ေမွ်ာ္ရပါသည္ သာယာဝတီမွ အျပန္ေန႔မ်ားဆီ

ဇြန္လ ၂ ရက္ မြန္းလြဲ၁နာရီ သာယာဝတီၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုး။
သာယာဝတီၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုး တရားခြင္တစ္ခုတြင္ သာမန္တရားခြင္ထက္ လူဦးေရ အဆမတန္ပိုမ်ားေနသည္။ အေၾကာင္းမွာ ပညာေရးဥပေဒသပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဝန္းရံျပည္သူမ်ားအား ကိုးႀကိမ္ေျမာက္ ႐ံုးထုတ္စစ္ေဆးတာမို႔ တရားစြဲခံရသူေတြကလည္း အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္။ ၎တို႔၏ ေဆြးမ်ဳိးသားခ်င္း မိဘေဆြမ်ဳိး မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သတင္းရယူၾကမည့္ မီဒီယာသမားမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကတာမို႔ တရားခြင္က မစည္ကားသင့္ဘဲ စည္ကားေနေလသည္။

တရားသူႀကီးက တရားခြင္စတင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ေရွ႕ေနမွတစ္ဆင့္ စာခ်ဳပ္တစ္ခုေရာက္လာခဲ့သည္။ စာခ်ဳပ္က ထူးထူးျခားျခားေတာ့မဟုတ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ တရားသူႀကီး ႐ုတ္တရက္ နည္းနည္းအံ့ၾသသြားပံုရသည္။ သတို႔သားမွာ တရားခြင္တြင္ မၾကာမီစစ္ေဆးေတာ့မည့္ ဖမ္းဆီးအထိန္းသိမ္းခံ၊ တရားစြဲဆိုခံထားရသည့္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။

တရားသူႀကီးက ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ တံဆိပ္တံုးထုေပးလိုက္သည္။ ေရွ႕ေနက တရားစြဲခံေက်ာင္းသားႏွင့္ ၎၏ခ်စ္သူ အမ်ဳိးသမီးေလးကို ေခၚယူကာ လက္မွတ္လာထုိးခုိင္းသည္။ တရားစြဲခံထားရသည့္ ေက်ာင္းသားက ဆံပင္က ခပ္ေကာက္ေကာက္၊ ခႏၶာကိုယ္က ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေလး။ သူႏွင့္လက္ထပ္မည့္ အမ်ဳိးသမီးကေလးက သူ႔ထက္ နည္းနည္းပုၿပီး ခႏၶာကိုယ္က ဝဝကစ္ကစ္ေလးဆိုေတာ့ တရားခြင္ထဲေရာက္ေနတဲ့သူေတြ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိၾကသည္။

ေရွ႕ေနက လက္ထပ္ လက္မွတ္ေရးထုိးပြဲ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးလိုက္ေတာ့ တရားစြဲဆုိခံထားရတဲ့သူေတြေရာ လာေရာက္အားေပးၾကတဲ့သူေတြပါ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာက တရားခြင္ဆိုတာ ေမ့သြားပံုရသည္။ လက္ခုပ္ေတြထတီးၾကသည္။ ရယ္ေမာသံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ထုိေန႔က သာယာဝတီတရား႐ံုးမွ တရားခြင္သည္ မည္သည့္တရားခြင္မွာမွ မႀကံဳဖူးသည့္ ၾကည္ႏူးမႈေတြျဖင့္ ျဖတ္သန္းခြင့္ရခဲ့ေလသည္။

တရားခြင္တြင္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည့္ စံုတြဲေလးမွ အမ်ဳိးသားျဖစ္သူမွာ ကိုရဲဝင့္ေအာင္(ခ) ေရႊၾကယ္မိုးဟု အမည္ရၿပီး ပညာေရးဥပေဒ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အသက္ (၂၂)ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီး ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္တြင္ တတိယႏွစ္ဒႆနိက အေဝးသင္တက္ေရာက္ေနသူျဖစ္ၿပီး ဗကသအဖြဲ႕ဝင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ မတ္လ ၁၀ ရက္က ဒီမိုကေရစီပညာေရးလႈပ္ရွားမႈ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီ၏ ပင္မသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို လက္ပံတန္းၿမိဳ႕တြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြင္းခဲ့ခ်ိန္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္လည္း သပိတ္ထဲပါဝင္ေန၍ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံလိုက္ရသည္။

