"သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာေအာင္ တြန္းပို႔ခံရရင္"

~

(လဝကသြား ေတာလား ဆုိတ့ဲ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးထားတ့ဲ ေက်ာ္မုိးေအာင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးကုိ ကူးယူ ေဖာ္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္)

ျပည္တြင္းေန အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြအေၾကာင္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာဆိုေဝဖန္ ေနၾက သူမ်ားရဲ႕ (အဆဲအဆိုမပါတဲ့) ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြဆို ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပးၿပီးေတာ့ ဂ႐ုတစိုက္ ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္သူ႔ဘက္ ႏွစ္ဖက္အျမင္ကို မွ်မွ်တတ သိခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီထဲမွာ အမ်ားစု ေဝဖန္ေလကန္ ေထာက္ျပၾကတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္က မွတ္ပံုတင္ (ႏိုင္ငံသား စီစစ္ေရး ကဒ္ျပား) ထုတ္ေပးမႈနဲ႔လည္း ဆက္စပ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ရေလ့ ႐ွိတာတစ္ခုက ျပည္တြင္းေန အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ားသည္လည္း အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ကေန မေန႔တစ္ေန႔က (အနိမ့္ဆံုးေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ေလာက္ကမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာေသးခင္ကမွ) ခိုးဝင္လာၾကတယ္။ အခုခ်ိန္ထိလည္း နယ္စပ္မွာ ခိုးဝင္ေနၾကဆဲပဲ။ အဲဒီေနာက္ လဝကမွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီး မသမာတဲ့နည္းနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ ရေအာင္ လိမ္ညာယူၾကတယ္..ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳးပါ။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
၁။ မွတ္ပံုတင္ လက္ဝယ္မ႐ွိသူဆိုရင္ ႏိုင္ငံသား မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလား။
၂။ မွတ္ပံုတင္အတြက္ အခ်က္အလက္ ျပင္ဆင္္ျဖည့္ထားၿပီးမွ မွတ္ပံုတင္ (သို႔) ႏိုင္ငံသားကဒ္ ရထားရင္ အဲဒီႏိုင္ငံသားသည္ ႏိုင္ငံသားစစ္စစ္ ဟုတ္ပါသလား။ (မွတ္ပံုတင္လို႔ပဲ လြယ္လြယ္ ေျပာလိုက္ရင္ လည္း ႏိုင္ငံ သား စီစစ္ေရးကဒ္ကိုပါ ဆိုလိုပါတယ္လို႔ နားလည္ေပးပါ။)
၃။ မွတ္ပံုတင္အတြက္္ ပိုက္ဆံေပးရၿပီးမွ မွတ္ပံုတင္ ရထားရင္ အဲဒီႏိုင္ငံသားသည္ လိမ္လည္ကာ ႏိုင္ငံ သား ေလွ်ာက္ထားသူထဲမွာ အႀကံဳးဝင္ေနၿပီလား။
၄။ မွတ္ပံုတင္ မ႐ွိၾကတာ ျပည္တြင္းေနမြတ္စလင္မ္ေတြတင္မကပါဘူး။ အားလံုးအတြက္ ခက္တယ္ဆိုတာ ကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ စသည္..စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ဒီအေတြးကို အေျခခံၿပီး တစ္သက္ လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္သြားမွာ၊ ခံစားခ်က္ ေဝဝါးေပးသြားႏုိင္မွာ မဟုတ္တဲ့ လဝကသြားေတာလား မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ထားျခင္း ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းကို အားလံုးကို ေဝမွ်ခ်င္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ကို အနည္းငယ္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးက မႏၱေလး တကၠသိုလ္ အေ႐ွ႕တိုင္း (ပါဠိ)ဌာနက ဌာနမွဴးပါ။
