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕အကူအညီနဲ႔၊ တိုင္းရင္းသား မ်ားရဲ႕ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္မႈနဲ႔ ရလာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ဒီလိုအကူအညီ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္မႈေတြ မ႐ွိလို႔႐ွိရင္ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ တကယ့္ဒီမိုကေရစီျပည္ေထာင္စုဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔ဟာ သေဘာမတူ တာေတြ ႐ွိရင္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သေဘာထားကြဲလြဲတာေတြ႐ွိရင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးရမယ္။ သူ႕အျမင္ကုိယ့္အျမင္ကုိ ဖလွယ္ႏိုင္ရမယ္။ သူ႕အျမင္ကုိယ့္အျမင္႐ွိသလို သူ႕ရဲ႕အျမင္ကုိလည္း ေလးစားတတ္ရမယ္။ ကုိယ့္အျမင္ခ်ည္းပဲေကာင္းတယ္လို႔ ထင္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ က်မတို႔သာမန္လူသားေတြဟာ ဘယ္သူမွ အၿမဲမွန္ေနတယ္လို႔မ႐ွိပါဘူး။ မွန္တဲ့အခါ႐ွိတယ္၊ မွားတဲ့အခါ ႐ွိတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အတၱအရ ကုိယ့္ရဲ႕လိုခ်င္တဲ့၊ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့လူ႕သဘာ၀အရဆိုရင္ လူေတြက ကုိယ့္ဘက္ကုိယ္ဆြဲၾကည့္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေနတယ္ဆိုရင္ ကုိယ့္ဘက္ကုိဆြဲခ်င္တဲ့ စိတ္၊ အတၱစိတ္ကုိ အမ်ားအတြက္စဥ္းစားတဲ့ ပရဟိတစိတ္နဲ႔ က်မတို႔ခ်ိန္ခြင္လွ်ာမွ်ေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုပါတယ္။

၀ိုင္းမကန္႔ကြက္ဘဲ ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့လို႔
အထူးသျဖင့္ က်မတို႔လုိႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာဆိုရင္ ပုိလိုအပ္ပါတယ္။ က်မတို႔အခုရေနတဲ့အခြင့္အေရးေတြကုိ မလြတ္သြားဖို႔ဟာ အင္မတန္အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ တိုးတက္မႈကုိ ရ႐ွိႏိုင္မယ့္အခြင့္အေရးေတြဆိုတာ အၿမဲရေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အခ်ိန္ကာလနဲ႔သူ ႐ွိပါတယ္။ က်မတို႔လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ကိစၥေတြကုိ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မလုပ္လုိ႔႐ွိရင္ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ံႈးသြားၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္း ကုိ ျပန္ၾကည့္ရမွာ။ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္မွာ စစ္အာဏာသိမ္းလိုက္တာ ႕ ႕ ႕ ပထမဦးဆံုးကေတာ့ (၁၉၅၈) ေပါ့။ အဲဒီဟာကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ။ (၁၉၆၀) က်ေတာ့ ျပည္သူလူထုကေ႐ြးေကာက္လုိက္တဲ့အစိုးရက အစိုးရတစ္ရပ္ဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္က်ေတာ့ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလိုက္ တဲ့အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ျပည္သူလူထုေတြက ၀ိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္သင့္တာကုိ မကန္႔ကြက္ဘဲနဲ႔ ေခါင္း ငံု႔ၿပီးေတာ့ လက္ခံခဲ့လို႔ က်မတို႔ဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ကုိေနခဲ့ရတယ္။ ရာစုႏွစ္ ဆိုေတာ့ အႏွစ္ငါးဆယ္။ အႏွစ္ငါးဆယ္ဆိုေတာ့ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ား တစ္၀က္ေက်ာ္ကေတာ့ အသက္ (၅၀) ေအာက္႐ွိမယ္လို႔ က်မထင္တယ္။ အဲဒီလိုအသက္ (၅၀) ေအာက္႐ွိတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ျပည္သူျပည္သားေတြဆိုရင္ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္တဲ့ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕အစည္းအေနနဲ႔ ႐ွိစဥ္တုန္းကကာလကုိ လံုး၀မသိခဲ့ၾကဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္ေတြကုိ နားမလည္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီမွာေရာက္လာမွ ဒီဟာေတြကုိ နားလည္ၾကတာေပါ့ေနာ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြင္းကေန အေ၀းကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့၊ ျပင္ပကမာၻကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ နားလည္တာသာျဖစ္တယ္။

