အစိုးရ ေက်ာင္းမ်ားက ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ ကေလးတို႔ရဲ႕ စြမ္းရည္ေတြ

အစိုးရေက်ာင္း ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္ဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ အရာေလးေတြကို ဧရာဝတီမွာ က်မ ေဆာင္းပါး ေလးေတြ ေရးလာခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားဟာ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြရဲ႕ ရင္ေသြး ကေလးငယ္ေတြ အမ်ားဆံုး အားထားမွီခိုေနရတဲ့ ေက်ာင္းမ်ားျဖစ္တာမို႔လို႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြ အဆင့္မီေရး၊ စစ္မွန္တဲ့ ပညာရပ္၊ စြမ္းရည္ေတြကို ေလ့က်င့္ေပးေရးဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ သိပ္ကိုမွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ကေလးတေယာက္ဟာ နံနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေလာက္အထိ ေက်ာင္းမွာ ေနၾက ရတာမို႔လို႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ပညာေရးဟာ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေရးသာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဒီအခ်ိန္ အေတာအတြင္းေလး မွာပဲ ကေလးတေယာက္ (ျပည္သူ ျပည္သားေလးတေယာက္) တကယ့္ပညာတတ္ ျဖစ္လာဖို႔ အုတ္ျမစ္ခ်ေပး ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားမွာ ကေလးတို႔ရဲ႕ အလိုက္အထိုက္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စာကို သိေအာင္၊ တတ္ေအာင္ အခ်ိန္တို အတြင္း သင္ေပးသြားႏိုင္တဲ့ ပညာရပ္ အားနည္းေနတာကို ေတြ႔ေနရ ပါေသးတယ္။ ဆရာတေယာက္ အေနနဲ႔ စာသင္ခန္းတခန္းမွာ ဘာသာရပ္တခု အတြက္ ကိုယ္ရလိုက္တဲ့ မိနစ္ ၄၀ အခ်ိန္ဟာ တန္ဖိုးရွိလွ တာမို႔ ဒီမိနစ္ ၄၀ အတြင္း စာကို ဘယ္လိုသင္မလဲ ဆိုတဲ့ကိစၥက သိပ္ကိုမွ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥပါ။

စာသင္ခန္းထဲကို ဝင္လာၿပီးေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းဖ်က္ေနတာက ၁၀ မိနစ္၊ သင္မယ့္ စာကို ဖတ္စာ အုပ္ထဲ ကေန ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲ ေရာက္ဖို႔ ကေလးတို႔ကို ျပန္ကူးခိုင္းတာက မိနစ္၂၀ စသျဖင့္ ဆရာက အခ်ိန္ျဖဳန္း လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက အခ်ိန္ေတြဟာ စာမသင္လိုက္ရဘဲ ကုန္ဆံုး သြားရတာမို႔ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

စာသင္ခန္းထဲက စာသင္ခ်ိန္ မိနစ္တိုင္း၊ စကၠန္႔တိုင္းဟာ ကေလးနဲ႔ ဆရာအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဟာ သင္႐ိုးၫြန္းတမ္း အတိုင္း ၿပီးေအာင္ သင္ရမယ့္တာဝန္ ရွိသလို၊ ဒီသင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကိုပဲ ကေလး စိတ္ဝင္စားေအာင္၊ ကေလး နားလည္ေအာင္ ဘယ္လို သင္မလဲ ဆိုတဲ့ သင္နည္းကလည္း လိုပါေသး တယ္။

စာသင္ခန္းအေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ကေလးတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းမ်ားဟာ ကေလးတို႔ အတြက္ စူးစမ္း သင္ယူ ရမယ့္ ဝန္းက်င္ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။  စာသင္ခန္းမ်ားဟာ ကေလးတို႔ အတန္းထဲမွာ ပထမရဖို႔ ၿပိဳင္တဲ့ေနရာ မဟုတ္သလို၊ ေအာင္ရင္ၿပီးေရာ၊ အတန္းတက္ရရင္ ၿပီးေရာ၊ ေအာင္ခ်က္မ်ားရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီးေတာ့ သေဘာ ထားရမယ့္ ေနရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