သာယာဝတီအက်ဥ္းေထာင္မွာ ဖမ္းဆီး၊ ပုဒ္မေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ တရားစြဲဆိုခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဝန္းရံျပည္သူေတြထဲ ကိုရဲဝင့္ေအာင္လည္း ပါခဲ့သည္။  အမ်ဳိးသမီးကေလးကေတာ့ အသက္ (၂၃)ႏွစ္အရြယ္ မေရႊစင္ရတနာသိန္းဟုေခၚၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္(၁) ရန္ကုန္၌ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(ခ) တက္ေရာက္ေနသူေလးျဖစ္သည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္က ဒလၿမိဳ႕နယ္မွာေနသည္။ ရာဇသႀကႍရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ‘ဒို႔ေက်ာင္း’ဟု အမည္ရသည့္ အခမဲ့စာသင္ေက်ာင္းကေလး တည္ေထာင္ထားသည္။ သူ႔ေက်ာင္းေလးမွာ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္း၊ ဆယ္တန္း က်ဴရွင္မတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ လာတက္ၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာသီးသန္႔လည္း သင္ေပးသည္။ သူ႔ေက်ာင္းေလးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနားေလးမွာ ဘုန္းႀကီးေပးထားသည့္ တဲေလးေပၚ မည္ကာမတၱဖြင့္ထားရသည့္ ေက်ာင္းေလးသာျဖစ္သည္။ အေဆာက္အအံုက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔၊ ဝါးၾကမ္းေတြက က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ။

ေက်ာင္းေအာက္မွာ ဘဲေတြေက်ာင္းေလ့ရွိတာမို႔ ဖင္ထုိင္ခ်စာသင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တင္ပါးကို ဘဲေတြက လာလာတြတ္တတ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ဘဲအဆိတ္ခံၿပီး စာသင္ရသည္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားေတြတင္ပါး ဘဲအဆိတ္မခံရဘဲ စာေအးေအးေဆးေဆး သင္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းဝါးၾကမ္းခင္းကို ပ်ဥ္ကေလးခင္းဖို႔ ဆႏၵရွိလာသည္။ သို႔ေပသိ ဆႏၵသာရွိသည္။ သူ႔တြင္ ဝင္ေငြကမရွိ။ မိသားစုကလည္း စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္႐ံုမို႔ အင္တာနက္လူမႈကြန္ရက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာကတစ္ဆင့္ အလွဴခံရပါေတာ့သည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကို မၾကာခဏ ဝင္ေရာက္ၾကည့္တတ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးရွိပါသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးေလးမွာ ကိုရဲဝင့္ေအာင္၏ ဇနီးေလာင္းျဖစ္လာမည့္ ေဆးေက်ာင္းသူ မေရႊစင္ရတနာသိန္းပင္ျဖစ္သည္။ မေရႊစင္က စာဖတ္တာ ဝါသနာပါသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ကလည္း ေရႊၾကယ္မိုးကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာေတြေရးသည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာတင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသည့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္၏ ကဗ်ာေတြ ဝင္ဝင္ဖတ္ရင္း ‘ဒို႔ေက်ာင္း’ေလးအတြက္ အလွဴခံတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္ရဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းကေလး ပ်ဥ္ခင္းဖို႔ မေရႊစင္နဲ႔ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ၂၀၁၄ ဇန္နဝါရီတြင္ သြားလွဴျဖစ္ၾကသည္။ သြားလွဴရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကေလးဝန္းက်င္က ႏြမ္းပါးမႈေတြ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ ျမင္လာခဲ့သည္။ ကိုယ္တိုင္က ေဆးေက်ာင္းေရာက္သည္အထိ မပူမပင္မေၾကာင့္မၾက ပညာသင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ခဲတံ၊ စာအုပ္ကအစ မဝယ္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေတြ႕လာရသည္။