ေန႔တဓူ၀ျဖစ္တဲ့ကိစၥေလးကုိ က်မပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သတင္းစာေတြကုိထုတ္ျပန္ပုိင္ခြင့္႐ွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သတင္းစာေတြက အစိုးရဘက္က သတင္းစာေတြလည္း႐ွိတယ္။ အစိုးရကုိေ၀ဖန္တဲ့ တိုက္ခိုက္တဲ့သတင္းစာေတြ လည္း႐ွိတယ္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုရင္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ သတင္းစာႏွစ္ေစာင္၊ သံုးေစာင္ယူတယ္ ဆိုတာ သိပ္ၿပီးေတာ့ မထူးျခားပါဘူး။ က်မတို႔အိမ္မွာဆိုရင္ သံုး၊ ေလးေစာင္ကုိယူတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ကလည္း ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာစိတ္ပါတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းကဆိုေတာ့ သတင္းစာသံုး၊ေလး၊ ငါးေစာင္ ႕ ႕ ႕ အဲဒီလိုယူေလ့႐ွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အၿမဲပဲ သတင္းစာတစ္၀က္ေလာက္က အစိုးရကုိဆန္႔က်င္တဲ့ သတင္းစာေတြျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြက သတင္းစာထဲေဆာင္းပါးေတြကုိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဖတ္ျပၾကတယ္။

တစ္ခ်ိန္က အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ အထြန္းေတာက္ဆံုးႏိုင္ငံ
ဒီေဆာင္းပါးေတြဖတ္ျပၾကတဲ့အထဲမွာဆိုရင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကုိ ေ၀ဖန္တာ၊ ၀န္ႀကီးေတြကုိေ၀ဖန္တာ ဒါေတြက က်မတို႔ အၿမဲၾကားေနရတယ္။ ၾကားေနရေတာ့ က်မတို႔က ဒီလိုေ၀ဖန္တာဟာ ျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္လို႔ ႕ ႕ ႕ ဒီလိုပဲ က်မတို႔နားလည္တယ္။ ဘယ္သူကမွ ဒီလိုလုပ္လို႔၊ ဘယ္သူကမွလည္း မဖမ္းဘူး။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အေရးမယူဘူး။ ကေလးေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက နားရည္၀ေနတယ္။ အစိုးရဆိုတာ ေ၀ဖန္ရမယ္။ အစိုးရမွားလို႔႐ွိရင္ အစိုးရလုပ္တာေတြကုိ မေက်နပ္ လို႔႐ွိရင္ ေထာက္ျပပုိင္ခြင့္႐ွိရမယ္ ဆိုတာ က်မတို႔နားလည္ေနတယ္။ နားလည္ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္း က ေနာက္တစ္ခုက က်မတို႔ျပည္သူေတြဟာ အစိုးရအေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့အသိက ၀င္လာတဲ့အျပင္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ က်မတို႔ဘာအသိတစ္ခု႐ွိခဲ့သလဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းဆိုရင္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွမွာ အထြန္းေတာက္ဆံုးႏိုင္ငံပဲ။ အဲဒီအသိဟာ က်မတို႔ကုိ အမ်ားႀကီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယံုၾကည္မႈေပးခဲ့တယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံကေန အျပင္ကုိသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက ပညာသင္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္မို႔လို႔ အလည္အပတ္သြားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကလာတယ္ဆိုရင္ အရမ္းမ်က္ႏွာပြင့္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုရင္ ဘယ္မွန္း မသိတဲ့သူေတြလည္း ႐ွိတာေပါ့ေနာ္။ ကမာၻႀကီးက ဒီေလာက္ေတာင္မွ မပြင့္လင္းေသးဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘယ္မွာ႐ွိသလဲဆိုတာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ သိတဲ့ႏိုင္ငံျခားက ပုဂၢိဳလ္ေတြဆိုရင္ ျမန္မာဆိုရင္ တေလးတစား႐ွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ အင္မတန္မွ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္လြတ္လပ္ေရးကုိ ကုိယ္အရယူတယ္။ ယူၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ေတြက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာနဲ႔ စျဖစ္တာပဲ။ ဒီျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲကကုိ က်မတို႔ျပည္သူေတြရဲ႕တိုးတက္မႈကုိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္အေလးစားခံရတယ္။ အေလးစားခံရေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ျပည္သူျပည္သားေတြက ႏိုင္ငံျခားေရာက္သြားတဲ့အခါ တို႔က ဗမာဆိုၿပီးေခါင္းေမာ့ၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀နဲ႔ ေနႏိုင္ၾကတယ္။