(ဒီပို႔စ္ကို တင္ခဲ့တုန္းကတည္းက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခုေျပာခ်င္တဲ့ မွတ္ပံုတင္အေၾကာင္းမွာ ေျပာခ်င္လို႔ပါ။) သူ႕တစ္သက္လံုးမွာ ဗမာဆန္ပံုက ဗုဒၶဘာသာ ဗမာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ေတြထက္ေတာင္ ဗမာစာေပ၊ ပါဠိစာေပမွာ ထူးခၽြန္တတ္ေျမာက္သူပါ။ အိမ္မွာ အျမဲတမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား မျပတ္ လာေရာက္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေပး၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ျမန္မာစာ၊ ပါဠိနဲ႔ ျမန္မာမႈေတြ သင္ၾကားေပးခဲ့သူ၊ တစ္ဖက္ကလည္း ကိုယ့္ဘာသာတရားအတြက္ စာေပေတြ ေရးသားခဲ့သူပါ။
၁၉၈၇ခုႏွစ္က အလႅာဟ့္အမိန္႔ေတာ္ခံ (ကြယ္လြန္)ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၇ ဆိုေတာ့ အမ်ိဳးသား မွတ္ပံုတင္ပဲ ႐ွိခဲ့စဥ္၊ ႏိုင္ငံသား စီစစ္ေရးကဒ္ျပား မတိုင္ခင္ ေခတ္ကပါ။ က်န္ အဖိုးအဖြားမ်ားလည္း မေ႐ွးမေႏွာင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဖြားမ်ားကေတာ့ ႏိုင္ငံသားကဒ္ ထုတ္ေပးၿပီး ၉၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆံုးၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ မိဘ ႏွစ္ပါးစလံုးကလည္း အစိုးရအမႈထမ္း (ယခု အၿငိမ္းစား) ေတြပါ။
၁၉၉၃ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ႏွစ္ျပည့္ၿပီးေတာ့ လဝကမွာ ပထမဆံုး ႏိုင္ငံသားကဒ္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အထက္ သံုးဆက္ရဲ့ အမည္၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ၊ လူမ်ိဳး စတာေတြကို ျဖည့္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပါပါက သူတို႔ေတြရဲ့ နာမည္၊ ေမြးသကၠရာဇ္၊ ေမြးရာေဒသ၊ ကြယ္လြန္ေသဆံုးသည့္ေန႔၊ ျမွဳပ္ႏွံရာေဒသ စတာေတြအားလံုးကို စနစ္တက် စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတာပါ။ အားလံုးဟာ လူမ်ိဳး ဗမာ၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ အစၥလာမ္ အေနနဲ႔ တရားဝင္ မွတ္တမ္းဝင္ၾကသူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏိုင္ငံသားကဒ္မွာလည္း လူမ်ိဳးဗမာ၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ အစၥလာမ္ပါပဲ။
လဝက႐ံုးကို ႏွစ္ႀကိမ္ မိဘေတြနဲ႔ လိုက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္က လက္ေဘြႏွိပ္၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္က ကဒ္ထုတ္။ အဲဒီတုန္းကတည္းက ေျမၿမိဳလို႔ လူမ်ိဳးမေပ်ာက္၊ လူၿမိဳမွ လူမ်ိဳးေပ်ာက္မည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ျမင္ဖူးခဲ့ပါရဲ့။
၂၀၀၄ခုႏွစ္ထဲမွာ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ကဒ္ လဲဖို႔လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၃ႏွစ္ ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အရင္ကေလာက္ မလြယ္ေတာ့။ ၿမိဳ႕နယ္ဦးစီးက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြဆို ခ႐ိုင္ဦးစီး ေထာက္ခံခ်က္ လိုပါတယ္၊ ခ႐ိုင္႐ံုးကို သြားပါဦး တဲ့။ သိပ္ေတာ့ ကိစၥမ႐ွိ၊ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲ့ ေမေမက ေက်ာင္းက ခဏခြင့္ေတာင္းကာ ျဖဴစိမ္းဝတ္ႏွင့္ပင္ လိုက္လာေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ့္႐ွစ္ႏွစ္ျပည့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီရဲ့ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္ တစ္ခါတည္း ေပါင္းလုပ္ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးလိုက္ေတာ့ ရသြားပါတယ္။ ပံုမွန္ ထိုက္သင့္တဲ့ ဂါရဝျပဳမႈ (ေခ်ာဆီ)ေလးကေတာ့ နည္းနည္း ပါတာေပါ့။