ေက်ာင္းမွာ ပညာဒါနလာျပဳၾကသည့္ ဆရာအခ်ဳိ႕ရွိေပမယ့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္တစ္ေယာက္သာ ပင္တိုင္လိုျဖစ္ေနသည္။ ဆရာအင္အားနည္းေသးတာမို႔ စာလာသင္ျပေပးရန္ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စားလာခဲ့သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ လိုလိုလားလားရွိတာမို႔ စာသင္ေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ မေရႊစင္က ေက်ာင္းတက္ေနဆဲမို႔ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ လာသင္ေပးရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ေက်ာင္းပိတ္ေပမယ့္ နံနက္ ၆ နာရီေလာက္ထကာ ျပင္ဆင္ၿပီး အဓိပတိအဝါကို ၄၅ မိနစ္ေလာက္စီးကာ ပန္းဆုိးတန္းမွတ္တိုင္ဆီ ခ်ီတက္ရသည္။ ပန္းဆုိးတန္းမွတစ္ဆင့္ သေဘၤာဆိပ္ဆီ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ထပ္လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သေဘၤာကို ၁၀ မိနစ္ေလာက္ထပ္စီးၿပီး ရန္ကုန္ျမစ္ကိုျဖတ္ရသည္။ ဒလဘက္ေရာက္ေတာ့ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ထပ္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးမွ ‘ဒို႔ေက်ာင္း’ေလးဆီ ေရာက္သည္။ ေက်ာင္းမွာ မေရႊစင္က သခ်ၤာႏွင့္႐ူပေဗဒ သင္ေပးျဖစ္သည္။

ထုိသို႔ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရင္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္ႏွင့္ မေရႊစင္ ရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။ ရင္းႏွီးေပမယ့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္က စတာေနာက္တာမ်ဳိးမရွိ။ အက်ႌစတစ္ေကာ္လာအျဖဴ၊ ကခ်င္ပုဆုိး အကြက္က်ဲက်ဲႀကီးကို ဝတ္ဆင္ကာ ခပ္တည္တည္ေနေလ့ရွိသည္။

သို႔ေပသိ စာသင္ေနရင္း မေရႊစင္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခုိးခိုးၾကည့္တာမ်ဳိးေတြ ႀကံဳလာရသည္။ ေန႔ခင္း ထမင္းစားနားခ်ိန္မ်ဳိး၊ ညေန ၄ နာရီ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ဳိးဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႕က ကုကၠိဳပင္ေအာက္က ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနသည့္ မေရႊစင္နား ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ မေရႊစင္ ကဗ်ာေတြခံစားတတ္ေၾကာင္းသိသူမို႔ သူ႔ရဲ႕ ပင္ကိုေရးကဗ်ာေလးေတြ၊ ေနာက္ၿပီး သူႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ တာရာမင္းေဝ၏ ကဗ်ာေလးေတြ ရြတ္ျပလာတတ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ရည္ရြယ္သည့္ ကဗ်ာမ်ဳိးဆုိလွ်င္ ကဗ်ာထဲက အမ်ဳိးသမီးေနရာတြင္ မေရႊစင္နာမည္အစားထုိးကာ ဖတ္ျပလာတတ္သည္။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ မနက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ သေဘၤာႏွင့္အတူ ပါလာမည့္ မေရႊစင္ကို ဒလသေဘၤာဆိပ္ကေန ကိုရဲဝင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ လာလာႀကိဳေတာ့သည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္လည္း ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ဆီ ျပန္လိုက္ပို႔လာတတ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ မေရႊစင္ႏွင့္ သေဘၤာအတူစီးကာ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းထိပါ လိုက္ပို႔လာခဲ့သည္။ သေဘၤာစီးရင္း ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ဝဲပ်ံေနသည့္ စင္ေရာ္ေတြကို တစ္ထုပ္ငါးဆယ္တန္ ဘယာေၾကာ္လံုးေလးေတြ ဝယ္ေႂကြးရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၾကည္ႏူးမႈေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ ညဘက္အိပ္ရာဝင္ခါနီးတိုင္းလည္း ဖုန္းေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ဧၿပီလဆန္းပိုင္းမွာေတာ့ မေရႊစင္ ေမွ်ာ္လင့္ေတြးထင္ထားသည့္အတိုင္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစကားေတြ ဖိတ္စဥ္က်လာခဲ့သည္။ တစ္သက္လံုး လက္တြဲခ်င္လို႔ စဥ္းစားေပးရန္ ခြင့္ပန္လာခဲ့သည္။ မေရႊစင္ကလည္း နဂိုကတည္းက ကိုရဲဝင့္ေအာင္အေပၚ ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးသား။ သို႔ေပသိ မိန္းမသားမို႔လား။ ‘‘မိန္းကေလးဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ မူရတာေပါ့’’ဟုေျပာရင္း မေရႊစင္ ရယ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့မမူလိုက္။ ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဝမ္းသာေစမည့္ အေျဖစကား မေရႊစင္တစ္ေယာက္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ရည္းစားျဖစ္လာေတာ့လည္း ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ သူနဲ႔ကိုယ္ ခပ္တန္းတန္း။ ေက်ာင္းအားခ်ိန္က်မွ ကဗ်ာေလးစာေလးအေၾကာင္း ကုကၠိဳပင္ရိပ္တြင္ထုိင္ကာ ေျပာျဖစ္တာေလာက္သာရွိသည္။ ဒီၾကားထဲ ကိုရဲဝင့္ေအာင္က ပါတီတစ္ခုမွာ ဝင္ေရာက္ထားတာမို႔ ပါတီလႈပ္ရွားမႈေတြရွိသည္။ ဗကသေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ဝင္လည္းျဖစ္တာမို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာလည္း ဝင္ပါရသည္။ ထုိလႈပ္ရွားမႈေတြထဲ မေရႊစင္လည္း လိုက္ပါစီးေမ်ာရေတာ့သည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္က ေရွ႕မွာ ေႂကြးေၾကာ္ခ်ီတက္ေနလွ်င္ မေရႊစင္က ေနာက္က ဗီႏိုင္းစကိုင္ကာ လိုက္ပါလာတတ္သည္။

