ဤ ၀ါဆုိျခင္း၀ါကပ္ျခင္းသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကပင္ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ပညတ္ခ်က္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရသည္။ ဘုရားရွင္ ဤပညတ္ခ်က္ကို မထုတ္ျပန္မီက ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ တစ္ေနရာတည္း တစ္ေက်ာင္းတည္း၌ အျမဲသီတင္းသံုးေတာ္မမႈၾကဘဲ ၁၂-လရာသီပတ္လံုး ေနပူ မိုးရြာ မေရွာင္ ခရီးလွည့္လည္ၾကြသြားေတာ္မႈေနၾကသ
ထုိအျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာာ လူတုိ႔သည္ “သာသနာပ တိတၳိတုိ႔သည္ပင္ မိုးအခါ၌ ခရီးမ်ားမသြားၾကဘဲ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ေနထုိင္ၾကကုန္၏။ ယုတ္စြအဆံုး ေက်းငွက္ တိရစာၦန္တုိ႔သည္ပင္ မိုးတြင္းအခါ၌ အသိုက္ အျမံဳတုိ႔တြင္ ခိုေအာင္းကာ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသး၏။ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ခရီးသြားလာေနၾကဘိသနည္း၊ ထုိရဟန္းေတာ္တုိ႔ ခရီးသြားလာေနၾကသျဖင့္ သီးႏွံပင္ ျမက္သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ သတၱ၀ါငယ္ေလးမ်ား ေသၾကပ်က္စီးၾကရ၏”ဟု ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္စကား ဆုိၾကကုန္၏။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားတြင္ ပုရိမ၀ါကပ္ၾကမည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါဆုိလျပည့္ ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔မွ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔အထိ လည္းေကာင္း၊ ပစၦိမ၀ါကပ္ၾကမည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၁-ရက္ေန႔မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ လည္းေကာင္း၊ ၀ါကပ္ရာေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းတုိက္၌ အျမဲေနထုိင္ၾကရမည္ဟု ပညတ္ေတာ္မႈခဲ့သည္။
ထုိအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ဘုရားရွင္ထံမွ ကမၼဌာန္းတရားမ်ား နာယူကာ မိမိတု႔ိ ၀ါဆုိ ၀ါကပ္လုိရာ တစ္ေက်ာင္းေက်ာင္း၌ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ေနထုိင္ၾကလ်က္ တရားရူမွတ္ပြားမ်ားကာ ေနထုိင္ၾကကုန္၏။ ထုိသို႔ ရဟန္းေတာ္တို႔ ၀ါတြင္း သံုးလပတ္လံုး တရားပြားမ်ားၾကသျဖင့္ ထုိရဟန္းေတာ္တုိ႔ အမွီျပဳေနထုိင္ရာ ျမိဳ႕ရြာေနလူ အေပါင္းတုိ႔လည္း ၀ါတြင္းကာလ၌ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ရျခင္း၊ သီလေဆာက္တည္ရျခင္း၊ တရားဘာ၀နာၾကားနာရူမွတ္ရျခင္းအက်
ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိလူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ျမိဳ႕ရြာ ေက်ာင္းမ်ား၌ ၀ါကပ္ၾကမည့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္တုိ႔ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ တရားရူမွတ္ပြားမ်ားႏုိင္ၾကေစရန္
ထုိသို႔ သံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆုိလတြင္ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾကသည့္အခ်ိန္၌ လူမ်ားစြာတုိ႔ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ပူေဇာ္ၾကသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၀ါဆုိပြဲေတာ္ဟု ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ထံုးစံတစ္ရပ္အျဖစ္ ယေန႔တုိင္ ထင္ရွား လ်က္ ျပဳလုပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္ေပသည္။
No comments:
Post a Comment