ဇာတ္လမ္းက ခုမွ စမွာပါ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ညီ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။ ဆယ္တန္းလည္း ေအာင္ၿပီး လို႔ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္ သြားခြင့္လည္း ေ႐ြးခ်ယ္ခံရၿပီ။ ႏိုင္ငံကူး လက္မွတ္ ေလွ်ာက္ေတာ့ မယ့္အခ်ိန္မွာ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ကဒ္ ေျပာင္းလဲဖို႔လုပ္ပါတယ္။ လဝက႐ံုးကို သြားရျပန္ၿပီေပါ့။
ပထမဆံုး ေဖာင္ျဖည့္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ စာေရးမက အိမ္ေထာင္စုဇယားနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ကို ယူၾကည့္ၿပီးေတာ့ မြတ္စလင္မ္ဆိုရင္ ဗမာလို႔ ေရးထားတာ မရပါဘူးတဲ့။ အဲဒီထဲက အားလံုးမွာ အိႏၵိယျဖစ္ေစ၊ ပါကစၥတန္ျဖစ္ေစ၊ ဘဂၤါလီျဖစ္ေစ အရင္ ေပါင္းထဲ့ၿပီးမွ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ကဒ္ ဆက္ေလွ်ာက္လို႔ ရမယ္ တဲ့။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ၊ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဒီအတိုင္းပဲ ရခဲ့တာေလ။ ႏိုင္ငံေတာ္က အစဥ္အဆက္ တရားဝင္ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့အတိုင္းပဲ … အစ႐ွိသည္ျဖင့္ (ရက္စြဲမ်ားႏွင့္တကြ အလြတ္ေတာင္ က်က္မွတ္ထားတဲ့) သမိုင္းအေထာက္အထားေတြ ေျပာေတာ့လည္း သူ ဒါေတြမသိဘူး တဲ့၊ အရင္က ဘာေပးခဲ့ေပးခဲ့ အခု အထက္က ညႊန္ၾကားထားတဲ့အတိုင္း အဲဒါေတြ မထည့္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ ဆက္လုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး တဲ့။ ႀကိဳက္တဲ့ဆီ တက္တိုင္၊ တက္ေမးလို႔လည္း ရပါတယ္ တဲ့။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ဘဲ ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားကိုးတဲ့ (ဗမာမြတ္စလင္မ္) ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို လွမ္းေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္၊ ခု အဲဒီလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘယ္အထက္က သတ္မွတ္တာမွန္းေတာ့ ေသခ်ာမသိရတဲ့ ႏႈတ္မိန္႔အရ အားလံုး ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ Passport ေလွ်ာက္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္၊ ဘာပဲေရးထားေရးထား ကဒ္ရၿပီးေရာ၊ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ထည့္ပါေစတဲ့။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ လမ္းဆံုးၿပီ။
