လုိင္းကားစီးလက္မွတ္စနစ္ ျပန္လည္က်င္းသုံးရန္ မထသ (ဗဟုိ) စီစဥ္

စာေရးသူတို႔ငယ္ငယ္က လိုင္းကားစီးရာတြင္ ခရီးအကြာအေဝးကို လိုက္၍ ၁၀ ျပား၊ ၁၅ ျပား၊ ျပား ၂၀၊ ၂၅ ျပားစသည္ျဖင့္ အေႂကြေစ့မ်ားေပး၍စီးခဲ့ၾကရသည္ကို ယေန႔တိုင္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ ယာဥ္စီးခေပးၿပီးတိုင္း ယခင္ေခတ္အေခၚ စပယ္ယာက ျဗက္လက္ ႏွစ္လုံးခန္႔၊ အရွည္ႏွစ္လက္မခန္႔ရွိေသာ စကၠဴၾကမ္း ယာဥ္စီးခလက္မွတ္ေလးမ်ားကို ျပန္ေပးတတ္ၾကသည္။ ယာဥ္စီးခေပးၿပီးၿပီ၊ မေပးရေသးဘူး ဆိုေသာ ျပႆနာ စကားမ်ား မၾကားဖူးေပ။ စပယ္ယာတိုင္း အေႂကြႏွင့္ လက္မွတ္အုပ္ေလးမ်ားထည့္ရန္ အတြက္ အိတ္ကိုယ္ စီလြယ္ၾကရသည္။

ဂိတ္ေရာက္သည္ႏွင့္ စပယ္ယာက လက္မွတ္အုပ္ေလးမ်ားကို ဂိတ္မႉး ႐ုံအတြင္းသြားတင္ရသည္။ ဂိတ္မႉးက တင္ျပလာေသာ လက္မွတ္အုပ္ေလးမ်ားမွ စီနီယာနံပါတ္မ်ားကို သူ႕ဇယား ကြက္ႏွင့္သူမွတ္၍ စပယ္ယာကို ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ညေနေစာင္းဂိတ္သိမ္းသည္ႏွင့္ ယင္းကားတစ္စီး၏ ဝင္ေငြကို တြက္ခ်က္ႏိုင္သည္။ ထိုအေပၚမွရာခိုင္ႏႈန္းအားျဖင့္ ယာဥ္လိုင္း၊ ယာဥ္ပိုင္ရွင္၊ ယာဥ္ေမာင္း၊ ယာဥ္ ေနာက္လိုက္တို႔ တြက္ခ်က္ရရွိၾက သည္။ ယာဥ္လိုင္းတစ္ခုလုံး၏ ဝင္ေငြ၊ခရီးသြားလာမႈ ဦးေရတို႔ရရွိၿပီး ေန႔စဥ္ ခရီးသြားလာသူဦးေရ ဝင္ေငြကို မွန္ကန္စြာ တြက္ခ်က္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယာဥ္လက္မွတ္ျပန္ေပးသည့္ စနစ္ကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ က်င့္သုံး လာခဲ့သည္ဟု မွတ္မိခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ က ေအာက္ဆိုက္ကား၊ ၾကားကားဟူ၍အသုံးအႏႈန္းလုံး၀မၾကားမိေပ။ ယင္းလက္မွတ္ ျပန္ေပးသည့္စနစ္ေပ်ာက္ၿပီး ယာဥ္စီးခမ်ားကိုလည္း အေႂကြေခတ္မွ ေငြစကၠဴေပးရသည့္ ေခတ္ျဖစ္လာသည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။

ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္စုမၽွရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ခရီးသြားလာမႈ ႏႈန္းထားမ်ားလည္း အလြန္ျမင့္မားလာခဲ့သည္။ လက္မွတ္ ေပးသည့္စနစ္ မရွိသည့္အတြက္ ကားတစ္စီး၏ တစ္ေန႔တာ အမွန္ ဝင္ေငြကို သိရွိရန္ခက္ခဲမႈမ်ားရွိလာ သည္။ ယခုအခါ ယာဥ္စီးခလက္မွတ္ ျပန္ေပးသည့္စနစ္ ျပန္လည္က်င့္သုံး ႏိုင္ေရး မထသ(ဗဟို)အေနျဖင့္ တိုင္းေဒသႀကီးအစိုးရထံ ခြင့္ျပဳခ်က္တင္ျပ ရန္ စီစဥ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ႏွစ္ တစ္ခါက်င္းပသည့္ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံပြဲမွ သိရသည္။

