ပါးလႊာေပါက္ၿပဲစ ျပဳေနေသာ ရာဘာဖိနပ္ကို စီးထားတဲ့ ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးဟာ ဆူညံစည္ကားေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနလ်က္က မၾကာခဏဆိုသလို လမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚက စိုးရိမ္မႈေတြကို လူမသိေအာင္ ခိုးဝွက္ လုပ္ေဆာင္ေနတာဟာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာရွိတဲ့ လူတိုင္းနီးပါးက သတိထားမိပါတယ္။
ဆီလိမ္းမထားတဲ့ နီရဲေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္၊ စုတ္ၿပဲမေနေပမယ့္ ေၾကမႊေနတဲ့ အက်ႌႏြမ္းေလးကုိ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ဒီကေလးငယ္ဟာ လူမ်ားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနရေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ မလံုၿခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနရတဲ့စိတ္က မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသား ေပၚလြင္ေနပါတယ္။
သူ႔ေရွ႕ခုံေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ထိေတာင္မထိေသးဘဲ၊ လမ္းဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထား တဲ့ လက္ထဲက ပိုက္ဆံလိပ္ေလးကို ျပန္ျဖန္႔ေရတြက္လိုက္လုပ္ရင္း ဂဏာမၿငိမ္လွတဲ့ ကေလးငယ္က ႐ုတ္တရက္ ဆိုင္ဝမွာ ရပ္လိုက္ တဲ့ အသက္ ၄၀ နီးနီး အမ်ိဳးသားတဦးကို ေတြ႔လိုက္ရင္ပဲ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အသံနဲ႔ “ေဖႀကီး..သားဒီမွာ”လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္စဥ္မွာ အေဖ အေခၚခံရတဲ့သူက သားဆီကို မေျပး႐ုံတမယ္ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ဝင္လာပါေတာ့တယ္။
႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ေျပးမဖက္ၾကေပမယ့္၊ သားဆီကို လွမ္းလာတဲ့ အေဖတေယာက္ရဲ႕ အေပ်ာ္က ျမင္သူတိုင္း ခံစား မိေအာင္ အဲဒီအမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသားေပၚေနပါတယ္။ ကေလးငယ္ရွိတဲ့ စားပြဲကို ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေဖေရာ သားပါ ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားေလာက္ေအာင္ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ ေနၾကပါတယ္။
အမ်ိဳးသားရဲ႕ ဖိနပ္ထိပ္ပိုင္းမွာ အနည္းငယ္ေပါက္ၿပဲေနပါတယ္။ ေျမနီေရာင္ ရြံ႕ဗြက္ေတြ ေပက်ံေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီး အေရာင္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ ေခြ်းနံ႔ေတြ ရေနတဲ့ သူ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ယူနီေဖာင္းအက်ႌရဲ႕ လက္ေမာင္းရင္းမွာရွိတဲ့ တံဆိပ္တခုက သူ႔ရဲ႕ မိခင္ဌာနကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။
အေရာင္မိႈင္းၿပီး အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ စစ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္စံုနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ လူႀကီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းက တင္းမာ ခက္ထန္ေနေပ မယ့္ “ေဖႀကီး” ဆိုတဲ့ ေခၚဆိုသံနဲ႔အတူ သားကို ေတြ႔ရခ်ိန္မွာ တင္းမာေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလ်ာ့ပါးသြားၿပီး ႏူးညံ့ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ “မင္းအေမေရာ ေနေကာင္းလား”လို႔ ေမးလုိက္သံကို ၾကားရပါတယ္။