၂၀၁၅ ဇန္နဝါရီ ၂၀ ရက္ကစၿပီး ခရီးရွည္လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသားပညာေရးဥပေဒ သပိတ္ေမွာက္စစ္ေၾကာင္းသည္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈ မွာေတာ့ လက္ပံတန္းမွာ ေခတၱနားေနရသည္။

မူလအစီအစဥ္ကေတာ့ ကိုရဲဝင့္ေအာင္တို႔တစ္ေတြ ရန္ကုန္ကေနေစာင့္ၿပီး ပူးေပါင္းကာ ဆႏၵျပဖို႔ စီစဥ္ထားတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပင္မသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို လက္ပံတန္းၿမိဳ႕မွာ အာဏာပိုင္ေတြက ပိတ္ဆို႔တားဆီးတာေတြ ျဖစ္လာသည္။ အင္တာနက္လူမႈကြန္ရက္ေတြမွာလည္း ၾကားရတဲ့အေျခအေနေတြက သိပ္မေကာင္း။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္လည္း မေရႊစင္ႏွင့္တုိင္ပင္ကာ သပိတ္ေမွာက္အင္အားျဖည့္ရန္ လက္ပံတန္းကိုသြားဖို႔ စီစဥ္ေတာ့သည္။

မတ္လ ၃ ရက္တြင္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ လက္ပံတန္းလုိက္သြားဖို႔ ကားစီးရမည့္ သခင္ျမပန္းၿခံနား မေရႊစင္ လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ လိုက္ပို႔ရင္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္အတြက္ သူေသာက္တတ္သည့္ Red Ruby စီးကရက္၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံေတြ ဝယ္ေပးလိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဆင္တူဝယ္ထားေသာ ဖုန္းအားသြင္းသည့္ Power Band ႏွစ္ခုကိုလည္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။ အႏၲရာယ္တစ္ခုခုျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ဖုန္းမေျပာႏုိင္ေတာ့သည့္အခါ ဂဏန္း‘တစ္’ကို မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ရန္လည္း အမွတ္အသားျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္က သပိတ္စခန္းက အေျခအေနေတြကို တစ္နာရီျခားတစ္ခါေလာက္ မေရႊစင္ဆီ လွမ္းဆက္ေျပာျပသည္။