မထသ(ဗဟို)ဥကၠ႒ ဦးလွေအာင္က “အခုကယာဥ္ေနာက္လိုက္၊ ယာဥ္ေမာင္းေတြေျပာတဲ့ ဝင္ေငြပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ယာဥ္ပိုင္ရွင္ကလည္း သူတို႔ေျပာသမၽွပဲရတယ္။ ခရီးသည္ စီးနင္းမႈကိန္းဂဏန္း၊ ဝင္ေငြ အမွန္ တိတိက်က်သိရမွသာ ယာဥ္ပိုင္ရွင္၊ ယာဥ္လုပ္သားေတြရဲ႕ဝင္ေငြကို တြက္ ခ်က္ေပးလို႔ရမွာပါ” ဟုဆိုခဲ့သည္။ ယခုအခါ ယာဥ္ပိုင္ရွင္မ်ားအဖို႔ လိုင္းကားတစ္စီး၏ အမွန္ဝင္ေငြကို တြက္ခ်က္ရန္ ခက္ခဲလာမႈေၾကာင့္ တစ္ေန႔လၽွင္ ပုတ္ျပတ္ေငြက်ပ္ ၃၅၀၀၀၊ ၄၀၀၀၀ ျဖင့္ ပုတ္ျပတ္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ေပးထားၾကသည္။ အထူးလိုင္းကားႀကီးမ်ား၌ ပိုင္ရွင္သို႔မဟုတ္ ပိုင္ရွင္၏ စိတ္ခ်ရေသာလူ တစ္ဦးက ယာဥ္၏အတက္အဆင္း ေပါက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ခုံတြင္ထိုင္လိုက္ပါလ်က္ ဂိတ္စဂိတ္ဆုံး အတက္ခရီးသည္စာရင္းကို တာလီျခစ္ၾကသည္ကိုလည္း သုံးေလးႀကိမ္မကျမင္ဖူးခဲ့သည္။ 

သို႔ေၾကာင့္လည္း ယခုအခါ လိုင္းကားႀကီးေထာင္သူတို႔အဖို႔ သူမ်ား ျပန္ေပးမွရေနသည့္ အေနအထားမွ တြက္ေျခကိုက္ေသာ ဆီဆိုင္လုပ္ငန္း၊ Toll Gate လုပ္ငန္း၊ အေဝးေျပးယာဥ္ လိုင္းလုပ္ငန္းမ်ားသို႔ အကြက္ခ် ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုပ္ကိုင္လာၾကသည္ကိုေလ့လာမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ယာဥ္ငယ္လိုင္းေလးမ်ား အေနျဖင့္ ပုတ္ျပတ္ေပးထားရမႈအေပၚ တြက္ေျခကိုက္ရန္အတြက္ သတ္မွတ္ႏႈန္းထက္ ပိုမိုေကာက္ခံလာ ၾကသည္။ ယာဥ္တြင္ကပ္ထားရမည့္စီးခႏႈန္းမ်ားကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အကာအကြယ္ ျပဳထားၾကသည္။ ျဖဳတ္ထားၾကသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမၽွခရီးသည္ႏွင့္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္တို႔ အခ်င္းမ်ားေနၾကရသည္။ မထသ (ဗဟို)သို႔ တိုင္စာေပါင္းေျမာက္ျမားစြာတက္လ်က္ရွိသည္။ တာဝန္ရွိသူ တို႔က ကြင္းဆင္း၍ လည္းေကာင္း၊ ေခၚယူ စစ္ေဆးသည့္ အခါ၌လည္းေကာင္း ေပးသည့္ ျပစ္ဒဏ္ကိုမူ မကြယ္မေျဖာင့္ ခံယူၾကသည္။ ျပစ္ဒဏ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္ ေတာင္းၿမဲေတာင္း လ်က္ရွိေနသည္။

အျခားေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ခရီးသည္တင္ ယာဥ္လိုင္းမ်ားကို E-Ticket စနစ္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေန သည္ကို ေလ့လာေတြ႕ရွိရသည္။ ခရီးသည္ႏွင့္ ယာဥ္လုပ္သားတို႔ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမားမရွိ။ အဆင္ ေျပၾကသည္။ ေလ့လာအတုယူသင့္ပါသည္။ မထသမွ တာဝန္ရွိသူမ်ားသာမက ေခၚသင့္ေခၚထိုက္ေသာ ယာဥ္ေမာင္း၊ ယာဥ္လုပ္သားတို႔ျဖင့္ သြားေရာက္ေလ့လာမႈျပဳသင့္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ လက္မွတ္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ မၽွ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္း ေကာင္း၊ ယာဥ္လိုင္းမ်ားႏွင့္ ယာဥ္ စီးေရ ပိုမိုမ်ားျပား လာျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ တစ္ဆင့္ခ်င္း ျပန္လည္စတင္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံ တကာအဆင့္မီ E-Ticket စနစ္သို႔ အေရာက္သြားရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ယာဥ္ပိုင္ရွင္မ်ား၏ ဝင္ေငြအမွန္၊ ယာဥ္လုပ္သားတို႔၏ ဝင္ေငြအမွန္၊ ေန႔စဥ္ခရီးသြားဦးေရ မွန္ကန္မႈတို႔ရရွိမည္ျဖစ္ၿပီး ထိုမွ က႑အလိုက္ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္း၏ ဝင္ေငြမ်ားသိရွိၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္၏ စီးပြားေရး ကိန္းဂဏန္း စီမံကိန္းမ်ား ေရးဆြဲရာ၌ အေထာက္အကူ ျဖစ္လာမည္ကို ယုံၾကည္လ်က္ မထသ (ဗဟို)၏ လိုင္းကားစီးလက္မွတ္စနစ္ ျပန္လည္ က်င့္သုံးရန္ စီစဥ္ေနမႈ အေပၚ ေထာက္ခံေရးသား လိုက္ရပါသည္။

MOI Webportal Myanmar