အေဖလုပ္သူက သားျဖစ္သူမွာထားတဲ့ ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ကိုင္လိုက္ၿပီး ေအာက္ခံပန္ကန္ျပားထဲ လက္ ဖက္ ရည္ တခ်ိဳ႕ကိုထည့္ၿပီးသူ႔အတြက္ ထားလိုက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကိုေတာ့ သားဆီကုိ ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ စားေသာက္ စရာ ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြ ထပ္မွာၿပီး ႏွစ္ေယာက္မွ်စားရင္း သူတို႔ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အျပန္အလွန္ မာန္ပါပါနဲ႔ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
စားေသာက္ၿပီး က်သင့္ေငြ ရွင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ပိုေငြ ၅၀၀၀ က်ပ္ မေက်ာ္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို သားျဖစ္သူဆီ လွမ္းေပးခ်ိန္မွာေတာ့ မုန္႔ဖိုးရတဲ့ သားက တျခားကေလးေတြလို ေပ်ာ္တဲ့ အရိပ္ေယာင္ မရွိဘဲ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ လွမ္းယူလိုက္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလို ပိုက္ဆံေပးလိုက္တာက သားျဖစ္သူကို ျပန္ခိုင္းသလို အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ေနလို႔ပါ။ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားတဲ့ သားျဖစ္သူကို စိုစြတ္တဲ့ မ်က္၀န္းနဲ႔ ေမးေက်ာေတြ ေထာင္ထတဲ့အထိ အံႀကိတ္ရင္း အေဖျဖစ္သူက ေငးၾကည့္လို႔ ေနပါတယ္။
အဲဒီ အေဖျဖစ္သူ အမ်ိဳးသားက ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ အေျခစိုက္ အစိုးရစစ္တပ္က တပ္မေတာ္သား တဦးျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံ ေတာ္ ကာကြယ္ေရး တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသူ တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္သား အခ်င္းခ်င္း ေခၚေ၀ၚသံုးႏႈန္းၾကတဲ့ ဆရာႀကီး (ေခၚ) တပ္စုတစုရဲ႕တပ္ၾကပ္ႀကီး ရာထူးအဆင့္ ပိုင္ဆိုင္ထားသူ တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ရာထူးရွိပါေစ ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြကသာ စစ္ေျမျပင္ အေျခအေနကို စစ္ေဆးၿပီး အတည္ျပဳရတဲ့ အေရးပါေသာ ရာထူးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ သားျဖစ္သူက ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာဆိုပါတယ္။
သားျဖစ္သူက လမိုင္လို႔ေခၚတဲ့ ၁၂ အရြယ္ ၇ တန္း ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္နဲ႔အတူ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕က ဒုကၡသည္စခန္းမွာအလုပ္ လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ေနသူ တေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဖခင္ေရွ႕တန္းက ျပန္လာတာကို မိခင္ျဖစ္သူ မသိေအာင္ လာႀကိဳတာ ျဖစ္ၿပီး ဖခင္နဲ႔ ၄ လေက်ာ္ၾကာ ေတြ႔ရျခင္း မရွိဘဲ အခုမွ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ရတာလို႔ သားျဖစ္သူက ေျပာပါတယ္။
“က်ေနာ့္ အေဖက တပ္ၾကပ္ႀကီးပါ။ က်ေနာ့္ အေမက ကခ်င္။ က်ေနာ့္အေမရဲ႕အဘိုးအဘြားေတြက လိုင္ဇာနားက မန္ဒိန္းပါရြာမွာ ေနတာပါ။ စစ္ျဖစ္ေတာ့ အေဖက ရြာကိုဝင္တဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါတယ္ေလ။ အေမက သူ႔မိဘေတြ ဘဝပ်က္ေတာ့ အေဖ့ကို မေခၚေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ကိုလည္း မေတြ႔ခိုင္းဘူး။ က်ေနာ္က အေဖ၊ အေမနဲ႔ တူတူေနခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက က်ေနာ့္ အေဖကို လူဆိုးလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖ့ကို ခ်စ္တယ္”လို႔ လမိုင္က ဆိုပါတယ္။
မိခင္နဲ႔အတူ ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေနေနရတဲ့ လမိုင္ဟာ ဝင္ေငြရဖို႔အတြက္ အေမနဲ႔အတူတူ ပယင္းေသြးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနသူ ပါ။ ဖခင္နဲ႔အတူ ျပန္ေနဖို႔ မိခင္ကို ေျပာမရတဲ့အဆံုး အခုလို ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ေရွ႕တန္း မသြားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ၂ ပတ္ တႀကိမ္ ဖခင္ ဆီ လာေတြ႔သလို ဖခင္ကလည္း သူ႔ေက်ာင္းကို လာေတြ႔တယ္လို႔ လမိုင္က ေျပာျပပါတယ္။