အခုေခတ္မွာဆိုရင္ က်မ ဘယ္လိုေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့ က်မကုိ မၾကာခဏေျပာတယ္။ အထူးသျဖင့္ တျခားအာဆီယံႏိုင္ငံေတြမွာ သြားၿပီးအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားေတြေျပာတာ ၀မ္းနည္းစရာပဲ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဗမာလို႔ေတာင္မေျပာခ်င္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အႏွိမ္ခံရလို႔တဲ့။ အဲဒီတုန္းကအေျခအေနေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းသြားသလဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အစိုးရစနစ္တစ္ခုဆိုတာဟာ အစိုးရတင္မကဘူး ႕ ႕ ႕ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ႕အေျခအေနတစ္ရပ္လံုးေျပာင္းလဲေစတယ္။ က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕စိတ္ဓာတ္အေပၚမွာ လႊမ္းမိုးမႈ႐ွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်မတို႔က ႏိုင္ငံေရးသိပ္ၿပီးေတာ့ အေလးထားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ အခုေခတ္မွာဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးကအေရးမႀကီးဘူး၊ စီးပြားေရးေတာင့္တင္းရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဒီလိုေျပာၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ က်မတို႔အၿမဲပဲသတိေပးတယ္။ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္၊ စစ္အာဏာ႐ွင္လက္ေအာက္ကုိ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ စီးပြားေရးအရျပႆနာေတြ႐ွိေနတဲ့ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူး။ ျပႆနာကေတာ့ အၿမဲ႐ွိတာေပါ့။ က်မေျပာခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ဟာစီးပြားေရးအရ တိုးတက္ေနတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု အသတ္မွတ္ခံရတာ က်မတို႔ျပည္သူ လူထုေတြရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနဆိုတာလည္း အဲဒီေခတ္အခါတုန္းဆိုရင္ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။
အဲဒီတုန္းက စစ္အာဏာ႐ွင္ေအာက္ေရာက္ခဲ့တာဟာ စီးပြားေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။

လူမႈေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္။ ဒီစစ္တပ္က မကုိင္ထားလို႔႐ွိရင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးက ၿပိဳကြဲသြားမယ္ဆိုတဲ့၀ါဒျဖန္႔ခ်ိေရးက အဲဒီတုန္းက စတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကစၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းကေန က်မတို႔ဟာ အာဏာ႐ွင္ေအာက္ေရာက္သြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔အားလံုးနားလည္ရမွာက ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲေရး၊ မၿပိဳကြဲေရးဆိုတာက အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ စစ္တပ္နဲ႔လည္း ဆိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားေတြ ညီၫြတ္မယ္ဆိုရင္ ျပည္သူျပည္သားေတြက တစ္စိတ္တည္းတစ္၀မ္းတည္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ၿပိဳကြဲစရာအေၾကာင္း ဘာမွမ႐ွိဘူး။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႕ ႕ ႕ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြက နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့စကားကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သံုးလို႔႐ွိရင္ ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုလိုေတာင္ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္။ မသံုးရဲၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ ခြဲထြက္ေရးဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီလို၀ါဒျဖန္႔ခ်ိတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်မတို႔ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ဒီဟာကုိ မားမားမတ္မတ္ဆန္႔က်င္ခဲ့တယ္။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ခုပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ခြဲထြက္ေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ မခြဲထြက္ေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခြဲထြက္ေရး၊ မခြဲထြက္ေရးဆိုတာ ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအေပၚ တည္တယ္။ ဒီဖက္ဒရယ္စနစ္ကုိထူေထာင္ထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြအရ ဘယ္လို ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရၾကားထဲမွာ အာဏာခြဲယူမလဲ ဆိုတာ သတ္မွတ္ထားတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာဟာ၊ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့စကားဆိုတာဟာ ခြဲထြက္ေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပိဳကြဲေရးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ခုနဲ႔ဆိုင္တာမို႔လို႔ ႏိုင္ငံေရးအရ သံုးပုိင္ခြင့္႐ွိတယ္။ ေဆြးေႏြးပုိင္ခြင့္႐ွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုရပ္တည္ခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္မွာ ခဏခဏလည္း အၿခိမ္းေျခာက္ခံရတာေပါ့ေနာ္။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့စကားကုိ သံုးလို႔႐ွိရင္ ဒါဟာ အေရးယူခံရမယ္ဆိုၿပီး ေၾကာက္ေနတဲ့လူေတြေတာင္မွ႐ွိတယ္။ က်မတို႔ကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့စကားကုိ တြင္တြင္ႀကီးသံုးခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရလည္း ဒါဟာ ပညာေပးတစ္ခုပဲလို႔ က်မတို႔နားလည္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားအမ်ား နားလည္ေအာင္လို႔ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာဘာလဲ။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာ က်မတို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံကုိ တကယ့္စစ္မွန္တဲ့၊ ညီၫြတ္တဲ့ျပည္ေထာင္စုႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေစမယ့္ စနစ္တစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ က်မတို႔ယံုၾကည္တဲ့အေလ်ာက္ က်မတို႔ဒီဟာကုိ ႏိုင္ငံေရးပညာေပးတစ္ခုအေနနဲ႔ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။
အခု က်မအေလးဂ႐ုျပဳေနတာကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေပါ့ေနာ္ ႕ ႕ ႕ (၂၀၁၂) ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္အေ႐ြးခံၿပီးေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဖက္ဒရယ္ဆိုတဲ့စကားကုိ ပုိၿပီးေတာ့ သံုးလာၾကတယ္။ ဒီဟာကလည္း အစိုးရနဲ႔ တခ်ိဳ႕ လက္နက္ကုိင္တိုင္းရင္းသားတပ္ဖြဲ႕ေတြၾကားမွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးလုပ္တာမွာ ဒီစကားကုိ သံုးလာၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သံုးလာၿပီ။ အခုဆိုရင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဒီဟာကုိေဆြးေႏြးႏိုင္ၿပီ။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာဟာ ခြဲထြက္ေရး မဟုတ္ဘူး။ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာဟာ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တစ္ခုပဲျဖစ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ခံလာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက တမင္သက္သက္ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔လုပ္ခ်င္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားစုက ဖက္ဒရယ္သံုးေနႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ က်မက ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စကားကုိ သံုးတယ္။ အဲဒါဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မဖက္ဒရယ္ကုိ မသံုးရဲလို႔ မဟုတ္ဘူး။ မသံုးခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက သံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ႐ွိတဲ့ က်မရဲ႕ႏိုင္ငံအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စကားလံုးကုိ က်မ သံုးတာပါ။ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖက္ဒရယ္ထက္ ျပည္ေထာင္စု ဆုိတဲ့စကားဟာ က်မနားထဲမွာ အင္မတန္မွလွပါတယ္။ အားလံုးကေနစုေပါင္းၿပီးေတာ့ ထူေထာင္ထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု။