မတ္လ ၆ ရက္မွာေတာ့ မေရႊစင္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ရွိရာ လက္ပံတန္းသပိတ္ဆီ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခုလို ရက္အၾကာႀကီးမခြဲဘူးေတာ့ လြမ္းတာလည္းပါသည္။ သို႔ေပသိ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေၾကာက္စိတ္က ရွိေနခဲ့သည္။ လက္ပံတန္းေရာက္ေတာ့ ရဲေတြက ေက်ာင္းသားေတြဆီ အဝင္မခံေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြ ပိတ္ဆို႔ခံထားရတဲ့နားမွာ ၾကက္သားသည္ရွိတာမို႔ ကိုရဲဝင့္ေအာင္က မေရႊစင္ကို ၾကက္သားလာဝယ္တာလို႔ေျပာၿပီး ဝင္ခဲ့လို႔မွာထားသည္။ မေရႊစင္လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ၾကက္သားလာဝယ္တာလို႔ေျပာေတာ့ ရဲေတြကလည္း လည္သည္။ မဝင္ခုိင္း။ ဒါနဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္လွည့္ခ်ိန္ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားေလးေတြထဲကေနတစ္ဆင့္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ လက္ျပေခၚေနတာေတြ႕သည္။ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ ဝမ္းသာသြားသည္။ သူႏွင့္လုိက္ကာ ေက်ာင္းသားေတြနား ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူပါလာသည့္မုန္႔ေတြ ေက်ာင္းသားေတြကို ေပးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔အတြဲကို စေနာက္ေနၾကသည္။ ပြင့္ႏွင့္ ကင္းေကာင္အတြဲဟုလည္း က်ီစယ္ၾကသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ႏွင့္ သပိတ္မွာေနခ်င္ေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က အျပင္ေရာက္ေနတာ ပိုသင့္ေတာ္မယ္ထင္တာေၾကာင့္ ထုိေန႔က မေရႊစင္ လက္ပံတန္းမွာ ခဏေနၿပီး ကိုရဲဝင့္ေအာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။

ထိုရက္ပိုင္းအတြင္း မေရႊစင္တစ္ေယာက္ အင္တာနက္သတင္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေတြကတစ္ဆင့္ လက္ပံတန္းအေျခအေနေတြ နားစြင့္ေနရသည္။ လူကသာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ စာသင္ယူေနရေပမယ့္ စိတ္က လက္ပံတန္းေရာက္ေရာက္ေနသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ဆီလည္း မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ေမတၱသုတ္ကို တရစပ္ရြတ္ေနရသည္။ မိခင္ျဖစ္သူကိုလည္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ေမတၱာပို႔ေပးဖို႔မွာထားသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ေမာင္ မေရႊစင္၏ဦးေလးတစ္ေယာက္မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္က်ဖူးတာမို႔ မေရႊစင္အေပၚ နားလည္ေပးၾကပံုရသည္။ မေရႊစင္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာကို ဘာမွ်မေျပာ။

မတ္လ ၁၀ ရက္ နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ လက္ပံတန္းေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို ဖြင့္ေပးမယ္ဆိုတာေတြ ၾကားလာရသည္။ ထုိေန႔က မေရႊစင္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ပါလာမည့္ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကုိ ႀကိဳဆုိဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကေန ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဖခင္ကလည္း သပိတ္စစ္ေၾကာင္းႏွင့္အတူ ျပန္လာမည့္ အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းနဲ႔ ေဝးေနသည့္ သားစားဖို႔ သူ႔သားႀကိဳက္တာေလးေတြ ခ်က္ထားသည္ဟု ဖုန္းရသည္။

မေရႊစင္ကလည္း သူျပန္လာလွ်င္ သူနဲ႔ ေဝးေနရသည့္ ရက္အတြင္း ေရးထားသည့္စာေတြကိုျပဖို႔ ဗလာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္လည္း ပါလာခဲ့သည္။ မေရႊစင္တို႔တင္မဟုတ္။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းထဲပါသြားသည့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕မိဘေတြ၊ ခ်စ္သူရည္းစားေတြကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကေန အသီးသီးေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့ၾကသည္။

သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ သပိတ္စစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ပါ။ မြန္းလြဲ ၁ နာရီခန္႔တြင္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ဆီမွ ဖုန္းဝင္လာခဲ့သည္။ သူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ေရာက္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း၊ သူမၾကာခင္ ဖုန္းပိတ္လိုက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနသည့္ေလသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပာလာခဲ့သည္။ စိတ္မပူဖို႔လည္း အတန္တန္မွာသည္။

ဖုန္းထဲကတစ္ဆင့္ ေအာ္ဟစ္သံေတြၾကားေနရသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့ မေရႊစင္ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္လာသည္။ လက္ပံတန္းလိုက္သြားရမလား စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ လိုက္သြားလည္းအပို။ ဘာဆက္လုပ္လို႔ လုပ္ရမလဲမသိေတာ့။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ဖုန္းကို ျပန္ဆက္ေတာ့ တကယ္ပင္ စက္ပိတ္သြားေလၿပီ။

ႀကံရာမရေတာ့။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဖုန္းက အူရီးဒူးဖုန္းဆိုေတာ့ အူရီးဒူးကို လွမ္းဆက္ကာ ဒီနံပါတ္ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲ ရွာေပးဖုိ႔ဟု လွမ္းအကူအညီ ေတာင္းမိသည္။ အဲဒီလိုနည္းပညာသံုးလို႔မရေသးဟု အေျဖရသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ေဖ်ာင္းဖ်တာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ညဘက္မ်ား ဖြင့္မလား ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္ေတာ့လည္း စက္ကပိတ္ၿမဲပိတ္ထားဆဲ။

ေနာက္ေန႔ထြက္သည့္ သတင္းစာေတြထဲတြင္လည္း သတင္းမ်ား ရလိုရျငားရွာသည္။ အင္တာနက္မွာလည္း လိုက္ဖတ္သည္။ လက္ပံတန္းက အသိေတြကိုလည္း စံုစမ္းခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ သတင္းကေတာ့ အစအနေပ်ာက္လ်က္။

ထို႔ေနာက္ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဖခင္ႏွင့္အတူ လက္ပံတန္းကို လိုက္ရွာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ျပန္လႊတ္ေပးေတာ့လည္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္ပါမလာ။ ေနာက္ဆံုး သာယာဝတီေထာင္မွာ ဖမ္းဆီးခံထားရတယ္လို႔ သတင္းရသည္။ အ႐ိုက္ခံထားရလို႔ က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းဘူးဟုလည္း ၾကားရသည္။ မေရႊစင္ ေရႊရင္ပူရပါေတာ့သည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ကို ေတြ႕ခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မေရႊစင္ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ပါ။ အိမ္ေထာင္စုသန္းေခါင္စာရင္းထဲပါတဲ့သူသာ ေတြ႕ခြင့္ရမွာမို႔ ဖခင္ျဖစ္သူသာ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ႏွင့္ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။ မၾကာမီလက္ထပ္မယ့္ ဇနီးေလာင္းပါဆိုလည္း ေတြ႕မရ။

မတ္လ ၂၅ ရက္ လက္ပံတန္းတရား႐ံုးမွာ ႐ံုးထုတ္ခ်ိန္က်မွ မေရႊစင္နဲ႔ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ျပန္ဆံုရသည္။ သို႔ေသာ္ ထံုးစံအတိုင္း မေရႊစင္က ေတြ႕ခြင့္မရ။ ဒါနဲ႔ မေရႊစင္လည္း စိတ္ထဲအလိုလို ဝမ္းနည္းကာ ေအာ္ဟစ္ငိုပါေလေတာ့သည္။