“က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖနဲ႔အတူ ျပန္ေနခ်င္တယ္။ တိုက္ပြဲဘာေၾကာင့္ ျဖစ္လဲ က်ေနာ္မသိပါဘူး”လို႔ လမိုင္က ေျပာပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြကို မုန္းတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ဖခင္စစ္သားႀကီးကို အားက်ၿပီး စစ္သားျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
လမိုင္က အေဖ့လို စစ္သားျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ အေမရဲ႕စိတ္နာမႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာဆို မုန္းတီးမႈေတြေၾကာင့္ သာမန္ကေလးေတြလို ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို ရဲရဲတင္းတင္း ထုတ္ေဖာ္ မေျပာရဲေတာ့ဘဲ ၿမိဳသိပ္ေနခဲ့ရသူ တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“ေဆာ့တိုင္း က်ေနာ္က စစ္သား လုပ္တယ္။ က်ေနာ္က အေမ့ကို စစ္သား႐ုပ္ ဝယ္ခိုင္းရင္ေတာင္ မရဘူး။ အေမက ကစားတာ ေတာင္ လက္မခံဘူး။ က်ေနာ့္ကို စစ္သားလုပ္မယ္။ စစ္ဗုိလ္လုပ္မယ္ ေျပာရင္ အေဖ့လိုပဲ သူ႔ကို မေခၚနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္။ အေမ့ကို လည္း က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္”လို႔ လမိုင္က ေျပာပါတယ္။
စစ္ေၾကာင့္ မိဘနဲ႔ တကြဲစီ ေနလာရတဲ့ လမိုင္က မိဘေတြနဲ႔ အတူတူေနမယ္ ဆိုတဲ့ သူ႔အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
လမိုင္ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူက စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ဘဝပ်က္ရတဲ့ အတြက္ စစ္ ဆိုတဲ့ စကားသံကို မၾကားခ်င္ေအာင္ မုန္းတီးေနသလို ခင္ပြန္း ျဖစ္သူကိုလည္း အထက္အမိန္႔တခုနဲ႔ မိသားစုၾကားမွာ အထက္အမိန္႔ကိုသာ လက္ခံလိုက္နာခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ အတူ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ခံယူထားတာေၾကာင့္ အေတြ႔မခံေတာ့တာလို႔ ေျပာဆိုပါတယ္။
လမိုင္ရဲ႕ မိခင္ မမိုင္မိုင္က“က်မကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာလည္း သူ႔ကို ယူမိတာ မွားတယ္လို႔ ျမင္ တယ္။ တျခား မေကာင္းတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ က်မ မိဘေတြအေပၚမွာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ က်မနဲ႔ သူက သူ ဒုတပ္ၾကပ္ ျဖစ္ ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘာတိုက္ပြဲမွ မျဖစ္ဘူး။ အခုေတာ့ ဒုကၡေပးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနသူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူ႔ေမးေမး တပ္ကဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မႏွစ္သက္ၾကဘူး”လို႔ ေျပာပါတယ္
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ကခ်င္ေဒသမွာ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ရြာလံုးကြ်တ္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ရၿပီး အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္း က မိဘေတြနဲ႔ ကင္းကြာခဲ့ရသလို အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ညီမျဖစ္သူကိုလည္း အခု အခ်ိန္အထိ ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ျခင္း မရွိေသးဘူးလို႔ ဆို ပါတယ္။