က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ဆိုၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ေရးကုိရခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့ စုေပါင္းၿပီးေတာ့၊ ထူေထာင္ၿပီးေတာ့ လြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ဒီဟာက ပင္လံုစာခ်ဳပ္ရဲ႕အသီးအပြင့္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကေန ေပၚလာတဲ့ အသီးအပြင့္တစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ က်မတို႔ဒီလိုပဲယူဆပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စိတ္ဓာတ္၊ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့သေဘာတရားကုိ က်မတို႔ရဲ႕ျပည္သူျပည္သားေတြ နားလည္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္သက္ေစခ်င္တယ္။ အားလံုးစုေပါင္းၿပီးေတာ့ ထူေထာင္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္။ အားလံုးတန္းတူညီတူ ဒီတုိင္းျပည္ကုိပုိင္တယ္။ တန္းတူညီတူ ဒီတိုင္းျပည္ထဲမွာ အခြင့္အေရးေတြ ရသင့္တယ္။ ပုိင္ဆိုင္သူအားလံုးဟာ တန္းတူညီတူ အခြင့္အေရးရသင့္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ က်မတို႔ဒီလိုျမင္တယ္။

စဥ္းစားပါ ျပည္ေထာင္စုဆုိတဲ့စကား။ ခက္တာကေလ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စကားက တိုင္းရင္းသားစကားေတြမွာ ဘယ္လို႐ွိသလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်မက တျခားတိုင္းရင္းသားစကားေတြ မတတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒါကုိေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဗမာစကားမွာေတာ့ ျပည္ေထာင္စုဆိုတဲ့စကားက အင္မတန္လွပါတယ္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ စုစည္းေရးကုိ ဦးတည္တယ္။ ညီၫြတ္ေရးကုိ ဦးတည္တယ္။ ခ်စ္ခင္ေရးကုိ ဦးတည္တယ္။ ေႏြးေထြးေရးကုိ ဦးတည္တယ္လုိ႔ က်မဒီလိုပဲျမင္ပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔လုိ႔ က်မတို႔ရဲ႕တိုင္းရင္းသားမ်ားဟာ ဗမာေတြပါထည့္ေျပာတာပါ။ ဗမာေတြက ဒီတိုင္းရင္းသားထဲမွာ အမ်ားဆံုးေပါ့ေနာ္။ လူမ်ားစု တိုင္းရင္းသားျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက တိုင္းရင္းသားဆိုရင္ ဗမာမပါဘူးဆိုတဲ့ပံုစံျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဗမာေတြကဘာလဲလို႔ က်မ ေမးရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ က်မတို႔လည္း တိုင္းရင္းသားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔က လူမ်ားစုႀကီးျဖစ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ပုိၿပီးေတာ့လည္း တာ၀န္ယူရမယ့္အေနအထားမွာ႐ွိတယ္လို႔ က်မေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီဟာက က်မတို႔က ပိုေတာ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ပုိၿပီးေတာ့ ေ႐ွ႕ေရာက္ေနလို႔မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔က ပုိမ်ားလို႔။ ဒါပါပဲ။