မေရႊစင္ငိုေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြကလည္း နားလည္မႈေပးကာ ေတြ႕ခြင့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးေနခဲ့ရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေျပးဖက္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို လက္ထိတ္ပူးခတ္ထားတာမို႔ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ေျပးေတာ့ ေဘးက ေက်ာင္းသားကပါ လိုက္ေျပးရသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ကသာ ဖခင္ေရာ၊ ခ်စ္သူကပါ လာေတြ႕သည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ႏွင့္ ပူးခ်ဳပ္ထားသည့္ ေက်ာင္းသားေလးမွာေတာ့ လာေတြ႕တဲ့သူ တစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ မိဘေတြက လာပဲမေတြ႕ႏိုင္တာလား၊ သတင္းပဲမရလို႔လား မသိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားကေလးကေတာ့ နားလည္အားက်စိတ္ျဖင့္ ၿပံဳးရယ္ေနပါသည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္မွာ နဂိုပိန္ရသည့္အထဲ ပိုပိန္သြားသည္။ အသားအေရကလည္း ပိုေျခာက္သြားသည္။ ဆံပင္ေတြလည္း ဖြာလန္က်ဲေနသည္။ မေရႊစင္က ဘယ္ေနရာထိခိုက္သြားလဲ အျမန္ေမးမိသည္။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္က ေထာင္ထဲ ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ေၾကာင္း၊ လက္ေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ နာက်င္ေနေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မေရႊစင္တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူကိုၾကည့္ကာ စိတ္ထိခိုက္ရပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေခါက္ ႐ံုးထုတ္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သာယာဝတီတရား႐ံုးမွာ ေျပာင္းထုတ္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ေထာင္ဝင္စာပို႔တာ အေတြ႕အႀကံဳရွိၿပီးသားမို႔ သမက္ေလာင္းအတြက္ေရာ၊ တျခားေက်ာင္းသားေတြအတြက္ပါ ပုစြန္ေျခာက္အစပ္ေတြေၾကာ္ၿပီး ပလတ္စတစ္အၾကည္အိတ္ကေလးေတြျဖင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မေရႊစင္နဲ႔ေတြ႕တိုင္း ကိုရဲဝင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ မရႊင္ပ်။ မေရႊစင္ကို စိတ္မခ်တဲ့အေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ေျပာသည္။ ထုိအခါ မေရႊစင္ကရယ္ေမာၿပီး ‘‘ကိုကိုရယ္ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီး ဘယ္သူကမွလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ညီမကလည္း ကိုကိုကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မွမခ်စ္ပါဘူး’’လို႔ ေျပာျပရသည္ဟု မေရႊစင္ကဆိုပါသည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ေတြးတာကေတာ့ လက္ရွိ သူက ပုဒ္မငါးခုနဲ႔ တရားစြဲဆို အဖမ္းဆီးခံထားရသည္။ နဂိုကတည္းက ဝင္ေငြရသည့္ အလုပ္တစ္ခုမွ်မရွိေသး။ ေနာက္ၿပီး မေရႊစင္က မၾကာခင္ ဆရာဝန္တစ္ဦး ျဖစ္ေတာ့မည္မို႔ သူေထာင္က်ေနစဥ္အတြင္း သူမအိမ္က တျခားသင့္ေတာ္ရာတစ္ဦးဦးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္မွာ စိုးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေရႊစင္အတြက္ စိတ္ပူရေၾကာင္း ႐ံုးထုတ္တိုင္းေျပာတာျဖစ္သည္။

အဲသလို ႐ံုးထုတ္တိုင္းသြားေတြ႕ရင္း အာမခံတင္ထားတဲ့ အေဝးသင္ေက်ာင္းသားေတြ အာမခံေပးမယ္လို႔ အသံေတြၾကားလာသည္။ အာမခံရရင္ေတာ့ အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ လက္ထပ္မည္ဟု စီစဥ္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ ႐ံုးခ်ိန္းမွာေတာ့ အာမခံေလွ်ာက္ထားမႈ ပယ္ခ်ခံလိုက္ရသည္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ခုေတြ႕ရတုန္းေလး လက္ထပ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု ႏွစ္ေယာက္သား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ေရွ႕ေနျဖစ္သူနဲ႔တိုင္ပင္၊ သူငယ္ခ်င္းအား စာခ်ဳပ္ဝယ္ခိုင္းကာ လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီး ခ်စ္သူသမီးရည္းစားဘဝမွ ဇနီးေမာင္ႏွံဘဝသို႔ ကူးေျပာင္းလိုက္ၾကပါေတာ့သည္။