“အေဖနဲ႔ အေမက လိုင္ဇာဘက္ ေရာက္သြားတယ္ ၾကားတယ္။ အစ္မေတြနဲ႔ေတာ့ အဆက္အသြယ္ မရေသးေတာ့ ဘယ္မွာလဲ မသိ ဘူး။ အခုထိလည္း အိမ္မျပန္ရေသးဘူး။ က်မတို႔ေတြ ဘဝက ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ တခ်ိန္ကလို မိသားစုေတြနဲ႔ ေအး အတူ ပူအမွ် ေနခ်င္တယ္”လို႔လည္း မမိုင္မိုင္ က ေျပာဆိုပါတယ္။
လမိုင္ရဲ႕ ဖခင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးကေတာ့ စစ္သားတိုင္း စစ္တိုက္ရလို႔ ေပ်ာ္သူမရွိေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္ ကာကြယ္ေရးအတြက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
“တိုက္ရခိုက္ရလို႔ ေသတဲ့သူေသ၊ ခႏၶာကိုယ္ ခြ်တ္ယြင္းၿပီး ဘဝေသသူေတြ အမ်ားႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုျဖစ္လို႔ သနားသူ မရွိဘူး။ စစ္ကို ဘယ္တိုက္ခ်င္မလဲ။ က်ေနာ္တို႔လည္း တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ပါတယ္”လို႔လည္း သူကဆိုပါတယ္။
စစ္ပြဲေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ သူ႔မိသားစု ၿပိဳကြဲေစခဲ့တဲ့အျပင္ အထက္အမိန္႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ေျပာျပဖို႔ ျငင္းဆန္ ခဲ့ေပမယ့္ အေဖ စစ္သားျဖစ္တဲ့အတြက္ သားျဖစ္သူကို လူမုန္းမ်ားမွာေတာ့ စိုးရိမ္တယ္လို႔ လမိုင္ရဲ႕ ဖခင္က ေျပာပါတယ္။
“ျပည္သူေတြ ဘာေၾကာင့္ စစ္သားေတြကိုမုန္းလည္း က်ေနာ္ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံကာကြယ္ဖို႔ေတာ့ စစ္သားလိုတယ္။ စစ္သားေတြက အခြင့္ထူးခံလို႔ ထင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေအာက္ေျခက စစ္သားေတြ လာၾကည့္ပါဦး။ အာဏာကို အလြဲသံုးစား လုပ္ၾက တဲ့ လူေတြေၾကာင့္ အကုန္လံုး သိမ္းက်ံဳး ေျပာခံရတာ ဆိုးပါတယ္။ သားကြဲ မယားကြဲနဲ႔ အသက္ကိုေတာင္ မပိုင္ၾကတာ။ က်ေနာ္ တို႔မွာ ခံစားခြင့္ ဘာေတြရွိလဲ၊ ဒါေတြက်ေတာ့ မျမင္ၾကေတာ့ဘူး”လို႔လည္း လမိုင္ရဲ႕ ဖခင္က ဝမ္းနည္းသံနဲ႔ ေျပာဆိုပါတယ္။
လူအမ်ားစု သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခြင့္ထူးခံ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အခြင့္ထူးခံၿပီး ရာထူးေနရာအတြက္ စစ္ကို ဖန္တီးသူေတြ၊ အခြင့္ထူး ရဖို႔ တပ္မေတာ္ထဲ ဝင္ၿပီး ရပ္တည္သူေတြ ရွိေနသလို အသံုးခ်ခံ ယႏၲရား အျဖစ္နဲ႔ ဘဝေပ်ာက္သူေတြ၊ အသက္ေပ်ာက္သူေတြ၊ ခႏၶာစြန္႔ၿပီး ဒုကၡေရာက္သူေတြလည္း ရွိေနတာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ အေနနဲ႔ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ တပ္မေတာ္ ျဖစ္ဖို႔ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ဖို႔ လိုအပ္ ေနၿပီလို႔လည္း သူက ဆိုပါတယ္။
ခ်င္း တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္း ဆာေခါင္းကလည္း အရင္က တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရဖို႔နဲ႔ ကာကြယ္ေရး အတြက္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားခဲ့ၾကတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြကို လူတိုင္းက ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း မွာ အာဏာအလြဲသံုးစား ျပဳလုပ္မႈေတြ ရွိလာတာေၾကာင့္ အခုလို ျပႆနာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
“တပ္မေတာ္သားေတြမွာ ဒီလို အစဥ္အလာေကာင္းေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကမွ ဒါကို မျမင္ႏိုင္ၾကတာက ဦးေနဝင္းနဲ႔ နဝတ လက္ထက္က သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲဖို႔ တပ္မေတာ္ကို ယႏၲရား တခုလို သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ဒီယႏၲရားက အရွိန္ မသတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါကို အရွိန္သတ္ႏိုင္ဖို႔ လိုေနၿပီ”လို႔ ေဒါက္တာ ဆလိုင္းလ်န္မႈန္း ဆာေခါင္းက ေျပာဆိုပါတယ္။ ။
ေမခ
The Irrawaddy
No comments:
Post a Comment