က်မတို႔က လူဦးေရအားျဖင့္ အင္မတန္မွမ်ားေတာ့ က်မတို႔ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကုိ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ လႊမ္းမိုးလည္း လႊမ္းမိုးေနဆဲပဲ။ အားလံုးလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲ အခုျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရဆိုတဲ့အဖြဲ႕အစည္းဟာ အမ်ားစုက ဗမာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာတိုင္းရင္းသားေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အစိုးရတည္ရာေနရာေတြကလည္း ဗမာမ်ားေနတဲ့ေနရာေတြျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဗမာေတြရဲ႕အေနအထားဟာ ပုိၿပီးေတာင့္တင္းခိုင္မာတဲ့အေနအထားလိုျဖစ္ေနလို႔ ပုိၿပီးေတာ့ တာ၀န္ယူရမယ္လို႔ က်မက ဒီလိုပဲျမင္တယ္။

အာဏာနဲ႔တာ၀န္၊ အခြင့္အေရးနဲ႔တာ၀န္ဆိုတာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာညီမွ်ရမယ္။ ပုိၿပီးေတာ့အခြင့္အေရးယူခ်င္လို႔႐ွိရင္ ပုိၿပီးေတာ့တာ၀န္လည္းလက္ခံရမယ္။ အာဏာကုိ ပုိၿပီးေတာ့ရထားလို႔႐ွိရင္ တာ၀န္သိစိတ္ ပုိၿပီးေတာ့႐ွိရမယ္။ အဲဒီလိုမ႐ွိႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကုိယ္ရထားတဲ့အာဏာ၊ ကုိယ္ရထားတဲ့အခြင့္အေရးေတြကုိ အလြဲသံုးစားလုပ္ရာေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကလည္း အစိုးရကုိထိန္းထားရမယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အဓိကအင္အားက ဒါပဲ။ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ အစိုးရကုိထိန္းထားႏိုင္တဲ့အေနအထားမွာ႐ွိတယ္။

ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ထိန္းထားသလဲဆိုေတာ့ နံပါတ္တစ္ကေတာ့ ျပည္သူျပည္သားေတြ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုေဆြးေႏြးပုိင္ခြင့္နဲ႔ ထိန္းထားတာပဲ။ အစိုးရလုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ျပည္သူျပည္သားေတြက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပုိင္ခြင့္႐ွိရမယ္။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေပါ့ေနာ္။ ဒါ အသေရဖ်က္မႈတို႔ဘာတို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။

က်မအၿမဲပဲေျပာပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အခြင့္အေရး၊ အခြင့္အေရးကုိ သိပ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ တာ၀န္ကုိမစဥ္းစားဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ့္မွာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာပုိင္ခြင့္ အခြင့္အေရး႐ွိတယ္ဆိုရင္ ဒီအခြင့္အေရးကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးဖို႔တာ၀န္႐ွိပါတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာပုိင္ခြင့္ဆိုတာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မုသားေျပာပုိင္ခြင့္ကုိေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆဲပုိင္ခြင့္ကုိေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့စကားကုိ ေျပာပုိင္ခြင့္ျဖစ္ပါတယ္။
က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာအေနနဲ႔စကားအရဆိုရင္ က်ိဳး႐ွိ၊ မွန္ကန္၊ သူခံသာတဲ့စကား၊ မခံသာတဲ့စကားေပါ့ေနာ္။