ေနာက္ရက္ လဝက႐ံုးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါမသြား။ ကၽြန္ေတာ့္ညီက သူ႔အစီအစဥ္ႏွင့္သူ သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေဖာင္မွာ အခ်က္အလက္ ျပင္ျဖည့္ရတာကိုလည္း လိမ္ျဖည့္ရတယ္လို႔ သတ္မွတ္တဲ့ အတြက္ အဲဒီအပိုင္းကို (ဘာျဖည့္ရမွန္းလည္း ေသခ်ာမသိလို႔ပါ) ကြက္လပ္ထားၿပီး သြားခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ႀကိဳက္တာသာျဖည့္ပါေစေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးမက နင္တို႔ဟာနင္တို႔ ဘယ္ကလာလို႔လာမွန္းေတာင္ မသိဘူးလား၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာကုလားလဲ စဥ္းစား ကိုယ့္အမ်ိဳး ကိုယ္ျဖည့္လို႔ ေျပာပါတယ္ တဲ့။ (ညီေလးက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ျဖစ္လာၿပီး ျပန္ေျပာျပတဲ့ စကားပါ။)
ဒီလိုနဲ႔႔ပဲေပါ့ေလ … ေသၿပီးသား ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အပါအဝင္ ၂၀၀၈မွာ ၁၈ႏွစ္ျပည့္သြားသူ ကၽြန္ေတာ့္ညီ၊ ၂၆ႏွစ္အ႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ္၊ မိဘေတြအားလံုး အိမ္ေထာင္စု ဇယားမွာ “အိႏၵိယဗမာ” အျဖစ္ လူမ်ိဳးေျပာင္းမဂၤလာ ခံယူခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေလာက္နဲ႔ ကိစၥၿပီးသြားတယ္ဆိုရင္ အခုလို စာဖြဲ႔မေနေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆက္တြဲ ပိုဆိုးတာ က်န္ပါေသးတယ္။သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း အိမ္ေထာင္စုဇယားမွာ “အိႏၵိယဗမာ” လူမ်ိဳး ျဖစ္သြားေတာ့ ေနာက္ ဇာတ္လမ္းက ေသြးေႏွာေတြအတြက္ မွတ္ပံုတင္က ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးက လုပ္မေပးပါ။ တိုင္း႐ံုးက အတည္ျပဳမွာဆိုေတာ့ တိုင္း႐ံုးကိုဆက္ပါ တဲ့။
ထူးျခားတာက တိုင္း႐ံုးေရာက္ေတာ့ အခ်က္ေပးျခင္းပါ။ မွတ္ပံုတင္ ေလွ်ာက္ထားဆဲ မရ႐ွိေသးသူမ်ားရဲ႕ ဖိုင္တြဲေတြ အပံုလိုက္ကို ျပပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေလွ်ာက္ထားဆဲေတြပါ၊ မျပည့္စံုမႈေတြ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ က်န္႔ၾကာေနတာေတြပါ တဲ့။ အေရးႀကီးလား တဲ့။ ဆိုလိုရင္းကို သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါေပါ့။ သိတတ္ပါ့မယ္ေပါ့။ ေစ်းတစ္ခါတည္း ေခၚပါတယ္။ ဘယ္၍ဘယ္မွ် ေတာင္းစရာကို ျပတ္ျပတ္သားသားပဲ ေျပာေတာင္းပါတယ္။
ျဖည့္စရာ ဖိုင္ေတြမွာ အဖိုးအဖြားေတြရဲ့ ရာဇဝင္ကို ျဖည့္ၿပီး တင္ရပါမယ္ တဲ့။ ဒါကလည္း အရင္က လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ မထူးျခားဖူးဆိုေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ သူတို႔ေတြ ေမြးရက္၊ ေမြးရပ္၊ ကြယ္လြန္ရက္၊ မွတ္ပံုတင္အမွတ္ စတာေတြကို ျဖည့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမဟုတ္၊ သူတို႔ေမြးရာ အရပ္ေတြမွာ လဝက႐ံုးေတြကေန သူတို႔ရဲ့ ဖိုင္ေတြ သြားယူေပးရမယ္ တဲ့။
အေဖဘက္က အဖိိုးအဖြား မွတ္တမ္း႐ွိရာ ဧရာဝတီတိုင္းကိုသြား၊ ရေအာင္သြားယူ၊ ျပန္လာ။ အခ်ိန္ကုန္၊ ခရီးစရိတ္ကုန္၊ လူပန္းတာကလြဲလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပီးခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလး ခ်မ္းေအးသာစံမွာ ေမြး၊ တစ္သက္လံုး ဒီမွာပဲ ေနခဲ့ၿပီး ဒီမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အဖိုးအတြက္ၾကမွ လာထစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ခ်မ္းေအးသာစံ႐ံုးမွာ အဖိုးရဲ့ (သူတို႔အေခၚ) အမႈတြဲ ႐ံုးမွာ ႐ွာမေတြ႕ေတာ့ပါ တဲ့၊ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ရင္း ေပ်ာက္ဆံုး/ပ်က္စီး စာရင္းဝင္ေနပါတယ္ တဲ့။ အဲဒီအတြက္ အဖိုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေထာက္အထား ျပည့္စံုျခင္းမ႐ွိတဲ့အတြက္ သံုးေခါက္ခ်ိဳးပဲ ေပးႏိုင္ပါမယ္ တဲ့။
