သူ႔နာမည္က Abdul လို႔ေခၚပါတယ္

သူ႔နာမည္က Abdul လို႔ေခၚပါတယ္။ အသက္က ၃၅ ႏွစ္ပါ။ ဆီးရီးယား ျပည္တြင္းစစ္ ေၾကာင့္ လက္ဘႏြန္ ႏိုင္ငံကို ထြက္ေျပးလာတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ တစ္ဦးပါ။ သူ႔မွ ၉ ႏွစ္အရြယ္သား ရယ္၊ ၄ ႏွစ္အရြယ္ သမီးတစ္ေယာက္ ရယ္ရွိပါတယ္။

မိန္းမကေတာ့ စစ္အတြင္းမွာ ဆံုးသြားၿပီလို႔ ယူဆရပါတယ္။ ေဘရြတ္ၿမိဳ႕ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ ရဲ႕ က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေလွခါးပဲ ရွိတဲ့ တိုက္တစ္ခုရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာ ရွိတဲ့ အခန္းက်ဥ္း က်ဥ္းေလး မွာ သူတို႔ သားအဖ သံုးေယာက္ေနပါတယ္။ သူဟာ သူေတာင္းစား တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။

Abdul ဟာ ေဘရြတ္ ၿမိဳ႕ လည္က ကားလမ္းမ ေပၚမွာ သူ ့သမီးငယ္ေလး ကိုခ်ီၿပီးေတာ့

ေနဝင္ မိုးခ်ဳပ္ ေဘာပန္ ေလးေတြ ေရာင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ သမီးငယ္ကို ခ်ီၿပီး ကားႀကိဳ ကားၾကားမွာ ေဘာပန္ ေလးေတြ လိုက္ေရာင္း

ေနတဲ့ သူ႔ကို ေနာ္ေဝက ပရဟိတ သမား တစ္ေယာက္က အမွတ္မထင္ပဲ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္မိသြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ Twitter ေပၚမွာ တင္လိုက္ေတာ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏိုင္မခံ အရႈံး မေပး သားသမီးေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ျပထားတဲ့ အဲဒီပံုဟာ viral ျဖစ္ၿပီး အရမ္း နာမည္ႀကီးသြားပါတယ္။ ‪#‎buypens‬ ဆိုတဲ့ hashtag ေလးသံုးၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ႕တဲ့ လူတိုင္းက ဂ႐ုဏာသက္ သြားၾကပါတယ္။ Social networks ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူကို ဘယ္သူမွန္း မသိေပမယ့္ လူေတြက ဝိုင္းၿပီး ရွာေပးတဲ့ အတြက္ ရက္ပိုင္း အတြင္းမွာ သူဘယ္သူဆိုတာ သိသြားက်ပါတယ္။

Abdul က အရမ္းအံ့ၾသေနတယ္။ သာမန္ ေန႔တစ္ေန႔လို သူေဘာပန္ေရာင္း

ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူကိုလူေတြက လာနႈတ္ဆက္ စကားေတြေျပာ ဆိုေတာ့ သူပထမ ေၾကာက္ၿပီး ေျပးဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။

သူထင္တာ ကေလးေတြနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ အတူမေနရ ေအာင္ခြဲလိုက္က် မယ္ထင္လို႔တဲ့။ သူအေၾကာင္း သတင္းဌာန အေတာ္မ်ားမ်ား

က ေၾကျငာေပးၿပီး ပရဟိတ သမားေတြ crowdfunding page ေလးလုပ္ေပး လိုက္တာ။ တစ္ကမၻာလံုးက လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ဂ႐ုဏာသက္ၿပီး ဝိုင္းဝန္းလႈဴ ၾကတာ ခုဆိုရင္ $17K ရသြားပါတယ္။

Adbul ကေတာ့ သူ႔ကေလး ေတြကိုေက်ာင္းထားႏိုင္ ေတာ့မွာျဖစ္လို႔ အရမ္းဝမ္းသာေန ရွာပါတယ္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကိုသူလို ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ ေနတဲ့ စစ္ေျပးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီမယ္လို႔လဲ ေျပာပါတယ္။

သူဟာ တစ္ကယ္ကို ကေလးေတြ အေပၚတာဝန္ေက်တဲ့ ဖခင္ေကာင္းပီသ တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။

မိဘေမတၱာမွာ အသားအေရာင္ ခြဲျခားတာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ့

ဘာသာျခား ျဖစ္တာေတြ မရွိပါဘူး။ ငါသာ ထမင္းမစားရ ေနမယ္ ငါသားသမီး ဘယ္ေတာ့ မွ ထမင္းမငတ္ ေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္ပဲရွိတယ္။

Credit to Ko Pho June

LwinPyi