ကုိယ္ေျပာတဲ့စကားတစ္ခုဆိုတာဟာ မွန္ကန္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္ကန္႐ံုတင္မက အက်ိဳးလည္း႐ွိရမယ္။ မွန္ကန္ၿပီးအက်ိဳးမ႐ွိရင္ ဒါ မေျပာသင့္တဲ့စကား။ ဥပမာဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္က အင္မတန္မွအ႐ုပ္ဆိုးတယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဟာ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္လို႔သြားေျပာရင္ မွန္ရင္ေတာ့မွန္မွာေပါ့။ ဘာအက်ိဳး႐ွိလုိ႔လဲ။ ဒါဟာ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့စကားေတြ မေျပာသင့္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မွန္ကန္ရမယ္။ အက်ိဳး႐ွိရမယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္ကန္တိုင္း၊ အက်ိဳး႐ွိတုိင္းလည္း လူေတြက မခံခ်င္ၾကဘူး။ တစ္ခါတေလ မွန္လြန္းလို႔ကုိ မခံခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒီဟာေတြက်ေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ရမွာေပါ့။ မွန္လြန္းလို႔ မခံခ်င္ေပမယ့္လည္း ေျပာသင့္ရင္လည္းေျပာရမွာပဲ။

အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ခံႏိုင္ေအာင္ေျပာႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ မခံႏိုင္ေအာင္ေျပာမွ အရာေရာက္တယ္။
(ၾသဘာသံမ်ား)

ဒါကေတာ့ က်မတို႔လူ႕သဘာ၀အရေပါ့ေနာ္။ လူဆိုတာကေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုတာမွမဟုတ္ဘဲ။ က်မတို႔လည္း အၿပီးျပည့္စံုဘူး။ က်မတို႔နဲ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့သူေတြလည္း မၿပီးျပည့္စံုေတာ့ ဒါကေတာ့ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူျပည္သားေတြမွာ ပထမအခြင့္အေရးတစ္ခုက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာဆိုပုိင္ခြင့္၊ အစိုးရေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္ ႕ ႕ ႕ အဲဒီနည္းနဲ႔ထိန္းထားႏိုင္တယ္။ ဒီကိစၥဟာ အာဏာ႐ွင္အစိုးရေအာက္မွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ေတာ့ ျပည္သူျပည္သားေတြကလည္း ဒီအခြင့္အေရးကုိ ထိထိေရာက္ေရာက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ မသံုးတတ္ေသးဘူး။ အစိုးရကလည္း ဒီအခြင့္အေရးသံုးတာကုိ မခံႏိုင္ေသးဘူး။

အစိုးရလုပ္တယ္ဆိုတာဟာ တစ္ခ်ိန္လံုး အခ်ီးမြမ္းခံခ်င္ေနလို႔မရဘူး။ အမုန္းခံရဲရမယ္။ အမုန္းခံသင့္လို႔႐ွိရင္ ႕ ႕ ႕ ။ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳးအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ကိစၥဆိုရင္ တစ္ခါတေလ အမ်ားျပည္သူကေနၿပီးေတာ့ ေရတိုအတြင္းမွာ လိုလားတဲ့ကိစၥမ်ိဳး၊ လုပ္ေစခ်င္တဲ့ကိစၥမ်ိဳး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္တဲ့ကိစၥေတြ ႕ ႕ ႕ အမ်ားျပည္သူအတြက္ ေရ႐ွည္အက်ိဳး႐ွိမယ္လို႔ တကယ္ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေထာက္အထား႐ွိတယ္ဆိုရင္လည္း လုပ္ရဲရမယ္။ အစိုးရလုပ္တဲ့လူက အၿမဲအခ်စ္ခံခ်င္ေနလို႔႐ွိရင္ အစိုးရမလုပ္နဲ႔။ ဘယ္အစိုးရမွ အၿမဲအခ်စ္ခံေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အခ်စ္ခံခ်င္လို႔လုပ္ရတဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္တာ၀န္အရ၊ ကုိယ့္ယံုၾကည္ခ်က္အရ၊ ကုိယ့္တိုင္းျပည္ကုိ အက်ိဳးျပဳႏိုင္မယ္လို႔ထင္မွ လုပ္ရမယ့္ကိစၥျဖစ္တယ္။ ငါ့ကုိေတာ့ မုန္းေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး အဲဒီစိတ္၀င္ၿပီးဆိုကတည္းက ႏိုင္ငံေရးကထြက္လိုက္ေပေတာ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာင္ဆိုလို႔႐ွိရင္ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲလမ္းမွားကုိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ လူမ်ားႀကိဳက္ေအာင္လို႔ေပါ့ေနာ္။