ဒီတစ္ခုအတြက္ေတာ့ အေတာ္ ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ လံုးဝ မယူႏိုင္ပါလို႔။ ႏိုင္ငံသား စစ္စစ္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္က မိသားစုဝင္အားလံုးသာမက သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ၁၀ႏွစ္တုန္းက အထိ္ ႏိုင္ငံသားကဒ္စစ္စစ္ ရပါလ်က္နဲ႔ ဘာကိစၥ တစ္ဆင့္နိမ့္ ေျပာင္းရမွာလဲလို႔။
(တစ္ဆင့္ ဘယ္လိုနိမ့္သလဲ ေသခ်ာမသိပါ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဒ္မွာ ေရးထားတာက ျပည္ေထာင္ စုျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ သက္ေသခံကဒ္ျပား တဲ့။ ဤလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္သူသည္ အကယ္စင္စစ္ ႏိုင္ငံ သားျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံ အလ်ဥ္း မျဖစ္္ေစရဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ႀကီးကေတာ့ ပါေနတာေလ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ဘာလို႔ ယူဆရမွာလဲ။ ႏိုင္ငံသားကဒ္နဲ႔ ဘာေတြကြာႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး မႏၱေလး Mobile Mother ဖုန္းဆိုင္မွာ ေရးထားတာကေတာ့ ဖုန္းပိုင္ဆိုင္မႈ ေလွ်ာက္ထားဖို႔ကို သံုးေခါက္ခ်ိဳးကဒ္ မရပါ၊ ႏိုင္ငံသားကဒ္ ျဖစ္ရပါမယ္ တဲ့။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံသား အျပည့္အဝ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆႏိုင္တဲ့ ကဒ္ႀကီး အစားထိုးေပးမွာကို လက္မခံႏိုင္တာပါ။)
မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ေပ်ာက္ဆံုး ပ်က္စီးတာက သူတို႔ ႐ံုးတြင္းကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ဒီအဖိုးနဲ႔ပတ္သက္ တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ၊ သူအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဌာနက မွတ္တမ္းေတြ၊ ဘယ္ေန႔ေမြး၊ ဘယ္ေန႔ကြယ္လြန္၊ မွတ္ပံုတင္အမွတ္ဘာ အားလံုး အတိအက် ေျပာႏိုင္ၿပီးသား။ ျပႆနာက ညီေလး ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ ကာလက နီးသထက္နီးလာၿပီ။ Passport ကလည္း လပိုင္းၾကာဦးမွာ။ မမွီေတာ့မွာကိုလည္း အေတာ္ စိုးရိမ္ေနၾကရၿပီ။ သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ အဖြဲ႔အစည္းကိုေတာင္ Passport အခက္အခဲေၾကာင့္ ၾကာေနရေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားထားရၿပီ။ လဝကနဲ႔က စကားအေခ်အတင္ ျဖစ္ေနရတုန္း။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ သတင္းေကာင္း တစ္ခု ၾကားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဒၚက အဖိုးရဲ႕ မွတ္ပံုတင္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ သိမ္းထားတာ႐ွိေနတယ္ေလ။ (ဆံုးတာက ၁၉၈၇၊ မိတၱဴကူးစက္ မ႐ွိေသးတဲ့အခ်ိန္၊ အေတာ္ကံေကာင္းလို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျဖစ္တာ ႐ွိထားတာပါ။) အဲဒါနဲ႔ တြဲတင္ေတာ့မွ အဆင့္ဆင့္ ေဆာင္႐ြက္အၿပီး ေနာက္ဆံုး သံုးေလးလအၾကာမွာ နဂိုမူလအတိုင္း ႏိုင္ငံသားကဒ္ ႐ပါတယ္။ လူမ်ိဳးကေတာ့ “အိႏၵိယဗမာ” အျဖစ္နဲ႔ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဟာ ၂၀၀၈ မတိုင္ခင္ထိ အားလံုး ဗမာ၊ အဲဒီေနာက္ အိမ္ေထာင္စုဇယား အရ“အိႏၵိယဗမာ”၊ မွတ္ပံုတင္မ်ားမွာ ဗမာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီတစ္ေယာက္ကေတာ့ မွတ္ပံုတင္မွာလည္း “အိႏၵိယဗမာ”။