စာသင္ခန္းမ်ားဟာ ကေလးတို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ကမၻာသစ္ကို သိျမင္ႏိုင္ဖို႔၊ စူးစမ္းႏိုင္ဖို႔ အတြက္ စူးစမ္းေလ့လာ စရာ ေနရာႀကီး ျဖစ္ေနရပါမယ္။ ကေလးတို႔ ဦးေႏွာက္ဉာဏ္ရည္ေလးေတြ တိုးတက္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာဖို႔ အတြက္ ကူညီ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ေနရာလည္း ျဖစ္ရပါမယ္။

အဲဒီလိုပဲ လူ႔ေလာက အသိုင္း အဝိုင္းထဲကို ဝင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ဖို႔၊ တည္ၾကည္ဖို႔၊ မွန္ကန္ ရဲရင့္ ဖို႔ စတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔ဆိုင္တဲ့ က်င့္ဝတ္ေတြကိုလည္း ကေလးတို႔ဟာ စာသင္ခန္းမ်ားမွတဆင့္ သင္ယူၾကရ မွာပါ။

က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားကို ျပန္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ စာသင္ခန္းမ်ားရဲ႕ ေလ့က်င့္ေပး ႏိုင္မႈဟာ အားရ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျခအေန မရွိႏိုင္ေသးတာကို ေတြ႔ေနရပါေသးတယ္။ ကေလးတို႔ဟာ ေက်ာက္သင္ပုန္းက စာေတြနဲ႔ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ထဲက စာေတြကို ဗလာစာအုပ္ထဲ ျပန္ကူးထည့္ၿပီးေတာ့ အလြတ္ က်က္မွတ္ ေနရတာကိုပဲ စာသင္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ေနၾကရရွာပါတယ္။

ကေလးတို႔ဟာ စာကို ကူးေရး၊ အလြတ္က်က္၊ လိုက္ဆိုေနရတာနဲ႔ပဲ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ သင္ယူရမယ့္၊ ေလ့က်င့္ရမယ့္ အရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဆံုး႐ံႈးၾကရပါေတာ့တယ္။ စာသင္ၾကားနည္း စနစ္ မွန္ကန္မႈ၊ စာ သင္ခန္း အတြင္း အခ်ိန္ခြဲေဝသံုးစြဲမႈ မမွန္မႈ (အခ်ိန္ ျဖဳန္းမႈ) မ်ားေၾကာင့္ ကေလးတို႔ ဆံုး႐ံႈးၾကရတဲ့အရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထဲက အေရးႀကီးတဲ့ အရာတခု ကေတာ့ တီထြင္ဖန္တီး ေရးသားျခင္း (Creative Writing) ပါပဲ။

အခုေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြ စာကို တီထြင္ ဖန္တီးၿပီးေတာ့ မေရးတတ္ေတာ့ဘူး၊ စာကို ဖန္တီး ေရးသားရတဲ့ အပိုင္းမွာ အားေတာ္ေတာ္နည္းလာၿပီ ဆိုတာကို ပညာေရးနယ္ပယ္နဲ႔ ထိစပ္သူ မိဘ၊ ဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးအမ်ားစု စာစီစာကံုး မေရးတတ္တာ၊ စာစီစာကံုးေတြကို အသင့္ေရးၿပီး  စာအုပ္ေတြထဲကေန ကူးခ်ေနၾကတာ၊ အလြတ္က်က္ၿပီးေတာ့ ေျဖေန ၾကတာကို က်မတို႔ ျမင္ေတြ႔ေနရပါၿပီ။

ဉာဏ္ရည္ ဉာဏ္ေသြး ညံ့ဖ်င္းသူကေလးမွသာ စာစီစာကံုးကို အလြတ္က်က္တာ မဟုတ္ဘဲ စာေတာ္ တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကေလးေတြလည္း စာစီစာကံုး ဆိုရင္ အလြတ္က်က္ရမယ့္ အရာလို႔ ေတြးၾကတာကို အံ့ဩဖြယ္ ေကာင္းေအာင္ပဲ က်မတို႔ ေတြ႔ေနရျပန္ပါတယ္။

ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရခ်င္လို႔ စာစီစာကံုး အပုဒ္ ၁၀ဝ အလြတ္က်က္ထားပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကေလးကိုေတာင္မွ က်မ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါကို ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ကေလးတို႔ဟာ ဘာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြတ္က်က္ ပစ္လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးၾက တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူငယ္တန္းကေန စလို႔ တက်က္တည္း က်က္လာရတာမို႔လို႔ စာက်က္တယ္ ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ စာသင္ယူေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖို႔ လုပ္ကို လုပ္ရမယ့္ စာသင္ၾကားနည္း တခုလို႔ေတာင္မွ ထင္ျမင္လာၾကတဲ့ အထိပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ စာစီစာကံုးကို ေရးတတ္ေအာင္ မေလ့က်င့္ဘဲ အလြတ္က်က္ဖို႔ အားထုတ္ၾက တာကို မလုပ္သင့္တဲ့ အရာရယ္ လို႔  သူတို႔  မသိၾကရွာပါဘူး။ သူတို႔တင္ မသိတာလား ဆိုေတာ့ သင္တဲ့ ဆရာေတြ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ကေလးတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ေရးတတ္ေအာင္လို႔ အားထုတ္ခိုင္းတဲ့ နည္းကို မသံုးၾကေတာ့ပါဘူး။ အလြယ္ပဲ ကူးေရးခိုင္း၊ အလြတ္ က်က္ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ဒါရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ကေလးတို႔ဟာ စာတပုဒ္ကို ေရးဖို႔ မေတြးတတ္၊ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ ပါဘူး။  ျမန္မာ စာဟာ  ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္စာမို႔လို႔ ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္း ေရးႏိုင္ေပမယ့္ ေရးရမယ့္ အေၾကာင္းကို ေတြးကို မေတြးတတ္ ေတာ့တာပါ။

ဥပမာ အေနနဲ႔ က်မ တူမေလး အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ့မယ္။ တူမေလးတို႔ သားအမိဟာ ေလးတန္း အစမ္း စာေမးပြဲ ျမန္မာစာ ေျဖအၿပီးမွာ အိမ္ေရာက္ လာပါတယ္။ သူတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဟိုဟာ မွန္တယ္၊ ဒီဟာေတာ့ မွားခဲ့တယ္နဲ႔ အမွန္အမွား တိုက္ေနတုန္း စာစီစာကံုးအေၾကာင္း ေရာက္လာပါေရာ။ တူမေလး က်က္ထားတဲ့ စာစီစာကံုုးေတြထဲက တပုဒ္မွ စာေမးပြဲမွာ မေမးပါဘူး။ ေမးတဲ့ေခါင္းစဥ္က “တို႔ေက်ာင္း” ပါ။

“တို႔ေက်ာင္းကို သမီး ဘယ္လို ေရးရမလဲ မသိဘူး။ ဒါနဲ႔ အဂၤလိပ္လို က်က္ထားတဲ့ တို႔ေက်ာင္းကို ျမန္မာလို စဥ္းစားၿပီးေတာ့ သမီးေရးလိုက္တယ္” လို႔ တူမေလးက ဆိုပါတယ္။ တူမေလးရဲ႕ အေျဖစကားကို က်မ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလးပဲ တုန္လႈပ္မိရပါတယ္။

ေလးတန္းေက်ာင္းသူ  က်မ တူမေလးဟာ ေက်ာင္းမွာ အဆင့္ (၁) အၿမဲရတဲ့ ကေလးပါ။ ျမန္မာစာ ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ေန႔တိုင္းတက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းအေၾကာင္း ကို ေရးဖို႔ သူ ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ပါဘူး။ သူ ေန႔တိုင္း တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းကို မ်က္စိေလးနဲ႔ ျမင္ၿပီးေတာ့ပဲ ေရးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေရးစရာေတြ တပံုႀကီးရွိေနေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

မေရးတတ္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းကို ထပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မေတြးတတ္လို႔ ပါပဲ။ ဘာလို႔ မေတြးတတ္လဲ ထပ္ေမးရင္ ေတြးက်င့္ မရွိခဲ့လို႔၊ ေတြးဖို႔ မသင္ေပးခဲ့လို႔ပါပဲ။ တီထြင္ဖန္တီး ေရးသားျခင္း ဆိုတဲ့ အတတ္ (Creative Writing) ဆိုတာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းေတြမွာ ဆိုရင္ေတာ့  ကေလးေတြကို  အေရးႀကီး သင္႐ိုးအေနနဲ႔ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ အရာပါ။

ဒီ တီထြင္ ဖန္တီးေရးသားျခင္း ဆိုတဲ့ အတတ္ဟာ ဘာေၾကာင့္အေရးႀကီးတယ္၊ ကေလးေတြကို ဘယ္လို သင္ၾကားေပးရမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ေနာက္တပတ္မွာ က်မ ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးပါဦးမယ္။     

ဧရာ၀တီ