ထုိသို႔ လက္ထပ္လိုက္ျခင္းမွာ ကိုရဲဝင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်လက္ခ်ေနေစလို၍ ျဖစ္သည္ဟု မေရႊစင္ကဆိုပါသည္။ သူမက အစြဲခံထားတဲ့ပုဒ္မေတြနဲ႔ က်ႏုိင္ေလာက္မယ့္ႏွစ္အပိုင္းအျခား ခန္႔မွန္းတြက္ၾကည့္ဖူးသည္။ ကိုးႏွစ္ခြဲေလာက္ ျဖစ္ေနသည္ဟုဆိုသည္။ ‘‘ညီမကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကို ေစာင့္ေနမယ္’’ဟု မေရႊစင္ကေျပာျပသည္။

အင္တာနက္လူမႈကြန္ရက္တခ်ဳိ႕မွာေတာ့ လူငယ္သဘာဝ မဖံုးႏုိင္မဖိႏိုင္ျဖစ္လို႔ အေျပးအလႊားလက္မွတ္ထုိးခဲ့တာဟု ေဝဖန္ၾကတာေတြလည္းရွိသည္။ ထုိေဝဖန္မႈေတြကို မေရႊစင္က ဒါကေတာ့လူငယ္ဘာ၀ျဖစ္ၾကတာပါဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင္ ရယ္ေမာကာတံု႔ျပန္သည္။ ‘‘ညီမကဝေတာ့ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက ဗိုက္ကပူတာပါ။ အခုမွပူတာမဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတာင္ စျဖစ္ၾကေသးတယ္’’ဟုေျပာရင္း အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။

ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ျပန္ထြက္လာသည့္အခါ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ဘဝထူေထာင္ၾကမည္။ ေဆးဆိုင္ေလးႏွင့္ မိတၱဴဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး မၾကာခင္ ပိတ္ထားရသည့္ ‘ဒို႔ေက်ာင္း’ အခမဲ့စာသင္ေက်ာင္းကေလးကိုလည္း ျပန္ဖြင့္မည္ဟု မေရႊစင္က အနာဂတ္အစီအစဥ္မ်ားကို တက္ႂကြစြာေျပာသည္။ ေနာက္ၿပီး ကိုရဲဝင့္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္တာကိုလည္း တားမည္မဟုတ္ဘဲ အၿမဲပံ့ပုိးေပးမည္။ ကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေအာင္လည္း အားေပးမည္ဟုဆိုပါသည္။ အခုေတာ့ သူေထာင္ထဲတြင္ေရးၿပီး ႐ံုးထုတ္ခ်ိန္ ႏႈတ္ကေန ရြတ္ျပလိုက္သည့္ ကဗ်ာေတြကို အသံဖမ္းစက္ျဖင့္ ဖမ္းထားၿပီး သူမက လက္ေရးျဖင့္ ျပန္ကူးေရးကာ သူပို႔ခုိင္းသည့္ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြဆီ လိုက္ပို႔လိုက္ဦးမည္ဟုဆိုသည္။

သို႔ေသာ္ မေရႊစင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္သူ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ သာယာဝတီေထာင္ႏွင့္ တရား႐ံုးဆီ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေလာက္ သြားရဦးမည္မသိ။ သို႔ေသာ္ သူမပံုစံက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနဟန္ စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ ကိုရဲဝင့္ေအာင္ သာယာဝတီကေန ျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနမည့္ဟန္အျပည့္။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း ေရးသားၿပီး ေမရွင္သီဆိုခဲ့ဖူးသည့္ ပ်ဳိ႕မွာတမ္းသီခ်င္းကေလးကအတိုင္းပင္။

‘စိတ္ခ်လက္ခ် ၾကည္ျဖဴခ်င္ ေျမေပၚတြင္ သူပဲစြဲလို႔သာခင္ × × × သစၥာေတာ္ပန္း မေသြတမ္းဆင္× × × တူႏွစ္ကိုယ္ သဲေရႊဆိုင္ ၿမဲခိုင္ခိုင္ေပါင္းဖက္ဖို႔  × × × စိတ္မွာေျမာ္ျမင္’တဲ့။

ညီညီေဇာ္
7 day