ေနာက္ပိုင္း ေဖာင္ေတြျဖည့္ရလို႔ လူမ်ိဳးပါလာရင္ ဘာထည့္ရမွန္း မသိပါ။ လူမ်ိဳးက မွတ္ပံုတင္မွာ တစ္မ်ိဳး၊ အိမ္ေထာင္စုဇယားမွာ တစ္မ်ိဳးကိုး။ေနာက္တစ္ခ်က္ မွတ္ပံုတင္ မ႐ွိျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ ညီဝမ္းကြဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ကမွ ႏိုင္ငံသားကဒ္ ရပါတယ္။ အသက္ ၂၀ကို အေတာ္ႀကီးေက်ာ္ၿပီးေတာ့မွပါ။ ေလွ်ာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရတဲ့ သက္တမ္း ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ပါတယ္။
သူ႔အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးက ရန္ကုန္ သာေကတမွာ ငယ္စဥ္ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က မွတ္ပံုတင္ကဒ္ ခါးပိုက္အႏႈိက္ခံရလို႔ ေပ်ာက္ဆံုးထားၿပီး ရဲစခန္းက ထုတ္ေပးတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးေၾကာင္းေထာက္ ခံစာနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရသူပါ။ မွတ္ပံုတင္ ျပန္ေလွ်ာက္ေတာ့ အေရးအခင္းကာလက ေဒါပံု လဝက႐ံုး ပ်က္စီးမႈ ႐ွိခဲ့ေတာ့ သူ႔မိသားစု မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ပ်က္စီးစာရင္းမွာ ပါထားတဲ့အတြက္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပန္မရလို႔ပါ။ သူလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ႀကိဳးစားမွ မၾကာေသးခင္ကမွ ႏိုင္ကဒ္ ျပန္ရသူ၊ ငယ္ငယ္ကနဲ႔ေတာ့ လူမ်ိဳးမတူေတာ့ဘူးေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း အိႏၵိယဗမာေပါ့။ အဲဒီေနာက္မွ သူ႔သားက ဆက္လုပ္လို႔ရပါတယ္။
အဲဒီညီက တကၠသိုလ္မွာေက်ာင္းၿပီးေတာ့ မွတ္ပံုတင္မ႐ွိလို႔ ဘြဲ႔လက္မွတ္ ထုတ္ခြင့္မရခဲ့သူပါ။ ထဲထဲဝင္ဝင္႐ွိသူ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဗမာ၊ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္နဲ႔ မွတ္ပံုတင္ေလွ်ာက္ လိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ လမ္းေၾကာင္း႐ွိေၾကာင္း ေျပာၾကပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔မဆို လိမ္ဖို႔ကို လိပ္ျပာမလံုလို႔ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေတာ့မွ ႏိုင္ကဒ္ ရခဲ့ၾကပါတယ္။
ျပည္တြင္းေနအစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြထဲမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳး မွတ္ပံုတင္လုပ္ရတဲ့ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဗမာ၊ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္နဲ႔ ေျပာင္းသြားၾကရသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႐ွိေနႏိုင္မလဲ မသိပါ။
အခုႏွစ္ပို္င္းေတြမွာေတာ့ မွတ္ပံုတင္ကို ရပ္ကြက္ေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြင္းဆင္းၿပီး လိုက္လုပ္ေပးေနပါ တယ္။ စာ႐ြက္စာတမ္းေၾကး ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ့ ပမာဏေလးပဲ ကုန္က်မႈ႐ွိေတာ့တယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာစရာပါ။ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ရတာေပါ့။ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဗမာ ဗုဒၶဘာသာ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ သားသမီးမ်ားလည္း အခုမွ အိမ္ေထာင္စုဇယား ျဖည့္ၾကသူေတြ၊ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ျဖစ္ၾကသူေတြ ႐ွိၾကတာ ေတြ႔မိပါတယ္။
