မြန္ တိုင္းရင္းသား မ်ားစုေနထုိင္ရာ ေက်းရြာအခ်ိဳ႕တြင္ ကေလးငယ္မ်ား ေက်ာင္းထြက္ရျခင္းသည္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္အလွမ္းေဝးသည့္အတြက္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ အသက္အႏၲရာယ္ လံုၿခံဳမႈ အာမခံခ်က္ မရွိျခင္းသည္ တစ္ခ်က္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္ဟု မြန္ျပည္နယ္ လူ႔အခြင့္အေရးေဖာင္ေဒးရွင္း လက္ေအာက္တြင္ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးအခြင့္အေရး အစီအစဥ္မွ တာဝန္ရွိသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ မိေထာခ်မ္းက မဇၥ်ိမကို ေျပာသည္။မြန္ျပည္နယ္ရွိ ေရးၿမိဳ႕နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္ရွိ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္၊တနသၤာရီတုိင္းရွိ ေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္ စသည္တုိ႔တြင္ မြန္လူမ်ိဳးအမ်ားစုေနထုိင္ရာေက်းရြာေပါင္း ၁၇ ရြာမွ ရြာသူ၊ သား ၁၄၆ ဦးကို မြန္ျပည္လူ႔ အခြင့္အေရး
ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ကြင္းဆင္းေလ့လာခဲ့ရာတြင္ တနသၤာရီတုိင္းရွိေရျဖဴၿမိဳ႕နယ္မွ မူလတန္းေက်ာင္းသူ တစ္ဦး အဓမၼျပဳက်င့္ခံရျခင္းသည္ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား စိတ္မခ်ရျခင္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္ကို
ေတြ႔ရသည္ဟုလည္း ၎က ဆိုသည္။
“အစ္မတုိ႔ ေလ့လာခဲ့တဲ့ ရြာေတြမွာက တစ္ရြာမွာ မူလတန္းရွိတယ္ဆုိ၊
ေနာက္တစ္ရြာမွာ မူလတန္း မရွိဘူး။ အထက္တန္းနဲ႔ အလယ္တန္းပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ရြာက ကေလးေတြက ေနာက္ရြာမွာ သြားတက္ ရတယ္။ အရမ္းေဝးတဲ့ အခါက်ေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အႏၲရာယ္က စိတ္မခ်ရေတာ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က မူလတန္း ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦး အဓမၼျပဳက်င့္ ခံရတယ္။ လံုၿခံဳမႈ မရွိဘူးလို႔ု မိဘေတြက ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ လမ္းကလည္း မေကာင္းဘူးေလ” ဟု ၎က ေျပာသည္။
မြန္ျပည္နယ္ရွိ ကေလးငယ္မ်ားသည္ အမ်ားျပည္သူသံုး ခရီးသြားပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ မရွိျခင္း၊ မုိးရာသီတြင္ ေရႀကီးျခင္း၊ ေက်ာင္းသြားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လံုၿခံဳမႈ မရွိျခင္း၊ ေနထုိင္ရာ ေက်းရြာႏွင့္စာသင္ေက်ာင္း ေဝးကြာမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစားေနရျခင္း၊စီးပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္ အိမ္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ရျခင္း စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရျခင္းမ်ား ျဖစ္သည္ဟုလည္း ယင္းစစ္တမ္းအရ သိရသည္။
ထုိ႔ျပင္ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ စာေရးကိရိယာမ်ား၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အျခားေသာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းမ်ား မရွိျခင္းတုိ႔အျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမ အေရအတြက္ မလံုေလာက္ျခင္း၊ အျခားေသာ အေၾကာင္းကိစၥေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက စာသင္ၾကားျခင္း မျပဳလုပ္ႏုိင္ျခင္း၊ အေျပာင္းအေရြ႕ ျမင့္မားျခင္း၊ သင္ၾကားေရး အေတြ႔အႀကံဳ ႏုနယ္ျခင္း၊ တတ္ေျမာက္မႈအဆင့္ မမီျခင္းစသည့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္လည္း ပါဝင္သည္။
mizzima
No comments:
Post a Comment