လူမ်ားအႀကိဳက္လုိက္လုပ္ရင္း ႕ ႕ ႕ လုိက္လုပ္ရင္းနဲ႔ အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္တယ္ဆိုသလို ေနာက္က်ေတာ့ လံုး၀မွားတဲ့ေနရာကုိေရာက္သြားၿပီ။

• မိန့္ခြန္း ဒုတိယပုိင္း

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လြတ္လပ္စြာေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္၊ ေျပာဆိုပုိင္ခြင့္၊ သံုးသပ္ပုိင္ခြင့္ဆိုတာဟာ အစိုးရမ်ားဟာလည္း ဒီအခြင့္အေရး၊ ျပည္သူ႕ရဲ႕အခြင့္အေရးကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ျမင္တတ္လို႔႐ွိရင္ သူတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳး႐ွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အစိုးရမ်ားကုိ မမွားေအာင္ထိန္းထားတဲ့အခြင့္အေရးျဖစ္တယ္။ ျပည္သူကလည္း ကုိယ့္ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြရေအာင္လို႔၊ ကုိယ့္ရဲ႕မွန္ကန္တဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္လို႔။

ေနာက္တစ္နည္းကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးသားသားေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲနည္းနဲ႔ထိန္းထားရမယ္။ အစိုးရတစ္ခုဟာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတစ္ခုမွာ ေပးခဲ့တဲ့ကတိေတြကုိ မတည္လို႔႐ွိရင္ ႕ ႕ ႕ အဲဒီတုန္းကေျပာတာတစ္မ်ိဳး ႕ ႕ ႕ အာဏာရသြားေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ သို႔မဟုတ္ အာဏာရၿပီးေတာ့မွ ဘယ္ေလာက္အရည္အခ်င္း႐ွိလဲ၊ မ႐ွိလဲဆိုတာေပၚလာတာကုိး။

ဒီေတာ့ အာဏာရၿပီးေတာ့မွ အရည္အခ်င္းမျပည့္စံုဘူးဆိုရင္ ေနာင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူလူထုဟာ မဲေပးတဲ့စနစ္နဲ႔ျဖဳတ္ခ်ပုိင္ခြင့္႐ွိတယ္။ အဲဒါက အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကုိ ရယူတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ က်မက ဒီမိုကေရစီစနစ္ကုိ သေဘာက်တာ။ အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာလိုအပ္တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကုိလုပ္ႏိုင္တယ္။

နည္းတစ္ခုေပါ့ေနာ္ ႕ ႕ ႕ ေယဘုယ်အားျဖင့္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီမွာ သံုးလည္းသံုးရမယ္၊ သံုးႏိုင္မယ့္အေျခအေနလည္း ႐ွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ညင္သာတဲ့လက္နက္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ အင္မတန္မွအေရးႀကီးတဲ့ေဆြးေႏြးျခင္းပဲ။ ေတြ႕ဆံုျခင္း၊ ေဆြးေႏြးျခင္း၊ မတူတဲ့အျမင္ေတြကုိ ညွိျခင္း။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္မတူဘူးဆိုရင္ အျမင္မတူဘူးဆိုရင္ အခုက က်မတို႔ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးတခ်ိဳ႕ရလာတယ္။ တခ်ိဳ႕သံုးပံုက တစ္မ်ိဳးပဲ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္မတူဘူးဆိုရင္ ထေအာ္ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မေဆြးေႏြးခ်င္ဘူး၊ မေျပာခ်င္ဘူး။ အတူတူ ဒီဟာကုိမေျဖ႐ွင္းခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေျပာဖို႔၊ အျပစ္ဆိုဖို႔၊ ဟိုလူ႕ကုိအျပစ္ဖို႔ဖို႔၊ ဒီလူ႕ကုိအျပစ္ဖို႔ဖို႔ ဒီဟာေတြနဲ႔အားသန္ၾကတဲ့အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။

အဲဒီလို က်မတို႔မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ မတူညီတဲ့သေဘာတရားေတြ႐ွိရင္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ေဆြးေႏြးမယ္။ က်မတို႔ အရင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္က အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကုိ ခဏခဏ စစ္အစိုးရက ေ၀ဖန္ေလ့႐ွိတယ္။ က်မတို႔က ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တဲ့လမ္းစဥ္ကုိသြားေနတယ္ေပါ့။ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တယ္တဲ့။ က်မတို႔က ဘာထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္သလဲ။
က်မတို႔ကေျပာတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သေဘာထားခ်င္းမတူတဲ့လူေတြကုိ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးဖမ္းသလို ဖမ္း ႕ ႕ ႕ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ေနတဲ့လူေတြက က်မတို႔ကုိ ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ေျပာရေအာင္ ဘာကုိေျပာေနတာလဲ။ က်မတို႔ ထိပ္တိုင္ရင္ဆိုင္တယ္ဆိုတာ စကား၀ိုင္း၊ စားပြဲ၀ိုင္း ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တယ္။ က်မတို႔ စားပြဲ၀ိုင္း ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာထိုင္ၿပီးေတာ့ မတူတဲ့သေဘာထားေတြကုိ ညွိမယ္။ အဲဒီပံုစံနဲ႔ က်မတို႔က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာ။ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။

ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္တယ္ဆိုတာ ကုိယ္နဲ႔သေဘာထားမတူတဲ့လူေတြကုိ ႏွိပ္ကြပ္တာ၊ ဖမ္းဆီးတာ၊ တစ္ခါတေလ ဖမ္းဆီးတာထက္ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွိပ္စက္တာ၊ သတ္ျဖတ္တာအထိေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ဟာ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ျပႆနာေတြကုိေျဖ႐ွင္းႏိုင္တဲ့အေျခအေနတစ္ခုေရာက္လာဖို႔ က်မတို႔အားလံုးႀကိဳးစားရမယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေမးခြန္းေတြမေျဖခင္မွာ အခုေလာေလာဆယ္ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အဓိကႏိုင္ငံေရးကိစၥေလးတစ္ခုျဖစ္ေနတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ က်မေျပာပါရေစ။
မေျပာလို႔လည္း မျဖစ္တဲ့ကိစၥမို႔လို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္အေရးႀကီးေန သလဲလို႔ေျပာၾကပါတယ္။ က်မတို႔က ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အေရးေျပာတာၾကာပါၿပီ။ (၂၀၀၈) ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကုိ အတည္မျပဳခင္ကတည္းက ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒနဲ႔ဆိုရင္ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေတာ့မွျပည့္၀တဲ့ဒီမိုကေရစီလူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းျဖစ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကုိ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ပံုစံကလည္း လက္ခံႏိုင္စရာအေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။ က်မတို႔အေနနဲ႔ လက္မခံဘူး ႕ ႕ ႕ ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တစိုက္မတ္မတ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခါမွ ဒီလမ္းစဥ္ကေန ေသြဖီခဲ့တာမ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ (၂၀၁၀) ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာလည္း က်မတို႔၀င္ၿပီးေတာ့ မပါခဲ့ဘူး။ (၂၀၁၂) က်ေတာ့ အေပးအယူလုပ္ၿပီးေတာ့ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာပါ လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ရဲ႕ေ႐ြးေကာက္ပြဲ၀င္ တဲ့မူႀကီးသံုးရပ္ထဲမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ တစ္ခါတည္း ထည့္ထားတယ္။

အခုအခ်ိန္က်ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသံုးသပ္ေရးဆိုတာ ဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ ဒီေကာ္မတီရဲ႕အစီရင္ခံစာ ဇန္န၀ါရီလ မကုန္ခင္မွာ တင္ရမွာျဖစ္လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အားလံုးႀကိဳးစားဖို႔ အင္မတန္မွလိုအပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အခ်ိန္။ အလုပ္တစ္ခုဟာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လုပ္မွသာလွ်င္ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္မွာပါ။

မီးရထားစီးသလိုေပါ့ေနာ္။ (၇) နာရီထြက္မယ့္မီးရထားကုိ (၉) နာရီမွာသြားေစာင့္ရင္ အလကားပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီမီးရထားလိုက္သြားခ်င္ရင္ (၇) နာရီအေရာက္သြားရမယ္။ ဒီမီးရထား (၇) နာရီမမီရင္ ေနာက္မီးရထား ဘယ္ေတာ့ထြက္မယ္မွန္းမသိဘူး။ ဒီဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတစ္ရပ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဟာ က်မတို႔ဟာ တစိုက္မတ္မတ္ဆက္ၿပီးလုပ္ရမယ္။

အခုအခ်ိန္ဟာ လုပ္ဖို႔ရာအေကာင္းဆံုး အခြင့္အေရး႐ွိတဲ့အခ်ိန္မို႔လို႔ ဒီဟာကုိ မီးေမာင္းထိုးၿပီးေတာ့ က်မတို႔လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိလည္း က်မတို႔ျပည္သူျပည္သားမ်ားအားလံုး နားလည္ေစခ်င္ပါတယ္။ က်မ မိန္႔ခြန္းကုိေတာ့ ေျပာစရာ႐ွိတာ ဒီမွာရပ္ပါ့မယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။ 

 

ဧရာ၀တီblog