မႏွစ္က နယ္ဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ိဳးေတြဆီ အလည္သြားတုန္း အသက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တူဝမ္းကြဲေတာ္သူက ေက်ာင္းကေနအိမ္ကို မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး ျပန္လာပါတယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ တုန္ရီၿပီး ငိုသံႀကီးနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔ကို ဖမ္းၾကေတာ့မယ္ထင္တယ္၊ သူဘာမွလည္း အျပစ္မလုပ္မိဘဲနဲ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုို႔ကလည္း ဘာမ်ားျဖစ္လဲ စိုးရိမ္သြားၾက တာေပါ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ မွတ္ပံုတင္ လိုက္လုပ္ေပးတာ (သူနဲ႔ ညီအစ္ကို တစ္ဝမ္းကြဲေတာ္သူ၊ ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တူတစ္ဦး အပါအဝင္) အတန္းေဖာ္အားလံုးကို မွတ္ပံုတင္ ထုတ္ေပးေပမယ့္ အခန္းတြင္းမွာ တစ္ဦးတည္းေသာမြတ္စလင္မ္ျဖစ္တဲ့ သူ႔အတြက္ ျဖည့္ထားတဲ့ဖိုင္မွာ “သံသယ” ဆိုၿပီး ေရးသြားတယ္၊ မွတ္ပံုတင္ေတာ့ မရဘူးတဲ့။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ေတာ္ေတာ္ျပင္းေစတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ပါ။
အဲဒီေတာ့ အေပၚဆံုးမွာ စဥ္းစားမိခဲ့တဲ့ အေတြးေတြ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေျဖၾကည့္မိေတာ့
၁။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံသားကဒ္အတြက္ ျဖည့္စြက္ရာတြင္ မူလက သိထားတာ မွတ္သားထားခဲ့တာနဲ႔မတူဘဲ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္မွာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ျဖည့္သြင္းၾကသူမ်ားပါ။
၂။ မွတ္ပံုတင္ရဖို႔ မနည္းလွေသာ ပိုက္ဆံပမာဏႀကီးတစ္ခုကို ေပးၿပီး ရယူထားရသူေတြပါ။
ဒီအတြက္ လိမ္လည္ကာ ႏိုင္ငံသား ေလွ်ာက္ထားသူထဲမွာ အႀကံဳးဝင္ေနၿပီလား။ စဥ္းစားမိတာပါ။
၃။ “မွတ္ပံုတင္ လက္ဝယ္မ႐ွိသူဆိုရင္ ႏိုင္ငံသား မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလား” ဆိုတာကလည္း အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ထည့္စဥ္းစားမွ အေျဖမွန္ရမွာပါ။ ႏိုင္ငံတြင္း (ျပည္မ၊ အလယ္တည့္တည့္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွာ) ေနသူေတြအတြက္ေတာင္ မွတ္ပံုတင္ ဒီေလာက္ခက္ေနရင္၊ နယ္ေရာက္ေနၾကသူမ်ားအတြက္ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ မစဥ္းစားတတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ သားအတြက္ စာ႐ြက္စာတမ္းကို ႐ွမ္းျပည္က ျပန္ယူေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္႐ံုးက တစ္ေနရာ၊ ခ႐ိုင္႐ံုးက တစ္ျခား ၿမိဳ႕႐ြာမွာ။ သြားရလာရတာ သီးသန္႔ေနရာေတြမွာပါ။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြအတြက္ ဒုကၡခံ လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္၊ ေငြေၾကး မေပးႏိုင္သူေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲေနၾကပါမလဲ။ နယ္စပ္ တံခါးဝနားက သူေတြအတြက္ေတာ့ ဆိုဖြယ္မ႐ွိလို႔ ျမင္ပါတယ္။
၄။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ (လဝက အေခၚ ေသြးေႏွာ) မဟုတ္သူမ်ားအတြက္ေရာ ဒီလို အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ ႐ွိမလဲ အေသအခ်ာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ လဝက ေျပာစကားအရကေတာ့ သူတို႔ေတြ ခ႐ိုင္႐ံုး၊ တိုင္း႐ံုး အဆင့္ဆင့္ သြားရရန္ မလိုအပ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ တစ္ေခတ္ တစ္ခ်ိန္က ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ မ႐ွိခင္ အရင္အေျခအေနမွာ လုပ္ငန္း တြင္က်ယ္ေရး မ႐ွိမျဖစ္ ေခ်ာဆီကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ ရန္ပံုေငြ စတဲ့ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူတိုင္း ေပးၾကရတာ ႐ွိမွာပါ။ အနည္းအမ်ားေတာ့ ကြာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္ခါမွာေတာ့ က်န္ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ အေတာ္ေလး ပိုလြယ္သြားၿပီးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြပဲ က်န္ေနေသးတာပါ။
ဝန္ႀကီး ဦးခင္ရီရဲ့ အင္တာဗ်ဳးအေျဖတစ္ခု မႏွစ္က ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေသြးေႏွာမ်ား မွတ္ပံုတင္ ေလွ်ာက္ထားတာကိုလည္း အေထာက္အထား ျပည့္စံုရင္ ထုတ္ေပးေနပါတယ္ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္တြင္းေနအစၥလာမ္ဘာသာဝင္အမ်ားစုဟာ အေထာက္အထားအတြက္ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနၾကရ တယ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခက္အခဲကို ဝန္ႀကီးမင္းမ်ား သတိျပဳမိၾကပါရဲ့လား မသိပါ။
ဒီစာေရးရျခင္းက အျပစ္တင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရတာေတြ ဒီလို႐ွိေၾကာင္း သိေစခ်င္လို႔ပါ။ မွတ္ပံုတင္ မ႐ွိတိုင္း၊ ႐ွိဖို႔အတြက္ ပိုက္ဆံေပးရတိုင္း ခိုးဝင္လာသူ၊ ႏိုင္ငံသား မျဖစ္ထုိက္သူဆိုတာ ဟုတ္အဟုတ္ စဥ္းစားေစခ်င္လို႔ပါ။
ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဒီအခက္အခဲကို သက္ဆိုင္သူတို႔ထံ အႀကိမ္ႀကိမ္ တင္ျပခဲ့ၾကၿပီးဆိုတာ သိရ ၾကားရ ဖတ္ရပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ အေျဖ မထြက္ေသးပါ။
ဒီေျမမွာေမြး၊ ဒီေျမမွာႀကီး၊ ဒီေျမမွာ ေသၾကရမယ့္ ျပည္တြင္းေန အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြကို ငါတို႔က ဒီႏိုင္ငံသား မဟုတ္ဘူး၊ ဒီႏိုင္ငံနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္၊ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာေအာင္ တြန္းပို႔ခံရရင္ သူတို႔အတြက္သာမက တိုင္းျပည္အတြက္လည္း မေကာင္းပါ။ ဒီလူေတြမွာ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္၊ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳး သယ္ပိုးလိုစိတ္ေတြ ႐ွိေနရင္ တိုင္းျပည္အတြက္ မေသးလွတဲ့ အင္အားတစ္ရပ္ပါ။ တစ္ေခတ္တစ္ခ်ိန္ တုန္းကလည္း ႏိုင္ငံအတြက္ အင္အားစု တစ္ရပ္အေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္းမွာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ပါခဲ့ဖူးၾကသူေတြရဲ့ သားေျမးေတြပါ။ လက္႐ွိမွာလည္း ပညာတတ္၊ လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ အေျမာက္အျမား ႐ွိေနေသးတဲ့ အစုအေဝးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကရပါမလဲ။